Ένα κελί στον Δομοκό γι’ αυτόν;

 Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Διάβασα την είδηση ότι ο απεργός πείνας Κουφιοντίνας εισήχθη σε ΜΕΘ εξ αιτίας σοβαρού κλονισμού τής υγείας του από την οικειοθελή ασιτία. Διότι η ανθρώπινη [;] ζωή του έχει ανυπολόγιστη αξία και πρέπει να σωθεί ...

πάση θυσία. Αυτό επιτάσσει ο νομικός πολιτισμός μας. Εγώ ο, όχι μόνον νομικώς, απολίτιστος αγανάκτησα αναλογιζόμενος τούτο μόνον: ότι κατέλαβε μία κλίνη ΜΕΘ, την οποία ίσως έχει ανάγκη κάποιος νομοταγής πολίτης είτε λόγω κορωναϊού είτε λόγω άλλων προβλημάτων υγείας.



Η συνήγορός του κ. Κούρτοβικ δήλωσε ότι ενδεχόμενη βιαία σίτιση του παναρχιδοδολοφόνου, όπως διέταξε ο εισαγγελεύς, σημαίνει βασανιστήριο, το οποίο απαγορεύουν πλείστες όσες διεθνείς συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων του ανθρώπου, οι και «δικαιωματιστές» επονομαζόμενοι, έχουν ξεσαλώσει. Ακόμη και η «Διεθνής Αμνησ[τ]ία». Η πείνα και η δυστυχία πλήττουν χιλιάδες ανθρώπων που δεν σκότωσαν κανέναν που δεν έκλεψαν κανέναν που … που …. ΔΕΝ, αλλά κοιμούνται στα πεζοδρόμια και συχνάζουν στα κοινωνικά συσσίτια. Πόσο θα ήθελαν όλοι αυτοί να στεγασθούν σε ένα κελί των φυλακών Δομοκού, όπου δεν θα ξεπαγιάζουν και θα τρώνε και ένα κομμάτι ψωμί. Κελί σαν αυτό που έχει εξασφαλίσει η πολιτεία για τον ανθρωπόμορφο Κουφιοντίνα.

Για τον άστεγο, τον ακουσίως πεινώντα και διψώντα, δεν είδα κείμενο συμπαράστασης 68 πανεπιστημιακών και 24 συμμαθητών τού άστεγου. Δεν είδα πορείες και συλλαλητήρια κατά του ανάλγητου κράτους που αφήνει ανθρώπους να ξεπαγιάζουν στα πεζοδρόμια.

Ακολούθως αγανάκτησα διπλά, όταν συνειδητοποίησα πως με τον νόμο Παρασκευόπουλου, αυτής της νομικής, άμα δε και πωλητικής, ιδιοφυΐας, θα μπορεί ο εν λόγω συγγραφεύς επαναστατικών αριστουργημάτων, όπως το «Γεννήθηκα την 17Ν», να ζητήσει οσονούπω αποφυλάκιση υπό όρους, ώστε να ζη σαν άνθρωπος στη θαλπωρή τού σπιτιού του. Το «σαν άνθρωπος» ταιριάζει απόλυτα εν προκειμένω.



http://makpress.blogspot.com/2017/11/the-couphodina-and-klasmenos-karagioz.html



Θέλοντας να διώξω από τη σκέψη μου την εμετική αυτή είδηση, σκέφτηκα να ασχοληθώ με κάτι καλό που, επί τέλους, έκανε αυτή η Βουλή. Κάτι που μου είχε διαφύγει. Χρόνια τώρα επικρίνω το πωλητικό σύστημα που επιφυλάσσει για την πάρτη του βραχύτατη παραγραφή τών υπουργικών ανομημάτων. Επανειλημμένως έχω γράψει, ότι θα έπρεπε το άρθρο 86§3 του Συντάγματος να καταργηθεί. Και να που έγινε το 2019.

Η προηγούμενη διάταξη του άρθρου 86: «1. Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων.
……
3……………… Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος».

Τελικά η Βουλή αντικατέστησε την παράγραφο 3 ως εξής:


«3. Πρόταση άσκησης δίωξης υποβάλλεται από τριάντα τουλάχιστον βουλευτές. Η Βουλή, με απόφασή της που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, συγκροτεί ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, διαφορετικά, η πρόταση απορρίπτεται ως προδήλως αβάσιμη. Το πόρισμα της επιτροπής του προηγούμενου εδαφίου εισάγεται στην Ολομέλεια της Βουλής, η οποία αποφασίζει για την άσκηση ή μη δίωξης. Η σχετική απόφαση λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Με τη διαδικασία και την πλειοψηφία του πρώτου εδαφίου της παραγράφου αυτής η Βουλή μπορεί οποτεδήποτε να ανακαλεί την απόφασή της ή να αναστέλλει τη δίωξη, την προδικασία ή την κύρια διαδικασία».

Σώτος – υπερήφανος πουθενάς και μαλάκας