Ο Επιτάφιος του Περικλέους Νο 2

 Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Είναι πλέον ή βέβαιον, ότι ο τίτλος του πονήματος τούτου θα χαρακτηρισθεί υπερβολικός. Όμως, αηδιασμένος από τις ασχήμιες των ημιμαθών έως αμαθών και...

αναιδέστατων έως ανάγωγων πωλητικών και παλητειακών  παραγόντων, εξετίμησα και εθαύμασα τα μέγιστα τον επικήδειο λόγο που είχεν εκπονήσει ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Διαίου του ΕΚΠΑ Γεώργιος Κασιμάτης, αλλά δεν μπόρεσε να εκφωνήσει, δυστυχώς, λόγω πανδημίας και αντιεμβολιαστικού φρονήματος που δεν του επέτρεψαν να παραστεί στη νεκρώσιμη κολουθία.

        Αντιγράφω το αριστούργημα από τον «Δρόμο της Αριστεράς» [φύλλο 556/11.09.2021].

«Είχα την τύχη και την τιμή να είμαι ο τελευταίος συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη στον τελευταίο μεγάλο Αγώνα της Ζωής του κατά της σημερινής υποδούλωσης της Πατρίδας μας. Οι συνθήκες που έπληξαν τον τελευταίο αποχαιρετισμό του δεν μου επέτρεψαν να εκπληρώσω την επιθυμία του Μεγάλου Έλληνα - και τη δική μου φυσικά -  να τον αποχαιρετήσω δια ζώσης. Την επιθυμία μας αυτή δεν μπορώ παρά να εκπληρώσω παραδίδοντας το κείμενο του επικηδείου (με την προσθήκη ενός τελευταίας στιγμής «Υστερόγραφου») στην αγαπητή μου φίλη και πιστή Γραμματέα και αφοσιωμένη φύλακα άγγελο  του Μίκη Θεοδωράκη κυρία Ρένα Παρμενίδου και στον κοινό φίλο και υπεύθυνο της οργάνωσης της εξοδίου ακολουθίας κύριο Γιώργο Αγοραστάκη.

 

 Η σημερινή Κηδεία δεν είναι τελετή Θανάτου. Είναι τελετή Ανάστασης και Αναγέννησης Ανθρώπου. Το φέρετρο αυτό δεν φέρει νεκρό, είναι Κιβωτός Ζωής, η οποία φέρει ορθόστηθες την Τόλμη και την Αρετή της Ελευθερίας. Φέρει την (Επ)Ανάσταση του Καλού κατά του Κακού που έκαμε πράξη Δημιουργίας και Αγώνα ολόκληρου βίου ο Μεγάλος Έλληνας.

Δεν σίγησε σήμερα η στεντόρεια φωνή του Μίκη Θεοδωράκη. Ούτε εμείς οι επιλοιπόμενοι σιγούμε. Η φωνή του Ήρωα, αφήνοντας το νεκρό σώμα του, έγινε πιο δυνατή. Έγινε εγερτήριο σάλπισμα του «Γεννήτορα Πολέμου» του Ηράκλειτου για Δημιουργία και για Αγώνα κατά της Δουλείας και της Βαρβαρότητας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι Αυτός που συνέλαβε, άντλησε και εξέφρασε τη «Συμπαντική Αρμονία» από τη μυθική αρχαιότητα του Ελληνισμού μέχρι σήμερα, την άντλησε μέσα από το Ελληνικό Κάλος και την Ελληνική Τέχνη του Ωραίου και μέσα από τον Ελληνικό Λόγο και την Ελληνική Σκέψη και την έκαμε μία και μοναδική σύνθεση Δημιουργίας και Ζωής.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι Αυτός που εξέφρασε με το Έργο του και με την ίδια του τη Ζωή το κοσμικό βάθος του Απόλλωνα, του Διόνυσου και του ανθρώπινου Δωδεκαθέου, του Ορφέα και του Αρίωνα, του ηρακλείτειου «Πολέμου»  μέσα στην Ροή του Κόσμου, του Ρυθμού και της Αρμονίας του Πυθαγόρα και των Ιώνων, του Λόγου, της Τέχνης, της Σκέψης και του Νου της Κλασικής και της Ελληνιστικής Αρχαιότητας.

Είναι Αυτός που δίδαξε το νόημα της Πατρίδας ως κοινωνικής ταυτότητας με συνείδηση κοινού πολιτισμού και κοινής ιστορίας, είναι Αυτός που έδειξε τί είναι το «αμύνεσθαι περί Πάτρης». Είναι αυτός που μας δίδαξε το ήθος και την ευγένεια, ακόμη και απέναντι στον εχθρό του, του Έλληνα Ήρωα που στολιζόταν για τον θάνατο υπέρ της Πατρίδας. Είναι Αυτός που έδειξε το Μέγιστο Μάθημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου της διάδοσης του πολιτισμού στους Λαούς και όχι της κατάκτησής τους.

