Αντι-Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Αντιγράφω από το πόνημα «Το Χρέος» του δημοσιογράφου Βασίλειου Γ. Χασιώτη.
Σε ποια, άραγε, περίοδο να αναφέρεται το παρακάτω κείμενο;
«…Άλλαξαν μάλιστα και τη συνηθισμένη σημασία των λέξεων για τις πράξεις των ανθρώπων, όπως τους βόλευε. … η προνοητική διστακτικότητα ονομάστηκε εύσχημη δειλία, … και η σωφροσύνη στο κάθε τι αδράνεια για το κάθε τι … Ο οξύθυμος και ο υβριστής ήταν άξιοι εμπιστοσύνης, ενώ όποιος του έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιος σοφιζόταν πετυχημένη τυχόν ραδιουργία, θεωρούνταν έξυπνος άνθρωπος, αλλά όποιος την προέβλεπε εγκαίρως, ακόμη πιο έξυπνος. Εκείνος όμως που προνοούσε ώστε να μη χρειαστούν καθόλου αυτά, θεωρούνταν διασπαστικό στοιχείο και υπερβολικά φοβισμένος από τους αντιπάλους. Γενικά, εκείνος που προλάβαινε να κάνει πρώτος κακό στον άλλον, κρινόταν άξιος επαίνου, καθώς και εκείνος που παρακινούσε στο κακό άλλον που δεν είχε σκεφθεί να το κάνει. Ακόμα και ο συγγενικός δεσμός είχε φτάσει να θεωρείται λιγότερο στενός από τον παραταξιακό, επειδή μέσα στην κομματική παράταξη ήταν πιο πρόθυμοι να ριχτούν στον κίνδυνο, γιατί αυτές οι παρατάξεις δεν είχαν συγκροτηθεί για να επιδιώξουν ωφέλεια σεβόμενες τις αρχές του δικαίου που ίσχυαν, αλλά για να αποκτήσουν περισσότερα οφέλη παραβιάζοντας τους καθιερωμένους νόμους… Άλλωστε οι πιο πολλοί άνθρωποι προτιμούν να λέγονται έξυπνοι όταν είναι κακούργοι, παρά να λέγονται αφελείς όταν είναι τίμιοι, πράγμα για το οποίο ντρέπονται, ενώ για το πρώτο κομπάζουν. Αιτία για όλα αυτά είναι η δίψα για εξουσία, που προέρχεται από την πλεονεξία και τη φιλοδοξία… Γιατί οι αρχηγοί των παρατάξεων στις διάφορες πόλεις, χρησιμοποιώντας ωραία συνθήματα… μόνο στα λόγια υπηρετούσαν τα κοινά, ενώ στην πραγματικότητα τα θεωρούσαν ως βραβείο που τους ανήκε…»
Και σε ποια περίοδο να αναφέρεται τούτο ΄δω;
«… Το παιχνίδι τείνει και πάλι να γίνει σημαδεμένο, κυριαρχούμενο από παίκτες που δεν έχουν ιερό και όσιο… Τα πράγματα ορίζονται από έναν κύκλο επιθετικό και ιδιαιτέρως θρασύ, ο οποίος δεν ορρωδεί προ ουδενός. Είναι διασυνδεδεμένος, διακινεί μαύρο χρήμα, πληρώνει και πληρώνεται αδιαφανώς, επηρεάζει και χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ, σε πολλές περιπτώσεις έχει ευθεία αν και ανομολόγητη, σχέση με κανάλια, λασποφυλλάδες και άλλα έντυπα που τελευταίως ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, βρίσκει συμμάχους παντού, επιδρά καταλυτικά στην πολιτική, αντιμάχεται αντίπαλα στρατόπεδα με τρόπο εκβιαστικό… Μεγάλη μερίδα πολιτικών στελεχών είναι δεσμευμένη από αυτόν τον κύκλο της συμφοράς και υποταγμένη από τη δύναμη της εικόνας. Για ορισμένους έχει γίνει δεύτερη φύση, ξέπεσαν στον ρόλο της γλάστρας, πάνε στα κανάλια μόνο για να τους δουν, να υπενθυμίσουν απλώς την παρουσία τους, υποχρεώνονται σε απίστευτες ταπεινώσεις για μια εμφάνιση δίπλα στον τηλεαστέρα, ο οποίος μεταβάλλεται βαθμιαία σε πραγματικό εξουσιαστή, σε κυρίαρχο και ανεξέλεγκτο δυνάστη… Τα αφεντικά των ΜΜΕ, από την πλευρά τους, είναι και αυτά εν πολλοίς δεσμευμένα. Εξαρτούν σε μεγάλο βαθμό την πρόοδό τους από τις σχέσεις με το κράτος. τα έσοδα των επιχειρήσεών τους επηρεάζονται ευθέως από τον τρόπο διανομής της διαφημιστικής δαπάνης και από τα παράπλευρα έσοδα διαμεσολάβησης μεταξύ των «συμφερόντων» και του κράτους… Όλα μαζί, πολιτική, συμφέροντα, μέσα ενημέρωσης, αποδίδουν μια κατάσταση προβληματική και άκρως δεσμευτική».
Λοιπόν, αυτά τα πολύ «επίκαιρα» κείμενα, είναι γραμμένα με διαφορά κοντά 2.500 χρόνων!
Το πρώτο απόσπασμα ανήκει στον Θουκυδίδη!!! [Θουκυδίδης: Ιστορίαι, Βιβλίο Γ΄, σελ. 150-155 (Γ,82), εκδόσεις «Επικαιρότητα», Αθήνα]
Το δεύτερο απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Αντώνη Καρακούση: Μετέωρη Χώρα [εκδόσεις ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2010, σελ. 392—395].
Σωτήριος Καλαμίτσης – κατ’ εξακολούθηση και εις το διηνεκές [;] εθνικώς αναξιοπρεπής
Ταπεινός, πλην ακροδεκσιός νεομπολσεβίκος και δραχμολάγνος, καθημερινός γραφιάς πάσχων ανιάτως από εσχάτως διαγνωσθείσα ακράτεια εμπαθείας και λαϊκισμού, επιστήθιος, όμως, φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και επισκέπτης του εις οίκον ευγηρίας δι’ απόρους λόγω επαπειλούμενης εξώσεώς του από την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, όπου κατοικεί επ’ ενοικίω, Ιεράν τινά δηλονότι Μονήν του Αγίου Όρους [Μεγάλη η Χάρη της]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου