Είπα να γράψω αυτό το σημείωμα διαβάζοντας το κομμάτι αυτό της δήλωσης του υπουργού Κλιματικής Αλλαγής κου Χρήστου Στυλιανίδη για...
τον αποκλεισμό της Αττικής Οδού από τα χιόνια όπου φέρεται να είπε ότι «Μας είχαν διαβεβαιώσει πως θα έχουν επάρκεια μέσων για να διασφαλίσουν την κυκλοφορία», φράση κλειδί κατά την γνώμη μου, που αποκαλύπτει την κύρια ρίζα του κακού.Και για να το κάνουμε κοντό, όλοι μας γνωρίζουμε ότι και πάλι ο Στρατός κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, όπως όλες τις προηγούμενες φορές που ο Στρατός ξελάσπωσε τις αστοχίες όλου του υπόλοιπου κρατικού μηχανισμού επιχειρώντας απολύτως πετυχημένα έξω από το κύριο αντικείμενο της αποστολής του και με μικρή έως καθόλου προειδοποίηση ή προετοιμασία.
Αν το εξετάσουμε διοικητικά το θέμα θα δούμε ότι τόσο ο Στρατός όσο και το Υπουργείο επιχειρούν με το ίδιο διοικητικό μοντέλο, που με την ορολογία του Project Management Institute ονομάζεται Λειτουργία (Operation). Το μοντέλο αυτό μπορεί να απεικονιστεί με μια ευθεία γραμμή, σαν εγκεφαλογράφημα νεκρού. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι με την πάροδο του χρόνου δεν υπάρχει καμία ουσιαστική μεταβολή στην σύσταση του προσωπικού, του οποίου η ετοιμότητα χαλαρώνει λόγω της μονιμότητας (η μεγάλη πληγή του Ελληνικού κράτους), της αδράνειας και της ρουτίνας την περίοδο χαμηλής ζήτησης και που οδηγεί το όλο σύστημα σε αστοχίες όταν αυτό κληθεί να ανταποκριθεί με μικρή προειδοποίηση στην αποστολή του, ξυπνώντας μουδιασμένο από την νιρβάνα που για καιρό είχε πέσει.
Αφού όμως και ο Στρατός και το Δημόσιο έχουν το ίδιο διοικητικό μοντέλο “τι πταίει” και ενώ όλοι οι πόροι είναι διαθέσιμοι και στα δύο συστήματα το Δημόσιο συνεχώς αποτυγχάνει;
Και η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι μία: το διοικητικό μοντέλο του Δημοσίου φταίει και κανένας άλλος.
Να δούμε όμως το γιατί, ξεκινώντας από τον Στρατό με ταυτόχρονη αντιπαραβολή των διαπιστώσεων με το τι κάνει το Δημόσιο σε ανάλογες περιπτώσεις.
Δεν είναι μυστικό ότι ο Στρατός κρατήθηκε μακριά από τον κομματισμό, στην διοικητική του αλυσίδα υπάρχουν θέσεις που αποτελούν μοναδικά σημεία ευθυνών για τις οποίες ελέγχονται και βραβεύονται ή τιμωρούνται αναλόγως της απόδοσης τους, έχει υπεύθυνη ηγεσία, ιεραρχία που είναι πραγματικά σεβαστή αποδεκτή από όλα τα στελέχη του, δικά του μέσα που τα ορίζει απόλυτα, έχει πολύ συγκεκριμένες διοικητικές διαδικασίες που γίνονται σεβαστές από όλους και που προπάντων εφαρμόζονται αυτούσιες, ασκούνται συνεχώς (με ή χωρίς προσωπικό) και το ποιο σημαντικό από όλα, οι άνθρωποι του, μη όντως περιφερόμενα κομματικά στελέχη που σήμερα είναι εδώ και αύριο θα είναι αλλού χωρίς απολογισμό και απόδοση ευθυνών, ενδιαφέρονται πραγματικά για την αποστολή τους.
Να δούμε τι κάνει τώρα το Δημόσιο, αν και νομίζω ότι αρχίσατε να καταλαβαίνεται το τι γίνεται και όλα του βγαίνουν στραβά στα δύσκολα. Στα δύσκολα εκεί που ο καλός ο καπετάνιος φαίνεται.
Η απόφαση του Δημοσίου.
Στο Δημόσιο η διαδικασία του να παρθεί μια απόφαση, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, περνάει από κομματικά φίλτρα προκειμένου να αξιολογηθεί ο πολιτικός αντίκτυπος αποτελεσμάτων της στο κομματικό ακροατήριο και την συλλογή ψήφων. Η διαδρομή μιας τέτοιας διαδικασίας απαιτεί απώλεια κρίσιμου χρόνου, είναι μακριά, τα εμπλεκόμενα μέλη δεν έχουν όλα γνωστικό αντικείμενο με το γεγονός σε εξέλιξη και για το οποίο θα πρέπει να ληφθεί η απόφαση, οι εμπλεκόμενοι είναι μέρη άλλων συστημάτων με άλλες προτεραιότητες χωρίς την αίσθηση του επείγοντος, τέλος δεν υπάρχει σύστημα απόδοσης ευθυνών στις αποτυχίες και ακόμη μετά την απόφαση υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό των εμπλεκομένων η πολιτικη αμφιβολία και το μούδιασμα του ότι μπορεί και να γινόταν κάτι άλλο.
