Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Χίου, politischios.gr, στη στήλη "Η Τελευταία Λέξη - 'Αποψη/Ανάλυση" και υπογράφεται από τον αρθρογράφο Νίκο Κατσαράκη.
"Είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση να διαθέτεις κάποιο διακριτό ρόλο σε μια κοινωνία μικρή, κλειστή και γεμάτη απαιτήσεις. Χρειάζεται άντερα, υπομονή και πολύ κουράγιο για να αντεπεξέλθεις στο ρόλο και τα καθήκοντά σου, πόσο μάλλον όταν οι ίδιες οι συνθήκες έρχονται και εξαφανίζουν και τα τελευταία αποθέματα των όποιων αντοχών σου.
Ο Ανδρ. Δαμίρης, ο Ανδρέας για την δική μας κοινωνία μιας και ουδέποτε τα πήγαινε καλά με τον καθωσπρεπισμό, ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις που περιγράφω παραπάνω.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς με τι κουράγιο αυτός ο άνθρωπος πήγαινε κάθε βράδυ σπίτι του, πόσες σκέψεις, προβλήματα και περιστατικά έπαιρνε μαζί του, πόσα ζητήματα μικρά ή μεγάλα είχε να αντιμετωπίσει. Και δεν μιλάμε για κλήσεις και παράπονα πολιτών, καθημερινές υποθέσεις της Αστυνομίας....
Ας σκεφτούμε το προσφυγικό – μεταναστευτικό μόνο.
Καθημερινά προβλήματα, καθημερινές αξιώσεις, συνεχόμενες πιέσεις στον ίδιο και στο Σώμα που υπηρετεί να τα κάνει όλα, μα όλα, εξαιτίας μιας πολιτικής που βούλιαξε από την άγνοια και την αδιαφορία της τρέχουσας κυβέρνησης, που ας μη το κρύβουμε άλλο, φόρτωσε στις τοπικές κοινωνίες το μεταναστευτικό και απολαμβάνει τις θέσεις και τα αξιώματα της μακριά από τη λάσπη, τη βρώμα και την δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων.
Τι άλλο όμως περίμεναν από τον Δαμίρη και τον κάθε Δαμίρη της μικρής τοπικής μας κοινωνίας; Να τους ξελασπώνει βέβαια...
Για οτιδήποτε συνέβαινε στο μεταναστευτικό η Αστυνομία έτρεχε δεξιά και αριστερά. Έκανε το ένα, προέκυπτε το άλλο. Έλυνε το ένα ζήτημα και της φόρτωναν το αμέσως επόμενο. Κι όλα αυτά όχι μόνο ο Ανδρέας, αλλά οι περισσότεροι στο κτίριο της Αστυνομίας τα διαχειρίζονταν και τα διαχειρίζονται με υπομονή, με ανοχή και αξιοπρέπεια, ακόμη κι αν ξέρουν ότι αναλαμβάνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα για λογαριασμό άλλων.
Είναι πασίγνωστο ότι κάνουν πολύ περισσότερα μήνες ολόκληρους από όσα η δουλειά και το καθήκον τους υπαγορεύει. Πόσο λοιπόν χρειάζεται κάποιος για να φτάσει στα όρια του και να τους πει... «Άντε γεια»;
Στον Δαμίρη χρεώθηκαν λαθεμένα διάφορα ζητήματα. Ακόμη και το γεγονός της επέμβασης των ΜΑΤ στα Ταμπάκικα, όταν εύκολα οι καλοθελητές χρέωναν στον ίδιο την εντολή επέμβασης. Γελάσανε και οι πέτρες όμως... Ο Δαμίρης δεν διοικεί διμοιρίες ΜΑΤ που παίρνουν εντολές μόνο απευθείας από την Αθήνα, ουδέποτε το έκανε, μα ακόμη κι αν είχε την εντολή πάλι δεν θα ζητούσε κάτι τέτοιο. Για ένα απλό λόγο όμως. Κυκλοφορεί στην πιάτσα, δεν κρύφτηκε πίσω από γραφεία, είναι το πρόσωπο που πιο εύκολα θα συναντήσεις μπροστά σου από οιονδήποτε άλλο κατέχει δημόσιο αξίωμα, του μιλάς και σου απαντά πάντα με ευγένεια και χαμόγελο, δεν θα το «παίξει» εξουσία, γιατί δεν το έχει ανάγκη.
