Το μεταναστευτικό, έτσι όπως εκδηλώνεται στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, αναδεικνύει μια νέα διαιρετική τομή που διαπερνάει όλους τους .....
πολιτικούς χώρους, και βέβαια την παλιά κλίμακα αριστεράς-δεξιάς: Αυτή έχει να κάνει με την υπεράσπιση ή την απεμπόλιση του εθνικού κράτους μέσα στην εποχή της πολυπολικής παγκοσμιοποίησης (όπου, βέβαια, το εθνικό αυτό κράτος διόλου δεν εξαφανίζεται αλλ' αντιθέτως καθίσταται κατ εξοχήν υποκείμενο της πλανητικής εποχής).
Για την Ελλάδα, που δεν ανήκει στα ισχυρά κράτη, ούτε σε εκείνα που μέσα στους τελευταίους δυο αιώνες έχουν επιτυχώς καταφέρει να επιλύσουν τα ζητήματα της εθνικής της ύπαρξης, αυτό το δίλημμα έχει να κάνει με το αν συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως ανεξάρτητη οντότητα μέσα στον 21ο αιώνα, ή θα γίνουμε παρακολούθημα άλλων 'αυτοκρατορικών' δυνάμεων που βρήκαν με την πολυπολική παγκοσμιοποίηση ευκαιρία να εξαπλώσουν την εθνική τους ισχύ πέραν των κρατικών τους ορίων.
Όπως συμβαίνει σταθερά και απαρέγκλιτα από το 1990 κι έπειτα, σε κάθε μείζον πλανητικά πολιτικό γεγονός, αυτοί που παίρνουν την θέση της εθνοαποδόμησης υιοθετούν την ρητορική των ατομικών δικαιωμάτων, του πολυπολιτισμού και του ανθρωπισμού θέλοντας να παριστάνουν ότι αντιπροσωπεύουν τους κομιστές μιας νέας, παγκόσμιας «καλοσύνης».
Αν και αυτοί δηλώνουν αταλάντευτα ότι απεχθάνονται οτιδήποτε το 'οπισθοδρομικό', οι ίδιοι είναι κομμάτι μιας σοσιαλφιλελεύθερης χρηματοπιστωτικής-ιδεολογικής εξουσίας που στην πραγματικότητα παίρνει στα πράγματα έναν ρόλο όχι καινούριο, αλλά αντίθετα πολύ παλιό.
Ήταν η Καθολική Εκκλησία που αξίωνε τις δάφνες μιας τέτοιας υπερεθνικής εξουσίας κατά τον ύστερο Μεσαίωνα, και τους πρώτες αιώνες των Νεώτερων Χρόνων. Με το κονκλάβιο, την Ιερά Εξέταση, και τα μοναστήρια της, που μέχρι τον 16ο αιώνα υπήρξαν φορείς πλούτου και επιβολής στους υπηκόους των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών.
Το κοινό αυτής της παλιάς μορφής επιβολής με την νέα, τωρινή μας, είναι ότι μοιράζονται την ίδια γλώσσα, της «καλοσύνης», της «συμπόνοιας», και της παγκόσμιας «σωτηρίας της ψυχής» για να επιβάλουν την κατά τα άλλα εξαιρετικά απολυταρχική και μονολιθική εξουσία τους, ενώ στηρίζονται στον χειρισμό ενοχικών ψυχολογικών μηχανισμών προκειμένου να καθηλώνουν τον κόσμο σε συνθήκες πνευματικής ταπείνωσης.
Όλα αυτά, δηλαδή, που κατήγγειλαν τα χειραφετημένα πνεύματα της εποχής τους ενάντια στην Ιερά Εξέταση, τους αφορισμούς και τις απειλές ακοινωνησίας του Πάπα επανέρχονται τώρα ως γνωρίσματα μιας νέας πολιτικής στράτευσης την οποία εκφράζουν διάφοροι φαντασιακοί «μαχητές» υπέρ του ανθρωπισμού και των ατομικών δικαιωμάτων [οι οποίοι ενίοτε δεν διστάζουν βέβαια να ευλογούν και πραγματικές βόμβες, όπως συνέβη στην περίπτωση των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας].
Αυτοί, χθες και σήμερα, δικάζουν ως άλλοι ιεροεξεταστές την συνείδηση μιας ολόκληρης κοινωνίας γιατί τολμάει και θέλει να υπερασπιστεί την επικράτειά της εξασκώντας το πιο αυτονόητο, δημοκρατικό της δικαίωμα. Χρησιμοποιούν δε, τα προσωπεία ενός περασμένου αγωνιστικού παρελθόντος, για να κρύψουν τις πραγματικές προθέσεις & φυσιογνωμία που έχει λάβει η πολιτική τους --«αντιδραστική» θα την αποκαλούσαν οι ίδιοι τον προηγούμενο αιώνα.
Τέτοιοι είναι: Με την εξουσία, ενάντια στην κοινωνία.