Αντιθέτως, στο Στρατό όταν δοθεί η διαταγή την ευθύνη την έχει μόνο ο εκδότης της διαταγής για την οποία θα τιμηθεί ή απολογηθεί αναλόγως των αποτελεσμάτων και όλοι οι άλλοι την εκτελούν με ακρίβεια Ελβετικού ρολογιού γιατί ξέρουν το πως και με τι θα ανταποκριθούν, σεβόμενοι τον ανώτερο τους.
Οι φίλοι μας οι Άγγλοι αυτό το θεμελιώδους σημασίας για την αποτελεσματικότητα της διοίκησης ζήτημα το έλυσαν το 1600 περίπου μετά μια οδυνηρή ήττα σε ναυμαχία από τους Γάλλους την οποία έχασαν αν και είχαν το συντριπτικό πλεονέκτημα σε αυτήν κάνοντας μια αντικειμενική σχετική με την ήττα μελέτη. Της έδωσαν μάλιστα και όνομα. Την ονόμασαν το Σύνδρομο του Ναυαρχείου και νομίζω ότι μετά από 422 χρόνια καιρός είναι να την εφαρμόσουμε και εμείς αντιγράφοντας αυτούς που έπαθαν και έμαθαν.
Το Δημόσιο δεν ασκείται όπως θα “πολεμήσει”.
Και μας το λέει ο ίδιος ο κος Στυλιανίδη λέγοντας μας ότι ο διαχειριστής της Αττικής οδού του υποσχέθηκε ότι θα έχει επάρκεια μέσων την κατάλληλη στιγμή. Και είναι κοινή λογική νομίζω ότι τα emails και τα meetings δεν ανοίγουν δρόμους από το χιόνι. Σε αντιπαραβολή, ο Αξιωματικός του Στρατού τόσο στην άσκηση όσο και στην μάχη στέλνει πραγματικά άρματα και όχι emails με υποσχέσεις που λένε πόσα μπορεί να έχει διαθέσιμα.
Το Δημόσιο δεν ελέγχει την αποτελεσματικότητα της διοίκησης με ανάλογο απολογισμό ευθυνών.
Η μαύρη σελίδα στο Μάτι τα λέει όλα. Δεν ήξεραν την κρίσιμη στιγμή τι κάνει ποιος και πότε και στο τέλος, όταν έκατσε η σκόνη, αναβάθμισαν αυτούς που απέτυχαν σε ανώτατες διοικητικές θέσεις εμφυσώντας στους κατώτερους τους μια ανάσα ανακούφισης αφού και να χαθούν ζωές την προαγωγή την έχουν εξασφαλισμένη και στο τσεπάκι τους.
Τα μέσα του Δημοσίου και των συμβαλλομένων με αυτό δεν τους ανήκουν ιδιοκτησιακά.
Στις ασκήσεις ο Στρατός επιχειρεί με και χωρίς στρατεύματα ακόμη και εάν αυτές έχουν διαταχθεί αιφνιδιαστικά με δικά του μέσα που τα ορίζει απόλυτα. Στο Δημόσιο αντίθετα όλοι μας ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα το αιφνιδιαστικό και όλα κινούνται με ρυθμούς αραμπά π.χ. 10 χρόνια για να βγει μια δικαστική απόφαση και αλλά τόσα για να πάρει κάποιος σύνταξη. Στο αντίστοιχο επιχειρησιακό μοντέλο του Δημοσίου ο κος Στυλιανίδης θα έπρεπε, ανεξάρτητα του εάν υπήρχε προειδοποίηση για έκτακτα καιρικά φαινόμενα ή όχι (που υπήρχε) να είχε ζητήσει να δει τα μέσα αυτά ανεπτυγμένα στις προβλεπόμενες θέσεις τους, όπως ακριβώς κάνει και ο Στρατός. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να τον βοηθάει και η σύμβαση παραχώρησης. Γιατί αν ο διαχειριστής δεν έχει δικά του μέσα για μια τόσο εποχιακή δουλειά θα πρέπει να τα νοικιάσει και ο χρόνος που θα χαθεί για την κινητοποίηση των μηχανημάτων του υπεργολάβου, αφού θα μεσολαβήσει διαπραγμάτευση όρων συμβολαίου, θα φανεί όχι μόνο στον αποκλεισμό του δρόμου που βιώσαμε αλλά και στα άδεια σημεία συγκέντρωσης εάν αυτό ζητηθεί αιφνιδιαστικά σαν άσκηση.
Το Δημόσιο δεν κάνει απολογισμό ευθυνών ποτέ στο προσωπικό του.