Ο Δαμίρης τίμησε την Αστυνομία που δεν τον τίμησε στις δύσκολες ώρες που ο τόπος περνά. Και αυτό το κατάλαβε. Πιο εύκολα το κράτος εκθέτει έναν δημόσιο λειτουργό παρά τις αδυναμίες του. Πιο εύκολα να «φας» έναν, παρά να «φαγωθούν» πολλοί στο δημόσιο βίο. Ευτυχώς ο Ανδρέας πρόλαβε και τους πέταξε το μπαλάκι μέσα στα μούτρα. Στον Τόσκα, στον άλφα, στον βήτα, στον οποιονδήποτε θεωρεί και πιστεύει ότι στο δημόσιο υπάρχουν εργαζόμενοι που τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Την πάτησαν... Για τον Δαμίρη ο κύκλος έκλεισε και φεύγει με ψηλά το κεφάλι γιατί η κοινωνία έχει αναγνωρίσει στο πρόσωπό του δεκαετίες τώρα τον «αστυνομικό- συμπολίτη» και όχι τον «αστυνομικό-νόμο και τάξη».
Μπορώ να αντιληφθώ την πικρία του ή την σκέψη του ότι ενδεχόμενα κάποιος θα σήκωνε το τηλέφωνο και θα του έλεγε «μην το κάνεις». Ψιλά γράμματα.... Σε τούτη την πολιτική συγκυρία και με την κυβέρνηση να δίνει γη και ύδωρ για να κρατήσει τις καρέκλες της ο Δαμίρης είναι μια «ελεγχόμενη» απώλεια.
Ας όψεται... Ας του φτάνει ότι μια κοινωνία ξέρει και αναγνωρίζει και μπορεί να του πει και ένα ευχαριστώ για όσα προσέφερε."
Νίκος Κατσαράκης/politischios.gr
"Είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση να διαθέτεις κάποιο διακριτό ρόλο σε μια κοινωνία μικρή, κλειστή και γεμάτη απαιτήσεις. Χρειάζεται άντερα, υπομονή και πολύ κουράγιο για να αντεπεξέλθεις στο ρόλο και τα καθήκοντά σου, πόσο μάλλον όταν οι ίδιες οι συνθήκες έρχονται και εξαφανίζουν και τα τελευταία αποθέματα των όποιων αντοχών σου.
Ο Ανδρ. Δαμίρης, ο Ανδρέας για την δική μας κοινωνία μιας και ουδέποτε τα πήγαινε καλά με τον καθωσπρεπισμό, ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις που περιγράφω παραπάνω.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς με τι κουράγιο αυτός ο άνθρωπος πήγαινε κάθε βράδυ σπίτι του, πόσες σκέψεις, προβλήματα και περιστατικά έπαιρνε μαζί του, πόσα ζητήματα μικρά ή μεγάλα είχε να αντιμετωπίσει. Και δεν μιλάμε για κλήσεις και παράπονα πολιτών, καθημερινές υποθέσεις της Αστυνομίας....
Ας σκεφτούμε το προσφυγικό – μεταναστευτικό μόνο.
Καθημερινά προβλήματα, καθημερινές αξιώσεις, συνεχόμενες πιέσεις στον ίδιο και στο Σώμα που υπηρετεί να τα κάνει όλα, μα όλα, εξαιτίας μιας πολιτικής που βούλιαξε από την άγνοια και την αδιαφορία της τρέχουσας κυβέρνησης, που ας μη το κρύβουμε άλλο, φόρτωσε στις τοπικές κοινωνίες το μεταναστευτικό και απολαμβάνει τις θέσεις και τα αξιώματα της μακριά από τη λάσπη, τη βρώμα και την δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων.
