Του Κωνσταντίνου Ρωμανού
97 χρόνια ιστορίας μετρά η Αριστερά στην Ελλάδα. Μιας ιστορίας η οποία ξεκίνησε στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων στον Πειραιά, το Νοέμβριο του 1918, όταν ιδρύθηκε ...
το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (Σ.Ε.Κ.Ε.), με ιαχές για ταξική πάλη και κατάληψη της εξουσίας από την εργατιά μέσω της επανάστασης. Έξη χρόνια αργότερα, το 1924 το Σ.Ε.Κ.Ε., μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Κ.Κ.Ε.), το οποίο σήμερα αποτελεί το μακροβιότερο κόμμα στην Ελλάδα.
Η ιστορία της Αριστεράς είναι γεμάτη διχασμούς και διασπάσεις. Η απόλυτη εξειδίκευσή της και συνάμα η κατάρα της…
Έτσι, όταν ο Στρατός μας πολεμούσε στη Μικρά Ασία το 1922, το Κ.Κ.Ε. καλούσε τους φαντάρους σε λιποταξία, ενώ όταν τα ιταλικά στρατεύματα του Μουσσολίνι διάβαιναν τα βουνά της Ηπείρου, καλούσε τον ελληνικό λαό «στην αποφασιστική πάλη για την ανατροπή της φιλοπόλεμης, βασιλομεταξικής σπείρας, με διαδηλώσεις, απεργίες, με καθόδους απ' τα χωριά στις πόλεις..» (Απόφαση Κ.Ε./Κ.Κ.Ε. στις 28.10.1940).
Η βύθιση της χώρας στον καταστροφικό Εμφύλιο το 1946-1949, παρά το «σβαρνούτ» του Στάλιν, η «ανάγκη» ανεξαρτητοποίησης της ‘Μακεδονίας του Αιγαίου’ (6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., 10/1949), τα περιβόητα Κινήματα Ειρήνης, που η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αποκάλυψε ότι χρηματοδοτούνταν από το Κ.Κ.Σ.Ε. προκειμένου να υπονομευθεί η αμυντική ικανότητα του ΝΑΤΟ, αποτέλεσαν μερικές μόνο από τις μαύρες σελίδες διχασμού και προσπάθειας διάσπασης των πατεράδων μας, οι οποίοι προσπαθούσαν από τις στάχτες της κατοχής να χτίσουν το μέλλον τους στο νέο Ελληνικό Κράτος.
Όμως το διχαστικό καρκίνωμα, ως καλλιεργημένη δεύτερη φύση της Αριστεράς, χτύπησε σύντομα και το δικό της οργανισμό. Μετά από 50 χρόνια σποράς διχασμού, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουν 40 χρόνια διασπάσεων..και μαζί τους η Αριστερά της καφενόβιας αντί-θέσης, της αερολογικής κριτικής των πάντων και αργότερα της συνδικαλιστικής πρακτικής της καταστροφής της ιδιωτικής οικονομίας, για να φτωχύνει το πόπολο και να γίνει ευκολότερος καταναλωτής των τσιτάτων του Μαρξ..
Έτσι, το Φεβρουάριο του 1968, μετά τη 12η Ευρεία Ολομέλεια της Κ.Ε., το Κ.Κ.Ε. διχάζεται και διασπάται, γεγονός που οδηγεί στη δημιουργία του Κ.Κ.Ε. εσωτερικού. Είχε βέβαια προηγηθεί, λίγο νωρίτερα, η δημιουργία της Σταλινικής/Μαοϊκής Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (Ο.Μ.Λ.Ε.) το 1964, η οποία είχε περάσει στα ψιλά, αλλά τη φορά αυτή το κακό δεν κρυβόταν.
Η διχασμένη δεξαμενή της Αριστεράς, θα γεννήσει στη συνέχεια, το 1975, το Αλβανόφιλο(!!!) Σ.Α.Κ.Ε, το 1976 το Μ-Λ Κ.Κ.Ε. και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα-Τροτσκιστών, το οποίο με τη σειρά του, το 1985, θα διασπαστεί γεννώντας την Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας, χωρίς να αναφερθούμε σε πολλές ακόμη οργανώσεις-τσίρκα, διάφορων επίδοξων ερμηνευτών του Στάλιν, του Μαρξ, του Τρότσκυ και του Κροπότκιν…
Φτάνουμε στο 1989 και την πρώτη σοβαρή προσπάθεια ανασύνταξης των δυνάμεων της Αριστεράς, όταν το Κ.Κ.Ε. με Γ.Γ. το Χαρίλαο Φλωράκη και η Ε.ΑΡ. με επικεφαλής τον κ. Λ. Κύρκο συγκροτούν συμμαχία υπό τον τίτλο «Συνασπισμός της Αριστεράς Και της Προόδου» το Φεβρουάριο του ΄89 (Σ.Σ. χαράς ευαγγέλια για τους αντιπάλους τους...η πρώτη επίσημη παραδοχή ότι άλλο Αριστερά και άλλο Πρόοδος..).
