Η φωτογραφία με το άψυχο κορμάκι του Αϊλάν σε κάποια ακτή του Αιγαίου έκανε τον γύρο του κόσμου και συγκίνησε τους πάντες. «Γιατί μία ψυχούλα πέταξε έξω από αυτό το κορμάκι;» είναι το ερώτημα. Και η απάντηση:
-διότι στην πατρίδα του γίνεται πόλεμος που αφανίζει ζωές, σπίτια και βιός
- διότι εκεί η αποτυχημένη «Αραβική» άνοιξη δεν έχει πετύχει, επειδή ο ΄Ασσαντ αντιστέκεται ακόμη
- διότι τον κακό ΄Ασσαντ πολεμούν κάποιες χιλιάδες καλά αρματωμένοι που κανείς δεν ήξερε από πού ξεφύτρωσαν. Άχρηστες οι μυστικές υπηρεσίες, άχρηστοι και οι χιλιάδες δορυφόροι που γνωρίζουν μέχρι και τι ώρα πάει ο καθένας μας για κατούρημα
- διότι στην περιοχή εκείνη βρίσκονται τα πετρέλαια, εξ ου και όλες οι γειτονικές χώρες αιματοκυλίζονται από το 1991 και μετά.
- διότι εκεί η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία.
- διότι πρέπει και οι πολεμικές βιομηχανίες να δουλέψουν, για να μην αυξηθεί η ανεργία στις χώρες παραγωγής όπλων.
-διότι σε τελική ανάλυση ο μικρός Αϊλάν είχε τη ατυχία να γεννηθεί στη Συρία.
Τεράστια συγκίνηση, λοιπόν, για τον μικρό Αϊλάν που δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από την αρπάγη του πολέμου. Κι’ εμείς οι από αιώνων φιλόξενοι, δίνουμε τον καλλίτερο εαυτό μας, για να ανακουφίσουμε τις τραγικές φιγούρες που θαλασσοδέρνονται στο Αιγαίο. Έτσι πρέπει να κάνουμε, κι’ ας είναι οι πρόσφυγες, οι μετανάστες ή οι λαθρομετανάστες μεγάλο βάρος. Διότι ξέρουμε να δίνουμε άσυλο στον ικέτη και να του προσφέρουμε παρηγοριά. Λίγο ψωμί, ένα μπουκάλι γάλα που έδινε η γιαγιά στο μωράκι στη Μυτιλήνη, ένα στρώμα να ξαποστάσει.
Προχθές δεν είχαμε πόλεμο στην Αθήνα. Είχαμε μία πρωτοφανή νεροποντή. Χάθηκαν σπίτια και ανθρώπινες ζωές. Η σορός μίας 40χρονης που εξαφανίσθηκε στο Καματερό βρέθηκε στην πλαζ Παρασκευά. Εκεί που μικρός έκανε καλοκαιρινά μπάνια. Στην ήρεμη αυτή παραλία. Κανείς δεν είπε ότι το σώμα της ξεβράσθηκε, όπως είπαν για τον Αϊλάν. Θα ήταν ύβρις;
Μία 40χρονη λοιπόν. Είχε σύζυγο και παιδιά και γονείς και αδέλφια και ανήψια και φίλους και φίλες. Πήγαινε με το αυτοκίνητο να πάρει το ένα παιδί από το σχολείο. Βγήκε από το σπίτι της ανυποψίαστη καθώς ζη σε μία χώρα, όπου δεν σκάνε οι οβίδες τριγύρω και δεν βομβαρδίζουν τα αεροπλάνα. Γιατί βρέθηκε, λοιπόν, και αυτής το κορμί άψυχο σε μια ακτή του Αιγαίου;
- διότι σ’ αυτή την ειρηνική χώρα έχουμε χτίσει ρεματιές και χείμαρρους με την άδεια των πολεοδόμων που κάνουν τα στραβά μάτια στον νόμο πλουτίζοντας
- διότι στην ίδια χώρα έχουμε μπαζώσει ρεματιές για να κάνουμε πλατείες ή και λεωφόρους
- διότι σ’ αυτή τη χώρα καίμε τα δάση, για να χτίζουμε σπίτια, πάντοτε υπό τα «άγρυπνο» βλέμμα των πολεοδόμων και των αστυνόμων. Κι’ ας ορίζει ο νόμος ότι κάθε κομμάτι γης που καίγεται αναδασώνεται.