Τι άλλο όμως περίμεναν από τον Δαμίρη και τον κάθε Δαμίρη της μικρής τοπικής μας κοινωνίας; Να τους ξελασπώνει βέβαια...
Για οτιδήποτε συνέβαινε στο μεταναστευτικό η Αστυνομία έτρεχε δεξιά και αριστερά. Έκανε το ένα, προέκυπτε το άλλο. Έλυνε το ένα ζήτημα και της φόρτωναν το αμέσως επόμενο. Κι όλα αυτά όχι μόνο ο Ανδρέας, αλλά οι περισσότεροι στο κτίριο της Αστυνομίας τα διαχειρίζονταν και τα διαχειρίζονται με υπομονή, με ανοχή και αξιοπρέπεια, ακόμη κι αν ξέρουν ότι αναλαμβάνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα για λογαριασμό άλλων.
Είναι πασίγνωστο ότι κάνουν πολύ περισσότερα μήνες ολόκληρους από όσα η δουλειά και το καθήκον τους υπαγορεύει. Πόσο λοιπόν χρειάζεται κάποιος για να φτάσει στα όρια του και να τους πει... «Άντε γεια»;
Στον Δαμίρη χρεώθηκαν λαθεμένα διάφορα ζητήματα. Ακόμη και το γεγονός της επέμβασης των ΜΑΤ στα Ταμπάκικα, όταν εύκολα οι καλοθελητές χρέωναν στον ίδιο την εντολή επέμβασης. Γελάσανε και οι πέτρες όμως... Ο Δαμίρης δεν διοικεί διμοιρίες ΜΑΤ που παίρνουν εντολές μόνο απευθείας από την Αθήνα, ουδέποτε το έκανε, μα ακόμη κι αν είχε την εντολή πάλι δεν θα ζητούσε κάτι τέτοιο. Για ένα απλό λόγο όμως. Κυκλοφορεί στην πιάτσα, δεν κρύφτηκε πίσω από γραφεία, είναι το πρόσωπο που πιο εύκολα θα συναντήσεις μπροστά σου από οιονδήποτε άλλο κατέχει δημόσιο αξίωμα, του μιλάς και σου απαντά πάντα με ευγένεια και χαμόγελο, δεν θα το «παίξει» εξουσία, γιατί δεν το έχει ανάγκη.
Ο Δαμίρης τίμησε την Αστυνομία που δεν τον τίμησε στις δύσκολες ώρες που ο τόπος περνά. Και αυτό το κατάλαβε. Πιο εύκολα το κράτος εκθέτει έναν δημόσιο λειτουργό παρά τις αδυναμίες του. Πιο εύκολα να «φας» έναν, παρά να «φαγωθούν» πολλοί στο δημόσιο βίο. Ευτυχώς ο Ανδρέας πρόλαβε και τους πέταξε το μπαλάκι μέσα στα μούτρα. Στον Τόσκα, στον άλφα, στον βήτα, στον οποιονδήποτε θεωρεί και πιστεύει ότι στο δημόσιο υπάρχουν εργαζόμενοι που τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Την πάτησαν... Για τον Δαμίρη ο κύκλος έκλεισε και φεύγει με ψηλά το κεφάλι γιατί η κοινωνία έχει αναγνωρίσει στο πρόσωπό του δεκαετίες τώρα τον «αστυνομικό- συμπολίτη» και όχι τον «αστυνομικό-νόμο και τάξη».
Μπορώ να αντιληφθώ την πικρία του ή την σκέψη του ότι ενδεχόμενα κάποιος θα σήκωνε το τηλέφωνο και θα του έλεγε «μην το κάνεις». Ψιλά γράμματα.... Σε τούτη την πολιτική συγκυρία και με την κυβέρνηση να δίνει γη και ύδωρ για να κρατήσει τις καρέκλες της ο Δαμίρης είναι μια «ελεγχόμενη» απώλεια.
Ας όψεται... Ας του φτάνει ότι μια κοινωνία ξέρει και αναγνωρίζει και μπορεί να του πει και ένα ευχαριστώ για όσα προσέφερε."
Νίκος Κατσαράκης/politischios.gr
