Η Maria Bou Abdallah με καταγωγή από το Λίβανο και νυν κάτοικος Κοζάνης (όλα τα στοιχεία τους στη διάθεση του Kozanimedia) μαζί με τον (εκ Κοζάνης) σύζυγό της, περιγράφουν όσα βίωσαν, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους, μετά από μια περιπέτεια υγείας της πρώτης, η οποία κυοφορούσε έμβρυο περίπου 7 εβδομάδων.
Να σημειωθεί πως, μετά την αρχική τους επικοινωνία με το Kozanimedia, ενημερώσαμε σχετικά τον διοικητή του Μποδοσάκειου Νοσοκομείου Πτολεμαϊδας Σταύρο Παπασωτηρίου, με τον τελευταίο να μας συνιστά να προτρέψουμε το εν λόγω ζευγάρι να απευθυνθεί με επίσημη αναφορά στο σχετικό τμήμα του νοσοκομείου, κάτι που πράξαμε άμεσα, χωρίς, αρχικά, να δημοσιεύσουμε ο,τιδήποτε.
Όπως θα διαβάσετε και στη σχετική αναφορά, πράγματι, κατόπιν νέας τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, οι καταγγέλλοντες απευθύνθηκαν στο Μποδοσάκειο, με τους ίδιους, ωστόσο, ευγενικά να επιθυμούν τη δημοσιοποίηση των όσων αναφέρουν, μέσω του Kozanimedia.
H αναφορά-καταγγελία έχει ως εξής:
“Η καταγραφή που ακολουθεί περιγράφει την ανεπαρκή αντιμετώπιση ενός ιατρικού περιστατικού όπως και τόσων άλλων που συμβαίνουν καθημερινά, με σκοπό να προβληματίσει.
Τα γεγονότα
28 Δεκ: Επίσκεψη στο γυναικολόγο. Διαπίστωση πως το έμβρυό μας είναι νεκρό εδώ και 3 ημέρες (στις 7 εβδομάδες και 3 ημέρες). Θα πρέπει να αφαιρεθεί το συντομότερο δυνατόν.
30 Δεκ: Επίσκεψη στο Νοσοκομείο Κόζανης – Ο γυναικολόγος που βρίσκεται σε υπηρεσία επιβεβαιώνει το θάνατο του εμβρύου κατόπιν σχετικής εξέτασης. Ωστόσο, το απαραίτητο χειρουργείο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν τις 10 Ιανουαρίου καθότι δεν υπάρχει αναισθησιολόγος μέχρι τότε. Μας προτείνεται να περάσουμε εκ νέου από βδομάδα.
3 Ιαν: 2η επίσκεψη στο Νοσοκομείο Κόζανης – Γνωρίζουμε έναν άλλο γυναικολόγο, τη Δρ. Γιαννούλη, που μας πιστοποιεί ότι το να ‘κρατήσουμε’ το νεκρό έμβρυο μέχρι τις 10 του μηνός είναι επικίνδυνο και μπορεί να οδηγήσει σε μόλυνση. Μετά από σχετικό της τηλεφώνημα στο διευθυντή του τμήματος, μας συστήνεται να απευθυνθούμε στο Νοσοκομείο Γρεβενων. Μετά από σχετική επικοινωνία με το γυναικολογικό τμήμα στα Γρεβενά μας λένε να δοκιμάσουμε πρώτα στο Νοσοκομείο Πτολεμαϊδας. Η Δρ. Γιαννούλη και ο διευθυντής του τμήματος επικοινωνούν με Πτολεμαϊδα, ενώ κάποιος από το Νοσ. Γρεβενών βοηθά στο να κλειστεί ένα επείγον ραντεβού στη Πτολεμαϊδα με τη Δρ. Καλλιόπη Αντωνιάδου, Διευθύντρια του Γυναικολογικού Τμήματος.