Όμως, ο σχηματισμός της κυβέρνησης Τζαννετάκη από ΝΔ-Συνασπισμό και η Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα με τη συμμετοχή ΝΔ-ΠαΣοΚ-Συνασπισμού, οδήγησε σε αποχώρηση στελεχών του Κ.Κ.Ε., καθώς και μελών της Κ.Ν.Ε., τα οποία αργότερα θα δημιουργήσουν το Νέο Αριστερό Ρεύμα (Ν.Α.Ρ).
Συνεχίζοντας, το 1991, συντελείται ακόμη μια διάσπαση του Κ.Κ.Ε., υπό το βάρος των εξελίξεων στις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Πιο συγκεκριμένα, στο 13ο Συνέδριο τα στελέχη του μοιράστηκαν ανάμεσα σε αυτούς που τάσσονταν υπέρ και κατά της διατήρησης του κομμουνιστικού χαρακτήρα και της αυτοτέλειάς του, ενώ με πρόταση-έκπληξη από το Χαρίλαο Φλωράκη, εκλέχθηκε Γ. Γραμματέας η «δογματική» κ. Αλέκα Παπαρήγα, απέναντι στη «λογική»(?) επιλογή του κ. Δραγασάκη. Μετά από αυτό, εγκατέλειψαν το Κ.Κ.Ε. 45 μέλη της Κ.Ε., μεταξύ των οποίων και ο πρώην Γ.Γ. της Κ.Ε., κ. Γρηγόρης Φαράκος, ενώ μέρος στελεχών, μαζί με την Ε.ΑΡ., ίδρυσαν το ενιαίο κόμμα του Συνασπισμού της Αριστεράς Και (ξανά) της Προόδου (ΣΥΝ).
Πρώτη Πρόεδρος του Συνασπισμού εκλέχθηκε η κ. Μαρία Δαμανάκη (1991-1993, αποχώρησε από τον ΣΥΝ το 2003), ενώ επόμενοι Πρόεδροι ήταν ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος (1993-2004), ο κ. Αλ. Αλαβάνος (2004-2008) και φυσικά ο Αλέξης, ο οποίος ηγείται μέχρι σήμερα...
Κουραστικό αλήθεια να μετράς διασπάσεις και ειδικά εθνικούς διχασμούς. Κουραστικότερο εάν αρχίσεις να μετράς μαγαζιά, ναυπηγεία και βιομηχανίες που έκλεισαν τα τελευταία 40 χρόνια από τη δράση των συνδικαλιστών της, αλλά πάντως χρήσιμα για να καταλάβεις με ποιους έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα..
Ο Αλέξης βέβαια και το κόμμα του, απέφυγε μέχρι εχθές τη διάσπαση, καθώς τα τελευταία πέντε χρόνια, επένδυσε εξαιρετικά παραγωγικά, για μία ακόμη φορά, στο παλιό αλλά χρήσιμο χαρτί του εθνικού διχασμού..
Έτσι δημιουργήθηκε το αφήγημα του «Μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο», των Γερμανοτσολιάδων, των Νενέκων, των Μερκελιστών, των Τσολάκογλου, του άδικου και επονείδιστου χρέους, κ.ο.κ. .
Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια και η εκπαίδευση της Αριστεράς και του Αλέξη στην εξουσία, μας στοίχισε (και θα συνεχίζει να μας στοιχίζει) πολύ ακριβά..
Το αφήγημα-παραμύθι δείχνει πλέον να βρίσκει νέα στέγη, αυτή της ‘Λαϊκής Ενότητας’ των δραχμολάγνων που αποβλέπουν στην εκλογική δεξαμενή των ψηφοφόρων που «εκπαιδεύτηκαν» την τελευταία πενταετία από τον ΣΥΡΙΖΑ..
Στα 97 λοιπόν χρόνια της ιστορίας της, η Αριστερά έρχεται να βιώσει ακόμη μια διάσπαση, απότοκο αυτή τη φορά ενός εθνικού διχασμού, τον οποίο η ίδια καλλιέργησε, ποντάροντας δυστυχώς σε δύο στοιχεία..
Αφενός στο ότι οι Έλληνες επιδεικτικά αγνοούν την ιστορία τους και αφετέρου στο ότι τα τελευταία χρόνια αντικαταστάθηκε η πραγματική πολιτική σκέψη, από την κριτική του καναπέ και του καφενείου, δημιουργώντας τον homo apoliticus, τον απόλυτο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ..και όχι μόνο..
Το εάν τελικά αι ειδοί του τρέχοντος Αυγούστου, αποτελέσουν την ταφόπλακα του αριστερού λαϊκισμού και όχι της πατρίδας μας, είναι πια στα χέρια μας και η ιστορία σίγουρα θα μας κρίνει...με τη γνώση ότι η ιστορία μερικές φορές σου χαμογελά, μερικές φορές σε κοιτά και κάποιες φορές σε φτύνει..
(* από το λατινικό idus-iduare:διαιρείν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου