Για να εκφράσεις σωστή άποψη πρέπει, πέρα από γνώσεις, να περιμένεις να μάθεις όλα τα δεδομένα και αφού έχει περάσει κατάλληλος χρόνος ώστε να μη παρασυρθείς από...
συναισθηματισμούς.
Τρομερή τραγωδία αυτό που συνέβη με το μωράκι που σκοτώθηκε από τον σκύλο. Κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση των γονιών.
Τρομερή όμως και η ανεπάρκεια τους στο να κρίνουν σωστά και να αποφασίσουν το σωστό για όλους.
Κάτι που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα.
Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς τις ανησυχίες σου για το μέγεθος του ζώου που αποφάσισες να έχεις ως συντροφιά, δεν το παρατάς στο μπαλκονάκι.
Αν δεν μπορείς να έχεις ως μόνιμη συντροφιά στο μυαλό πως είτε 2 κιλά είτε 50, είτε τσέπης είτε σαν αρκούδα, είτε 5 είτε 10 ετών, ένα σκυλί έχει την συναισθηματική ωριμότητα ενός παιδιού 3 ετών τότε, αντί να αποφασίσεις να παραμελήσεις κάποιο από τα δυο, πρέπει να αποφασίσεις τι θα έχεις.
Σκυλί ή παιδί...
Αν αποφασίσεις λοιπόν πως δεν μπορείς να το έχεις ως αυτό που είναι (συντροφιά) δεν του στερείς το συναισθηματικό δέσιμο για το οποίο ζει και αναπνέει.
Το δίνεις κάπου που να συνεχίσει να το απολαμβάνει.
Γιατί αν σκεπτόμενος εγωιστικά το φυλακίζεις μόνο του σε ένα υπαίθριο κελί 0,60χ1,30 που ούτε να γυρίσει καλά καλά δεν μπορεί, απελευθερώνοντας αρνητικά συναισθήματα για το νέο πρόσωπο που η παρουσία του άλλαξε τη σχέση σας, για ο,τι συμβεί είσαι ο ηθικός αυτουργός.
Επειδή δεν είναι το μέγεθος του σκύλου το επικίνδυνο (κι αν είναι μικρούλη είναι πάλι ηλίθιος απλά ένας τυχερός από συγκυρίες ηλίθιος), επικίνδυνος είναι αυτός που με τις λάθος αποφάσεις του δημιουργεί, μεγεθύνει και πυροδοτεί συναισθήματα που ο σκύλος του δεν θα έπρεπε να έχει.
Υ.Γ.
Εντός των ημερών θα ακολουθήσει άρθρο που δεν θα αρέσει σε πολλούς για ανεπαρκείς γονείς που φέρονται ως απλοί κάτοχοι (σκυλιών και παιδιών) χωρίς διάθεση να εκπαιδευτούν-μάθουν.
https://www.facebook.com/haris.tz/posts/10220409848100163
συναισθηματισμούς.
Τρομερή τραγωδία αυτό που συνέβη με το μωράκι που σκοτώθηκε από τον σκύλο. Κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση των γονιών.
Τρομερή όμως και η ανεπάρκεια τους στο να κρίνουν σωστά και να αποφασίσουν το σωστό για όλους.
Κάτι που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα.
Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς τις ανησυχίες σου για το μέγεθος του ζώου που αποφάσισες να έχεις ως συντροφιά, δεν το παρατάς στο μπαλκονάκι.
Αν δεν μπορείς να έχεις ως μόνιμη συντροφιά στο μυαλό πως είτε 2 κιλά είτε 50, είτε τσέπης είτε σαν αρκούδα, είτε 5 είτε 10 ετών, ένα σκυλί έχει την συναισθηματική ωριμότητα ενός παιδιού 3 ετών τότε, αντί να αποφασίσεις να παραμελήσεις κάποιο από τα δυο, πρέπει να αποφασίσεις τι θα έχεις.
Σκυλί ή παιδί...
Αν αποφασίσεις λοιπόν πως δεν μπορείς να το έχεις ως αυτό που είναι (συντροφιά) δεν του στερείς το συναισθηματικό δέσιμο για το οποίο ζει και αναπνέει.
Το δίνεις κάπου που να συνεχίσει να το απολαμβάνει.
Γιατί αν σκεπτόμενος εγωιστικά το φυλακίζεις μόνο του σε ένα υπαίθριο κελί 0,60χ1,30 που ούτε να γυρίσει καλά καλά δεν μπορεί, απελευθερώνοντας αρνητικά συναισθήματα για το νέο πρόσωπο που η παρουσία του άλλαξε τη σχέση σας, για ο,τι συμβεί είσαι ο ηθικός αυτουργός.
Επειδή δεν είναι το μέγεθος του σκύλου το επικίνδυνο (κι αν είναι μικρούλη είναι πάλι ηλίθιος απλά ένας τυχερός από συγκυρίες ηλίθιος), επικίνδυνος είναι αυτός που με τις λάθος αποφάσεις του δημιουργεί, μεγεθύνει και πυροδοτεί συναισθήματα που ο σκύλος του δεν θα έπρεπε να έχει.
Υ.Γ.
Εντός των ημερών θα ακολουθήσει άρθρο που δεν θα αρέσει σε πολλούς για ανεπαρκείς γονείς που φέρονται ως απλοί κάτοχοι (σκυλιών και παιδιών) χωρίς διάθεση να εκπαιδευτούν-μάθουν.
https://www.facebook.com/haris.tz/posts/10220409848100163