Εφόσον κλείνεται το ραντεβού, η Δρ. Γιαννούλη μάς λέει πως εφόσον βρούμε την κ. Αντωνιάδου το προσωπικό θα προβεί στις κατάλληλες ενέργειες, δίνοντας μας επίσης το όνομα της κας Σολέντα, μαίας στο αντίστοιχο τμήμα, στην περίπτωση που χρειαζόμασταν περεταίρω βοήθεια. Στην είσοδο εκεί θα είχαμε την άδεια να μπούμε ως ‘Η κυρία από τα Γρεβενά’ που έχει ραντεβού με Αντωνιάδου.
Φτάνοντας εκεί, απαγορεύτηκε βεβαίως η είσοδος στο σύζυγό μου και την πεθερά μου εφόσον δεν είχαν ‘rapid test’. Βρίσκοντας στη συνέχεια το γυναικολογικό, με την υποδοχή να με ρωτά αν ήμουν ‘η κυρία από τα Γρεβενά’, τους απάντησα πως έρχομαι από Κοζάνη αλλά το ραντεβού κλείστηκε από το Νοσοκομείο Γρεβενών – και στο σημείο αυτό αρχίζει η σύγχυση:
Ο κύριος και οι δύο κυρίες που βρίσκονταν εκεί κοιτούσαν ο ένας τον άλλον αρνούμενοι πως κάποιος από αυτούς είχε κλείσει το ραντεβού μου, δίνοντας την αίσθηση πως είχε συντελεστεί κάτι παράνομο, όπου και μου ζητήθηκε να καθήσω και να περιμένω τη Δρ. Αντωνιάδου. Στο μεταξύ ο κύριος άρχισε να με ρωτά εκ νεόυ από πού έρχομαι, σε τί αφορά το ραντεβού λέγοντας επίσης πως θα πρέπει να περιμένω. Όσο περιμένα, οι παραπάνω βρίσκονταν σε ένα είδος λογομαχίας για το ποιός έκλεισε το ραντεβού και το εάν η δουλειά είχε γίνει από ‘μέσα’.
Εδώ σε κάποιο σημείο άρχισα και εγώ να απολογούμαι, με τα μέτρια Ελληνικά μου καθώς πρόσφατα ήρθα στην Ελλάδα λόγω του συζύγου μου και δραστηριοποίηθηκα επαγγελματικά, ζητώντας συγγνώμη για την τυχόν αναστάτωση που προκάλεσα, και πως ήρθα μόνο επειδή έχω ένα νεκρό έμβρυο μέσα μου και στην Κοζάνη δε θα έχει αναισθησιολόγο μέχρι τις 10 Ιανουαρίου, ενώ τα σχετικά τμήματα Κοζάνης και Γρεβενών μού είπαν να έρθω στην Πτολεμαϊδα. Το προσωπικό αποκρίθηκε αρκετές φορές πως το πρόβλημα δεν είμαι εγώ αλλά κάτι εσωτερικό.
Είναι σημαντικό να αναφέρω εδώ πως εάν δεν επρόκειτο για μία νοσηλευόμενη ασθενή σε όλον τον όροφο, το τμήμα θα ήταν παντελώς άδειο.
45 λεπτά αργότερα η υποδοχή με ενημερώνει ξανά πως θα πρέπει να περιμένω, λόγω κάποιου χειρουργείου σε εξέλιξη. Μισή ωρα μετά, το χειρουργείο έχει τελειώσει και το προσωπικό επιστρέφει, μαζί με τη Δρ. Αντωνιάδου όπως αποδείχτηκε αργότερα. Άλλη μισή ώρα μετά, ο κύριος της υποδοχής, που πλέον αντιλαμβάνομαι πως είναι γιατρός, με ενημερώνει πως θα κάνουμε υπερηχογράφημα. Μαζί με τη μαία το όνομα της οποίας μου είχαν αναφέρει, έγινε το υπερηχογράφημα και παίρνοντας τις διαφάνειες μαζί τους κάπου πηγαίνουν. Και πάλι, κατά τη διάρκεια του υπερηχογραφήματος συζητούσαν το ποιός έκλεισε το ραντεβού, ενώ η κα. Σολέντα επαναλάμβανε συνεχώς πως κανείς δεν την είχε ειδοποιήσει για το ραντεβού. Ζήτησα ξανά συγγνώμη, ενώ και πάλι με διαβεβαίωναν πως ‘είναι εσωτερικό το ζήτημα, δεν είχα κάνει κάτι λάθος’.