Τι να πει κανείς εδώ; Όλοι μας έχουμε ανάλογες εμπειρίες από την επαφή μας με το Δημόσιο. Από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών που απεριόριστα μπορούν να βλάψουν τον τόπο χωρίς όμως να είναι δυνατόν να του καταλογιστούν ευθύνες, την υπεύθυνη δήλωση που ζητήσανε ότι ζείτε, μέχρι το ότι κανείς Δημόσιος Υπάλληλος δεν σηκώνει το τηλέφωνο στην υπηρεσία του για να απαντήσει στους πολίτες όπως οφείλει. Μέχρι και τους απατεώνες υπαλλήλους έχουν βρει τρόπο να τους βολέψουν. Αυτή η κατάρα της μονιμότητας πάει να καταπιεί την χώρα και κανένα από τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα δεν έχει την διάθεση να αντιμετωπίσει την μάστιγα αυτή. Είδαμε τελευταία τον κο Χατζηδάκη να παρακαλεί τους υπάλληλους του Υπουργείου του να σηκώνουν τα τηλέφωνα, που δεν το έκαναν. Κανονικά, στον επόμενο τόνο δεν πρέπει ούτε η ώρα να είναι παρά δέκα αλλά και ούτε ο υπουργός να σφυρίζει αδιάφορα, αλλά να πάρει τα στενά και τις ρούγες και να στείλει σπίτι του όταν δεν κάνει την δουλειά του. Ο Μεγάλος Αλέξανδρος με το Γόρδιο Δεσμός μας έδειξε τον κατάλληλο δρόμο πριν 2.500 χρόνια άλλωστε.
Διαδικασίες.
Όταν λέμε διαδικασίες εννοώ το τι θα πρέπει να γνωρίζουν οι κατώτεροι, αυτοί οι κακομοίρηδες επί του πεδίου που ρισκάρουν την ζωή τους κάνοντας ότι μπορούν με ότι κατεβάσει η γκλάβα τους ενώ με την οργάνωση που μπορεί να υπάρχει δεν θα διακινδύνευαν την ζωή τους σαν ελάχιστο, για το πως αντιμετωπίζεται μια χιονόπτωση, με τι μέσα, το που θα τα βρουν, ποιος θα τα αντικαταστήσει όταν αυτά χαθούν ή τελειώσουν, ποιος είναι ο επικεφαλής τους (με όνομα, τηλέφωνο) και να έχουν ασκηθεί μαζί του, το πλάνο δράσης τους (γραπτό και δοκιμασμένο στις ασκήσεις), και πολλά άλλα των οποίων ουκ έστι αριθμός αλλά μπορούν να καταγραφούν από τους ειδικούς αφού τα αγνόησαν οι μέχρι τώρα “ειδικοί” που μας πάσαραν τα ΜΜΕ και τα κόμματα..
Τροχαία, που αν και Σώμα Ασφαλείας πρέπει να εκλεχθεί και αυτή μαζί με το Δημόσιο αφού κοινή διαπίστωση είναι ότι έχει εξαφανιστεί από τους δρόμους τα τελευταία χρόνια.
Ευκολάκι είναι το θέμα με την Τροχαία θα έλεγα. Η Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας ως γνωστόν εξέδωσε ανακοίνωση για επερχόμενα ακραία καιρικά φαινόμενα (που για εμένα δεν ήταν, αφού στην κοντινή μας Φλώρινα για παράδειγμα, και όχι στον μακρινό Καναδά, τα αντιμετωπίζουν με μεγάλη συχνότητα κάθε χρόνο και χωρίς κανένας μας να τα ονομάζει ακραία). Η Αττική οδός γέμισε με αυτοκίνητα που ακινητοποιήθηκαν επειδή σε κάποια από αυτά οι οδηγοί τους, παρά την προειδοποίηση, τα έβγαλαν σεργιάνι χωρίς αλυσίδες και με την ακινητοποίηση τους εμπόδισαν τα άλλα που ήταν κατάλληλα εξοπλισμένα να κινηθούν ρισκάροντας την ζωή όλων μας. Είμαι περίεργος λοιπόν να μάθω, σε επίρρωση των προηγουμένων, πόσες κλήσεις για απουσία αλυσίδων έδωσε η Τροχαία τις ημέρες του χιονιά στους οδηγούς που δεν τις είχαν και ακινητοποιήθηκαν μέσα στην Αττική οδό. Μπορώ να υποθέσω ότι με την παρούσα πρακτική, και χωρίς το κληρονομικό χάρισμα, ότι ο αριθμός τους είναι μηδενικός και ότι τους έρχεται και προαγωγή από πάνω;
Ο Λαός (και εγώ μέσα).
Απείθαρχος, χαλαρός, μπάχαλος, ανυπάκουος, που προτιμάει να ρισκάρει και των ζωή του ακόμη παρά να ακούσει τις προτάσεις των ειδικών και να βάλει στο περιθώριο τους “ειδικούς” που μας σερβίρουν τα κόμματα και τα ΜΜΕ της παρακμής και είναι γνωστοί σαν τηλεμαϊντανοί.
Αυτάαα.
Με εκτίμηση
Μανώλης Μουλός
Μηχανολόγος Μηχανικός, Διπλ. (ΕΜΠ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου