Καλές οι θεωρίες για οργάνωση, αλλά η πράξη απέχει παρασάγγας. Στην πράξη, κάποιος που ανησυχεί ότι έχει κορωνοϊό, δεν μπορεί να μιλήσει με τον ΕΟΔΥ καθώς ....
δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα (προφανώς θέλουν μερικές χιλιάδες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού), όταν μετά από μία ώρα το σηκώσουν, τον στέλνουν σε ένα νοσοκομείο, όπου το πρώτο πράγμα που του λένε είναι "και γιατί ήρθατε σε μας κύριε, ποιός σας έστειλε;", εκνευρισμένοι επειδή "πλάκωσε πελατεία" (προφανώς θέλουν κι αυτοί μερικές χιλιάδες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού) και ο ασθενής περιμένει 10 ώρες σε εξωτερικά ιατρεία, όπου δεν βρίσκει ούτε καρέκλα να καθίσει, ψάχνοντας με το κυάλι έναν άνθρωπο να ενδιαφερθεί.
Η απάντηση του δημοσίου υπαλλήλου, μόλις πέσει δουλειά, δεν είναι να ανεβάζει στροφές, να κουνήσει τον κώλο του και να δουλέψει πιο εντατικά λόγω των συνθηκών, αλλά να πάρει τηλέφωνο τον συνδικαλιστή να του παραπονεθεί για την "έλλειψη προσωπικού". Όλη μέρα ονειρεύονται πρόσληψη καινούριων, για να λουφάρουν περισσότερο οι ίδιοι. Δεν ανεβάζουν στροφές με τίποτε! Δεν πα' να καίγεται ο τόπος! Αυτοί το τροπάρι τους "έχουμε έλλειψη προσωπικού"!
Τα ΄παμε και δώ πολύ ωμά>>