Μετά τον υπέρηχο κατευθύνθηκα στο διάδρομο και περίμενα εκεί. Έπειτα, ο γιατρός που ανέφερα έρχεται και με ενημερώνει πως είδαν τον υπέρηχο με τη Δρ. Αντωνιάδου και πως εφόσον δεν υπάρχει αιμορραγία, δεν πρόκειται για κάτι επείγον. Διαφώνησα λέγοντας πως εφόσον το έμβρυο είναι ήδη νεκρό 10 μέρες και αναισθησιολόγος δε θα υπάρχει στην Κοζάνη για άλλες 7, η κατάστασή μου μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Συμφώνησε απόλυτα μαζί μου αλλά είπε πως δεν μπορεί να κάνει κάτι, αν ήθελα να μιλήσω με τη Δρ. Αντωνιάδου και αποχώρησε. Βηματίζοντας στο διάδρομο για άλλα 20 λεπτά, περίμενα έξω από το γραφείο που ήξερα πως είναι η γιατρός, ενώ η πόρτα του ανοιγόκλεισε πολλές φορές λόγω επισκεπτών. Όταν ο γιατρός επανήλθε μετά από ώρα και με έκπληξη που με είδε να περιμένω ακόμα, με συμβούλεψε να χτυπήσω την πόρτα. Μόλις χτύπησα και άνοιξα, η Δρ. Αντωνιάδου κοιτώντας με είπε: ‘έχω δουλειά, όταν τελειώσω θα σε δώ’, ορθά-κοφτά και με ύφος μάλλον ανάρμοστο για κάποιον που απευθύνεται σε ασθενή, όπου και αποχώρησα περιμένοντας έξω κοντά στο ασανσέρ. Άλλα 20 λεπτά μετά, κατευθυνόμενη απεύθείας προς το ασανσέρ η γιατρός συνάντησε το βλέμμα μου.
Ο διάλογος
Εγώ: ‘Καλησπέρα Δρ. Αντωνιάδου, έρχομαι από Κοζάνη, έχω ένα νεκρό έμβρυο, στην Κοζάνη δεν υπάρχει αναισθησι..’
Αντωνιάδου: ‘Και γιατί ήρθες εδώ;’ (η πόρτα του ασανσέρ έχει ανοίξει και θέλει να φύγει…)
Εγώ: ‘Ήρθα γιατί ο γιατρός εκεί είπε πως είναι επείγον να αφαιρεθεί, έχουν περάσει 10 μέρες πλέον’
Αντωνιάδου: ‘Θα πρέπει να το αφαιρέσουν εκεί’…
Εγώ: ‘Μα δεν υπάρχει αναισθησιολόγος, η Δρ. Γιαννούλη και το Νοσοκομέιο Γρεβενών έκλεισαν το ραντεβού εδώ’
Αντωνιάδου: ‘Δεν μπορώ να κάνω κάτι’ (μπαίνει στο ασανσέρ)
Έξαλλη πλέον, της φωνάζω: ‘Έχουμε Χριστούγεννα, και ήρθα εδώ γιατί χρειάζομαι βοήθεια, ξέρεις τί είναι τα Χριστούγεννα; Έχω ένα νεκρό έμβρυο στην κοιλιά μου και πρέπει να το πάρουμε, αν ζούσα στην Πτολεμαϊδα θα με δεχόσασταν σ’αυτό το νοσοκομείο; Η Κοζάνη δε θα έχει αναισθησιολόγο μέχρι τις 10 του μηνός!!’
Αντωνιάδου: ‘Δε σε ξέρω και δε ξέρω γιατί ήρθες εδώ’
Εγώ: ‘Σας τηλεφώνησαν και σας ενημέρωσαν πως θα έρθω!’
Αντωνιάδου: ‘Ο Διευθυντής Τμήματος της Κοζάνης δε μου το είπε και δεν ξέρω καμία Δρ. Γιαννούλη, και το χειρουργείο πρέπει να γίνει στη Κοζάνη, και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να μην έχουν αναισθησιολόγο στο νοσοκομείο τους.’
