Το δημοψήφισμα της Κυριακής στα Σκόπια δεν θα δείξει αν θα λυθεί ή όχι η πολυετής .....
εκκρεμότητα μεταξύ Ελλάδος και ΠΓΔΜ. Θα κρίνει κάτι άλλο, πιο σημαντικό: κατά πόσο η διεθνής διπλωματία και η πολιτική της έκφραση, είναι σε θέση να αφουγκράζονται το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Κατά πόσο είναι πρόθυμοι, πολιτικοί και διπλωμάτες, να θυσιάζουν το ιστορικά δίκαιο μπροστά σε συγκυριακές σκοπιμότητες. Κατά πόσο, πολιτικοί και διπλωμάτες, είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν την ψυχή τους προκειμένου να πετύχουν τον (ανίερο) σκοπό τους.
Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, η στάση της διεθνούς κοινότητας μέχρι σήμερα είναι εξόχως υποκριτική και προφανώς εσφαλμένη. Εδώ και χρόνια η Ευρώπη εμφανίζεται ως Πόντιος Πιλάτος και νίπτει τας χείρας της βαφτίζοντάς το πρόβλημα ως διαφορά μεταξύ των δύο μερών. Κάπως έτσι, εδώ και χρόνια, οι παραχαράκτες της Ιστορίας, οι εθνικιστές που ονειρεύονται τη Μακεδονία του Αιγαίου, οι κάπηλοι του Μεγαλέξανδρου, έχουν καταστεί ισότιμοι συνομιλητές της Ελλάδας στη διεθνή κοινότητα.
Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την οικονομική κρίση και οδήγησαν την Ευρώπη σε πολιτική κρίση, είδαν το φως το αληθινό με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, αμέσως μετά την εκλογή Ζάεφ στα Σκόπια. Και σήμερα, κάνουν λάθος οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών να υποστηρίζουν επιδεικτικά και προκλητικά, με δημόσιες δηλώσεις τους, το «ναι» στο δημοψήφισμα.
Οι εθνομηδενιστές του Μαξίμου τους πρόσφεραν τη μεγάλη ευκαιρία για το ξεπούλημα της Μακεδονίας. Επιδιώκοντας από τη δεκαετία του ’40 «μια ανεξάρτητη Μακεδονία», βρήκαν τώρα την ευκαιρία τους. Η συμφωνία των Πρεσπών, μια καθαρά λεόντειος συμφωνία σε βάρος της Ελλάδας, φέρει την υπογραφή τους. Δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία εκχώρηση εθνικών δικαίων με μια υπογραφή ενός υπουργού Εξωτερικών. Και μπορεί ο Τσίπρας να ισχυρίζεται ότι κέρδισε τη Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου, είναι βέβαιο όμως ότι έχασε (εκούσια) τη Μακεδονία του Παύλου Μελά.
Δύο τεράστια συλλαλητήρια έγιναν στις αρχές του χρόνου, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, πρωτόγνωρα σε όγκο μετά το συλλαλητήριο της 14ης Φεβρουαρίου του 1992, αλλά στο Μαξίμου δεν τα έλαβαν υπόψη.
Στην απέναντι όχθη, οι εθνικιστές (που εκφράζονται από τον Πρόεδρο Ιβανόφ) θεωρούν… προδοσία τη Συμφωνία των Πρεσπών καθώς είναι υποχρεωμένοι να αλλάξουν συνταγματικά το όνομά τους και από Μακεδονία να το κάνουν Βόρεια Μακεδονία. Μα αυτό ακριβώς είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Παρόλο που τα πήραν όλα,θέλουν κι άλλα!
Η στάση της Νέας Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρη: δεν πρόκειται να δεχθούμε παραχώρηση γλώσσας και εθνικότητας. Δεν πρόκειται να κυρώσουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν πρόκειται να δεχθούμε εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας. Δεν θα γίνουμε συνεργοί στη παραχάραξη της Ιστορίας μας.
Όταν διαστρεβλώνεις την Ιστορία, η Ιστορία σ’ εκδικείται. Και βρισκόμαστε ακριβώς σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή.
Το «ναι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής στα Σκόπια, ευνοεί την άνοδο των ακραίων δυνάμεων και στις δύο πλευρές, θρέφει τον εθνικισμό στα Βαλκάνια, δημιουργεί κινδύνους.
Το «όχι» ισοδυναμεί με λαϊκή (και αλάνθαστη) σοφία, που θα αποκαταστήσει τα σφάλματα της Συμφωνίας των Πρεσπών και θα αποτρέψει από ένα ιστορικό ατόπημα.
Ό,τι κι αν γίνει στο σκοπιανό δημοψήφισμα, η Μακεδονία ήταν είναι και θα είναι ελληνική. Με την υπογραφή του Παύλου Μελά και των λοιπών Μακεδονομάχων, που κάποιοι «συμφώνησαν» και επιδιώκουν να ξεχάσουμε τελείως…
