Τι συμβαίνει στην Ουκρανία;

 Τι γίνεται στην Ουκρανία; Και ποιος φταίει για αυτό; Και τι συμφέρει την Ελλάδα;

Γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου

Στην Ουκρανία το ΝΑΤΟ προσπαθεί να κάνει την Ρωσία μέλος του. Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος. Το ΝΑΤΟ δεν δίνει άλλη επιλογή στην Ρωσία από την πλήρη και άνευ όρων υποταγή. Προφανώς, λοιπόν, εάν η Ρωσία αντιδράσει, εάν η Ρωσία δεν δεχθεί την πλήρη υποταγή της στο ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς ως υπαίτια της σύρραξης. Για να το κάνουμε λιανά: η πλήρης ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η εγκατάσταση όλων των νατοϊκών οπλικών συστημάτων στο ουκρανικό έδαφος καθιστούν βέβαια την καταστροφή των σημαντικότερων πόλεων και σημείων στρατηγικού ενδιαφέροντος της Ρωσίας προτού ακόμη ξεκινήσει ένας πόλεμος με το ΝΑΤΟ. Δηλαδή, εάν η Ρωσία δεν αντιδράσει και σταματήσει την εγκατάσταση νατοϊκών όπλων στην Ουκρανία αμέσως τώρα, αύριο δεν θα είναι δυνατόν να αμυνθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο στο ΝΑΤΟ και ουσιαστικά δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να γίνει κι αυτή μέλος του!

Η Ουκρανία δεν βρίσκεται κοντά στην Ρωσία, αλλά ουσιαστικά περικλείεται από την Ρωσία σε βαθμό που, όπως προαναφέραμε, από το έδαφός της μπορεί να προσβληθεί ολόκληρη η ρωσική επικράτεια που κείται στην ευρωπαϊκή ήπειρο τουλάχιστον. Άρα, η Ρωσία είναι αναγκασμένη να επιτεθεί, μήπως και καταφέρει να σταματήσει την κυοφορούμενη υποδούλωσή της στις ΗΠΑ.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε δύο ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα. Το πρώτο είναι η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας. Σε πλήρη αντίθεση με το ΚΚΕ, το ΚΚΡ έχει καθαρή, ανοικτή πατριωτική θέση, περισσότερο ακόμη και από το κυβερνόν κόμμα του Πούτιν. Το ΚΚΡ έφερε στην ρωσική Δούμα πρόταση να αναγνωριστούν από την Ρωσία ως ανεξάρτητα κράτη οι δύο επαρχίες της Ουκρανίας με καθαρά ρωσικό πληθυσμό (Ντόνετσκ και Λουκάνσκ), οι οποίες έχουν εξεγερθεί από χρόνια και διεκδικούν την ανεξαρτησία τους από το Κιέβο. Θλίψη απέραντη προκαλεί οποιαδήποτε σύγκριση με το ΚΚΕ.

Το δεύτερο και κεντρικό ζήτημα είναι η θέση της Ελλάδος σε έναν επικείμενο πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας ή και ακόμη περισσότερο Ρωσίας-ΝΑΤΟ. Σε αυτόν τον πόλεμο, δεν έχουμε κανέναν λόγο ανάμειξης. Ούτε μισή σφαίρα του ελληνικού στρατού δεν θα πρέπει να ριχθεί εκεί. Και αν αναγκαστούμε να συμμετάσχουμε, τότε μόνον στο πλευρό της Ρωσίας θα έχει νόημα να το κάνουμε. Το γιατί είναι απλό: γιατί, εάν ο ρωσικός κίνδυνος εξαλειφθεί για το ΝΑΤΟ, τότε οι «σύμμαχοί» μας, θα μας παραδώσουν στην Τουρκία, εφόσον πλέον δεν θα τους ενδιαφέρει τι θα γίνει στην περιοχή, καθώς δεν θα φοβούνται πια, αυτό που φοβούνται εδώ και 300 χρόνια, την έξοδο δηλαδή της Ρωσίας στην Μεσόγειο.

ΥΓ. Αν τέλοσπάντων υποχρεωθούμε να στείλουμε κάποιους έστω λίγους να πολεμήσουν την Ρωσία στο πλαίσιο των υποχρεώσεών μας ως μελών του ΝΑΤΟ, θα μπορούσαμε να στείλουμε τους Ρωσοφάγους ελληνόφωνους αρχιερείς, που με προεξάρχοντα τον οικουμενιστικό πατριάρχη, αναθεματίζουν καθημερινά την Ρωσία και με την εκκλησιαστική τους πολιτική και τον πόλεμου που κάνουν στους Ρώσους έχουν χάσει μέχρι τώρα την μισή Αφρική, ενώ έχουν αποκοπεί τελείως από τα περισσότερα από 200 εκατομμύρια των σλάβων ορθοδόξων.