- διότι σ’ αυτή τη χώρα, όπου καίγονται δάση χωρίς καμμία εξήγηση, κάποτε βρέχει και τα δάση δεν υπάρχουν, για να συγκρατήσουν τα ορμητικά νερά
- διότι σ’ αυτή τη χώρα είναι αυθαίρετες οι οικοδομές σε ποσοστό 99%
- διότι σ’ αυτή τη χώρα οι αυθαίρετες οικοδομές «τακτοποιούνται»
- διότι σ’ αυτή τη χώρα οι αυθαίρετες κατασκευές δεν κατεδαφίζονται κατά παράβαση και δικαστικών αποφάσεων
- διότι σ’ αυτή τη χώρα ξοδεύουμε τεράστια ποσά για αντιπλημμυρικά έργα που, όμως, αποδεικνύονται ελαττωματικά και δεν εξυπηρετούν τον σκοπό, για τον οποίο γίνονται
- διότι σ’ αυτή τη χώρα ποτέ δεν ζήτησε κανείς ευθύνες από τους εργολάβους που έχτισαν ελαττωματικά έργα
- διότι σ’ αυτή τη χώρα δεν ζητάμε ευθύνες ούτε από τους εργολάβους που παίρνουν χρήματα χωρίς καν να παράγουν το έργο που ανέλαβαν
- διότι σ’ αυτή τη χώρα λειτουργεί το σύστημα «ο κολλητός, του κολλητού σώζει τον κολλητό του άλλου κολλητού» κι’ όλοι μαζί αδειάζουν το Δημόσιο Ταμείο
- διότι σ’ αυτή τη χώρα η μίζα είναι καθημερινό φαινόμενο αντάμα με την αδιαφορία για τα κοινά και τον πλησίον.
Και η σαραντάχρονη, λοιπόν, ζούσε σε μια χώρα φαινομενικά ειρηνική, αλλά στην πραγματικότητα εμπόλεμη. Θύμα ενός αδυσώπητου πολέμου που μαίνεται από συστάσεως του κράτους και δεν λέει να λήξει. Ζούσε σε μια χώρα που πεθαίνει εξ αιτίας των λεγόμενων «συμφερόντων» που κανείς δεν τολμά να τα ονοματίσει. Ζούσε εν κατακλείδι σε μια χώρα, όπου τα λαμόγια άδειασαν το Δημόσιο Ταμείο με τη μέθοδο των αναγκαίων έργων και προμηθειών και τις τράπεζες με τη μέθοδο των δανείων, ενώ τώρα μας στύβουν, για να σώσουν, λέει, όσες καταθέσεις απέμειναν. Ζούσε στη χώρα του Σαμαρά, του Κωστάκη, του Σημίτη, της Ντόρας, του Πάκη, του Γιωργάκη, της Φώφης, του Ντέπιουτη, του Αλέξη, του Κατρούγκαλου, του Βαγγέλα, του Κάρολου, του Κούλη, του Φίλη, του Μάρδα, του Βούτση, του Βρούτση, της κερα-Τασίας, του Άδωνι, του Φλαμπουράρη, των 12 σοφών, του Βαρεμένου, του φαινομενικού «πόθεν έσχες», των εξαρτημένων Ανεξάρτητων Αρχών κ.ο.κ.
Αιωνία της η μνήμη.
Σώτος
Υ.Γ. Ευτυχώς που δεν βγήκε κάποιος μαλάκας πολιτικός να εκστομίσει για εκατομμυριοστή φορά την ουρανομήκη παπάρα «εύχομαι αυτό να είναι το τελευταίο θύμα» [της αβελτηρίας].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου