Το κράτος έχει μια....
επιχείρηση παρατημένη στο έλεος της τύχης της όπως ακριβώς και όσους κάνουν χρήση των υπηρεσιών της.Η ιδιωτική εταιρεία που πήρε τμήμα της κοψοχρονιά κάνει συλλογή από επιδοτήσεις σαν να είναι κρατική αλλά και από συνεχή πρόστιμα χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι της κρατικοδίαιτης ιδιωτικής εταιρείας εργάζονται σε ένα θολό καθεστώς όπου για παράδειγμα άλλοτε διαθέτουν και άλλοτε όχι πιστοποίηση.
Οι κρατικοί υπάλληλοι της απαξιωμένης κρατικής εταιρείας φεύγουν όποτε γουστάρουν από το πόστο τους, παίρνουν αναρρωτικές μέσω τηλεφώνου από ψηφοθήρες συνδικαλιστές – υποψήφιους βουλευτές κομματικών μηχανισμών και γενικά δείχνουν τις διαχρονικές παθογένειες που οδήγησαν σε απαξία τον όρο δημόσιος υπάλληλος, σε απαξίωση την επιχείρηση ως σύνολο και τον πολίτη – πελάτη να είχε φτάσει σε σημείο να χαίρεται με τον ακρωτηριασμό – πώληση της.
Μέχρι τη στιγμή που κάτι τραγικό οδηγεί τα κατευθυντήρια των συστημικών ΜΜΕ να εμφανίσουν δημοσιογράφους να πέφτουν από τα σύννεφα και η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται (στιγμιαία όμως και για λίγο, πριν επιστρέψει στη ρουτίνα της καθημερινότητας) πως είτε έτσι είτε αλλιώς (κρατικό-ιδιωτικό) το συνολικό πρόβλημα ξεκινάει όχι πάνω στις ράγες που τρέχει η κοινωνία αλλά κάπου βαθύτερα.
Το πρόβλημα προέρχεται από τα σαθρά θεμέλια κοινωνίας και κράτους που στηρίζουν ένα επικίνδυνο οικοδόμημα μέσα στο οποίο λειτουργεί (με τις ευλογίες μας, την αδιαφορία μας, την ανικανότητα μας, την ακούσια ή εκούσια στήριξη μας) ένα ακατάλληλο για πρόοδο και ευημερία σύστημα που δεν έχει κανέναν αξιακό κώδικα λειτουργίας.
Έλλειψη αξιακού κώδικα που ξεκινάει από ατομικό επίπεδο.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο υπουργός που απλά πηγαίνει στο γραφείο του και ο μήνας έχει εννιά (εφόσον δεν συμβεί κάτι τρομερά τραγικό στη θητεία του) γιατί αν ασχοληθεί ίσως ενοχλήσει και μπορεί να μην τον προτιμήσουν στο μέλλον.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο υπουργός που παραιτείται (εφόσον συμβεί κάτι τραγικό κατά τη διάρκεια της θητείας του) αλλά ξαναβάζει για βουλευτής για να μη χάσει και την σύνταξη, ακόμη κι αν πολίτες έχουν χάσει τη ζωή τους.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο κάθε πουλημένος – βολεμένος δημοσιογράφος που ψάχνει άλλοθι για τις κυβερνήσεις και το διαχρονικό αίσχος του ΟΣΕ.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ούτε ο κάθε Αμβρόσιος που παρά το ότι πλασάρεται ως εκπρόσωπος ουράνιας -πέρα από ανθρώπινες μικρότητες- Αρχής, είναι γεμάτος μίσος για τον κόσμο και φαντασιώνεται θεϊκές τιμωρίες.
Έλλειψη αξιακού κώδικα σε ατομικό επίπεδο από πολλά άτομα που μαζί απαρτίζουν ηγεσίες επαγγελματικών χώρων.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα η ηγεσία του και ακολουθεί την πεπατημένη κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια σε περιπτώσεις σαν την δική του και αρκείται να του αφαιρέσει τον βαθμό (κι αυτό με τα χίλια ζόρια, μετά από καταδίκη του από κοσμικό δικαστήριο) αντί να τον αποβάλει ολοκληρωτικά και να δώσει και ένα σωστό μήνυμα και στον κόσμο.
Όπως δεν έχουν αξιακό κώδικα ούτε οι ηγεσίες των πιο πάνω επαγγελματικών κατηγοριών (όπως και όλων, γενικά) και προτιμούν «σκοτεινές» συνδιαλλαγές και «λύσεις» αντί να αποβάλλουν όσους λειτουργούν εις βάρος των πολιτών.
Αν το έκανε αυτό κάθε επαγγελματική ομάδα (δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, γιατροί κλπ) και λειτουργούσε διαρκώς σαν υγιής μικρόκοσμος αντί σαν συντεχνιακός υπόκοσμος τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα, γενικά.
Για να το κάνει όμως θα έπρεπε κάθε μονάδα της να διδαχθεί – εκπαιδευτεί να αντιλαμβάνεται το γιατί πρέπει να λειτουργεί διαφορετικά και αυτό θα επιβαλλόταν να ξεκινάει από πολύ νωρίς, προτού γίνει γρανάζι στο σύστημα.
Είτε λειτουργικό είτε ως απλή παρουσία.
Είτε από επιλογή είτε από την νομοτελειακή πορεία των πραγμάτων.
Μόνο τότε θα φτάναμε κάποια στιγμή να χτίσουμε ένα καλύτερο σύστημα με καλύτερους αντιπροσώπους και στην κορυφαία του βαθμίδα, τη βουλή.
Τώρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οδηγήσουμε (ως παραδείγματα που πρέπει να αποφύγουν) τους απογόνους μας να μπουν σε διαφορετική τροχιά ώστε οι δικοί τους απόγονοι να φτάσουν κάπου καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου