αρκετές πολύτεκνες, ερημωνόταν σταδιακά η ύπαιθρος.
Εκείνα τα χρόνια, στα περισσότερα ορεινά χωριά λειτουργούσαν μονοθέσια και διθέσια εξατάξια σχολεία έχοντας 30, 50 και 70 μαθητές μ’ έναν ή δύο δάσκαλους ή δασκάλες που νοιαζόταν πραγματικά για να μάθουν γράμματα όλα τα παιδιά και ν’ αποκτήσουν σωστή παιδεία, σεβασμό στους ηλικιωμένους και το περιβάλλον.
Τι έγινε όμως στα μεταγενέστερα χρόνια κι ήρθαν τα χειρότερα; Στις πόλεις σήμερα όπως και στα περισσότερα σχολεία αλλά και ιερούς χώρους, εκκλησίες και μνημεία, αντικρίζεις βανδαλισμούς, διάφορα συνθήματα και πρόστυχες λέξεις. Στα λεωφορεία και όχι μόνο οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τον σεβασμό από τους νέους. Στις εκκλησίες τις Κυριακές ελάχιστοι μαθητές αλλά και εκπαιδευτικοί εκκλησιάζονται.
Ο κομματικός και ο ποδοσφαιρικός φανατισμός δημιουργεί έντονες αντιπαλότητες και τεράστιες ζημιές. Οι παλιές φιλίες έχουν εκλείψει και τη θέση τους πήραν τα προσωπικά συμφέροντα. Στην κρατική μηχανή προοδεύουν ως επί το πλείστων οι επίορκοι και οι καρεκλοκένταυροι, αυτοί δηλαδή που ζημιώνουν το δημόσιο συμφέρον. Η ανευθυνότητα, η αναλήθεια και η αχαριστία κυριαρχούν.
Με αυτά και με πολλά άλλα, που δυστυχώς, χαρακτηρίζουν την εποχή μας, προχωράμε “γκρεμίζοντας” ότι ωραίο και δημιουργικό βρήκαμε από τους προγόνους μας.
Ακυβέρνητο πλοίο χωρίς πυξίδα η Ελλάδα στο ταραγμένο πέλαγος. Υπάρχει σωτηρία; Ναι απαντάμε, αλλά με ενότητα, υπομονή, επιμονή και τίμια εργασία που είναι ευλογία. Να κτίσουμε επιτέλους μια σωστή πατρίδα σε στέρεα θεμέλια. Το χρωστάμε στη μνήμη των σοφών αρχαίων Ελλήνων, στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές για να έχουν λαμπρό μέλλον.
Γιάννης Η. Κάκανος
www.yanniskakanos.gr