Είναι Αυτός που ερμήνευσε, αναγέννησε και εφάρμοσε το σωκρατικό πολιτικό ήθος, το πλατωνικό ύψος ποιότητας της Πολιτικής και τις αριστοτελικές έννοιες: της Πολιτικής ως πολιτικής του «ευ ζην», δηλαδή, της πολιτικής ως αγώνα για την ποιότητα ζωής και όχι για την εξουσία, του Ανθρώπου ως γήινης πολιτικής οντότητας και της ανθρώπινης κοινωνίας ως Πολιτικής Κοινωνίας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι Αυτός που συνέλαβε, εξέφρασε και ανέδειξε το βαθύτερο ανθρώπινο και κοινωνικό νόημα της Διδασκαλίας και της Αυτοθυσίας του Ιδρυτή του Χριστιανισμού και το Βυζαντινό  Αισθητικό Ύψος της μέσα από την Βυζαντινή Υμνολογία που σφράγισε με τη μουσική του δημιουργία του Μεγάλου Μουσουργού.

Είναι Αυτός που αισθάνθηκε τόσο βαθιά και ανέδειξε, με το μουσικό και το στιχουργικό του έργο και με τον Αγώνα του, το μουσικό και ποιητικό ύψος, τον κοινωνικό πόνο και το κοινωνικό νόημα των λαϊκών τραγουδιών μας. Ανέδειξε το αισθτηικό ύψος και το ηρωϊκό ήθος των δημοτικών τραγουδιών του Λαού μας, τα οποία ο κορυφαίος ποιητής φιλόσοφος Γκαίτε αξιολόγησε ως τα καλύτερα  του κόσμου.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν και είναι η ενσάρκωση και η προσωποποίηση της αδιάκοπης συνέχειας του Ελληνικού Λόγου και του Ελληνικού Πολιτισμού.

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν ήταν μόνο ένας παγκοσμίως κορυφαίος Μουσικοσυνθέτης, τον οποίο οι δύσκολοι και με την ηγετική στην συμφωνική μουσική υπεροψία Γερμανοί αξιολόγησαν πρόσφατα ως τον μεγαλύτερο ζώντα Μουσικοσυνθέτη του Κόσμου  και τον μεγαλύτερο έλληνα Μουσουργό. Ήταν, επιπλέον, πολυγραφότατος και υψηλότατου επιπέδου στοχαστής και χειριστής του Ελληνικού Λόγου, ως στιχουργός, ως πολιτικός και φιλοσοφικός δοκιμιογράφος και ως αφηγητής και ομιλητής. Το συγγραφικό έργο του, πολλών χιλιάδων σελίδων, αποτελεί πλούσιο θησαυρό Γνώσης του Κόσμου, του Ανθρώπου και της Ανθρώπινης Κοινωνίας και μέγιστο μάθημα στάσης ζωής.

Πέρα και πάνω από όλα αυτά, η ιδιότητα, η οποία προίκισε την προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη με τη μοναδικότητα μεγάλου Δημιουργού στην Ιστορία του Παγκόσμιου Πολιτισμού, είναι η διαρκής και αδιάσπαστη αλληλενέργεια προσωπικής Αυτοθυσίας και Πνευματικής Δημιουργίας σε ένα και Ενιαίο Έργο Ζωής. Όσο μπορώ να γνωρίζω, υπήρξαν πολλές μεγαλοφυίες και ιδιοφυίες με σαφή εκδήλωση αντίθεσης προς τα εγκλήματα κατά του Ανθρώπου. Καμιά όμως δεν έφτασε τη βιολογική αυτοθυσία ολόκληρης ζωής, με την σωματική προσφορά στο θυσιαστήριο του βιολογικού θανάτου και των πιο ειδεχθών σωματικών και ψυχικών βασανιστηρίων, συνοδευόμενη με δημιουργία Τέχνης και Λόγου, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν η ενσάρκωση του Ενός και Αδιαίρετου Σύμπαντος της Ελληνικής Σκέψης και Τέχνης. Ήταν και είναι ένας Συμπαντικός Έλληνας.

Μίκη, ΖΕΙΣ! Το Έργο σου ζει στην Ψυχή των Λαών και στην αγκαλιά της Πατρίδας!

 

Επικήδειο υστερόγραφο:

Η διαλεκτική της Ύπαρξης είναι η αιώνια πάλη των δύο εγγενών ιδιοτήτων του Ανθρώπου: της ιδιότητας του Ζώου (που ενέχει και το «Κακό») και της ιδιότητας του λόγου και της Συνείδησης  (που ενέχει το «Καλό» και τη γνώση του «Καλού» και του «Κακού»).

Η  διαλεκτική της Ιστορίας έδειξε και πάλι το γλοιώδες πρόσψπο του «Κακού», που δείχνει όταν βαυκαλίζεται ότι νίκησε το «Καλό» με τον βιολογικό θάνατο του Αγωνιστή του «Καλού»: έδειξε την υποκρισία του Πένθους και την προσπάθεια εκμετάλλευσής του. Στον βιολογικό θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη εμφανίστηκε ολόκληρο το γλοιώδες πρόσωπο του «Κακού», που πολέμησε με όλο του το Είναι ο Μεγάλος Αγωνιστής. Εμφανίστηκε με το υποκριτικό ένδυμα του επίσημου πένθους, έχοντας, χωρίς αιδώ, απέναντι το τεράστιο και  πηγαίο πένθος του Λαού που εξέφραζε τον θρίαμβο της Ανάστασης του Καλού, το οποίο του άφησε χρυσή κληρονομιά ο Συμπαντικός Έλληνας.

Κύθηρα, 8 Σεπτεμβρίου 2021» 

Σώτος – για  την αντιγραφή