Εγώ: ‘Αφού δεν υπάρχει αναισθησιολόγος!!’
Αντωνιάδου: ‘ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να μην έχουν αναισθησιολόγο στο νοσοκομείο τους. Γύρνα εκεί και ας σε χειρουργήσουν εκείνοι’.
Και έπειτα αποχώρησε, τερματίζοντας τη συζήτηση.
Tο επιμύθιο.
Στην επιστροφή μας κάναμε μερικά τηλεφωνήματα περιγράφοντας το τί έγινε και προσπαθώντας να δούμε τί θα κάνουμε. Όσοι συμμετείχαν στο να κλειστεί το ραντεβού από τα νοσοκομεία Κοζάνης και Γρεβενών ήταν της άποψης πως θα πρέπει να κάνουμε αναφορά για τα όσα συνέβησαν.
Επικοινωνώντας με τον κ. Παπασωτηρίου, Διευθυντή του Νοσοκομείου Πτολεμαϊδας, για το συμβάν κατόπιν επιθυμίας του που εξέφρασε σε τρίτο πρόσωπο, δεν έδειξε κάποιο ενδιαφέρον παρά μας συμβούλεψε να υποβάλουμε μία αναφορά στο νοσοκομείο για να τη δουν ‘εσωτερικά’!
Την επόμενη μέρα, επισκεφτήκαμε μία ιδιωτική κλινική και κάναμε αυτό που έπρεπε να γίνει.
Ανεξαρτήτως των συγκεκριμένων παραπάνω γεγονότων ή την άσχημη εμπειρία που είχα σε μία πολύ ευαίσθητη προσωπική στιγμή, υπάρχουν εδώ δύο κύρια ζητήματα προς διερεύνηση:
– Πώς γίνεται το Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης, που εξυπηρετεί 70-80 χιλιάδες κατοίκους της περιοχής, να μην έχει αναισθησιολόγο για όλη την περίοδο των Χριστουγέννων; Πώς αντιμετωπίζονται τα έκτακτα περιστατικά;
– Πώς μπορεί ένα νοσοκομείο, δια στόματος του διευθυντή ενός των τμημάτων του, να απορρίπτει τη φροντίδα ενός ασθενούς με μόνο λόγο το ότι έρχεται από άλλη περιοχή; Απορρίπτει μήπως ασθενείς από την Κοζάνη συγκεκριμένα; Πρόκειται ίσως για μία γενική αρχή που εφαρμόζεται σε αυτό το νοσοκομείο; Είναι μία προσωπική απόφαση που λαμβάνει η Δρ. Αντωνιάδου;
Ανεξαρτήτως όλων αυτών των ερωτημάτων, τί μπορεί να δικαιολογεί την έλλειψη ευαισθησίας και την αδιαφορία που αποκαλύπτεται στο πρόσωπο της Δρ. Αντωνιάδου, μίας γιατρού που έλαβε τον Ιπποκρατικό Όρκο για τη φροντίδα των ασθενών υπεράνω όλων;
Εάν πάλι υπήρχε ένα πρόβλημα μεταξύ των νοσοκομείων, οφείλεται μήπως στους ασθενείς; Είναι σωστό να την πληρώνουν εκείνοι;
Μήπως οι ομολογουμένως έκτακτες καταστάσεις που υπομένουμε όλοι τα τελευταία δύο χρόνια απλώς αποκάλυψαν ακόμη περισσότερο τις δομικές ελλέιψεις του συστήματος υγείας; Και γιατί κάθε φορά γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών όπου ακατάλληλοι λειτουργοί οδηγούν στην αδιαφορία πολλούς συναδέλφους τους και σε αποχώρηση άλλους, συμβάλλοντας στην απαξίωση του θεσμού συνολικά;
Και αφήνοντας το ερώτημα να γίνει πιο αιχμηρό: η λύση είναι τα ιδιωτικά θεραπευτήρια ή περισσότερες Φάτνες;”
Maria Bou Abdallah -Κάτοικος Κοζάνης
Πηγή: kozanimedia.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου