Λευτεριά, λευτεριά...

Γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου

Ας δεχθούμε ότι ο ιός δεν είναι μόνον τόσο επικίνδυνος όσο πιστεύουν οι κουτοπόνηροι, ανύπαρκτοι σχεδόν τελείως βιβλιογραφικά και συνεργάτες των φαρμακευτικών και της Πάνιας, λοιμωξιολόγοι της κυβερνητικής επιτροπής, αλλά ακόμη περισσότερο.... Ας δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι... χωρίς μάσκες, περιορισμούς, αποστάσεις, εμβόλια και διαρκή καταγραφή κάθε μας κίνησης θα πεθάνουμε όλοι.... Ακόμη κι έτσι να ήταν τα πράγματα... Και εφόσον πλέον έχει γίνει σαφές σε όλους ότι δεν πρόκειται πλέον για κάτι προσωρινό, αφού διαρκεί ήδη περισσότερο από δύο χρόνια.... 

Το ερώτημα είναι μόνον ένα: πότε και ποιος αποφάσισε να αλλάξουμε ζωή; Πότε και ποιος αποφάσισε να μπούμε μέσα σε μία μόνιμη, ισόβια φυλακή για να μην πεθάνουμε; Πότε και ποιος αποφάσισε να μην ζούμε δηλαδή καθόλου φυσιολογικά και ανθρώπινα; Πότε και ποιος αποφάσισε να τερματίσουμε την ζωή που ξέραμε, δηλαδή την μόνη κατάσταση που μπορούμε να αναγνωρίσουμε ως ανθρώπινη ζωή; Ποιος από εμάς εξουσιοδότησε τους κυβερνώντες για κάτι τέτοιο; 

Αν, όπως νομίζω, η απάντηση σε όλα τα ανωτέρω ερωτήματα είναι κανείς, τότε δεν έχουμε απλώς δικτατορία, ολοκληρωτικό καθεστώς, αλλά έναν υβριδικό ολοκληρωτισμό που όμοιό του δεν έχει ξαναζήσει ο άνθρωπος. Τα λόγια του Ρήγα Βελεστινλή είναι σήμερα πιο επίκαιρα, πολύ πιο επίκαιρα από όσο ήταν στην εποχή που γράφτηκαν:

῾῾Τι σ᾽ ωφελεί κι αν ζήσεις και είσαι στην σκλαβιά,
στοχάσου πως σε ψένουν καθ᾽ ώρα στην φωτιά....
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή....῾῾