ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ-ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Μέρτζος

Η οριακή κατάσταση της Ελλάδος εγείρει κρίσιμα ερωτήματα τα οποία απαιτούν την άμεση έμπρακτη απάντηση όλων των Ελλήνων διότι η τύχη όλων κρίνεται τώρα και ουδείς μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια της πραγματικότητας. Σε τρία αλλεπάλληλα σημειώματα αναδημοσιεύονται αυτούσια αποσπάσματα ενός βιβλίου μου, που....

παραδόθηκε στον εκδότη τον Οκτώβριο 2013 και κυκλοφόρησε αρχές 2014*  . Τα αποσπάσματα παραπέμπονται στις σελίδες του.

Αποκλείεται να σωθεί η χώρα και να ευημερήσουν αληθινά οι Έλληνες εφ’ όσον δεν εκπληρωθούν ταυτόχρονα τρεις δυσχερέστατοι αλλά θανάσιμα αναγκαίοι όροι:

1. Εκ βάθρων ανασυγκρότηση, απολύμανση και θωράκιση του Δημοσίου,

2. Ισονομία και ισοπολιτεία όλων με αδιάσειστα τεκμήρια και αυστηρή συνέπεια,

3. Τιμωρία κάθε πολιτικής συναλλαγής με το Δημόσιο, τα Μ.Μ.Ε., το Κεφάλαιο, τις συντεχνίες και τους πολίτες.

(...) Οι δύο πρώτοι όροι προϋποθέτουν αλληλοδιάδοχες αποφασισμένες κυβερνήσεις. Ήδη γίνονται τα πρώτα βήματα αλλά ο δρόμος είναι μακρύς. Πολύ δυσχερέστερος είναι ο τρίτος όρος διότι προϋποθέτει ότι θα αλλάξουν την κατεστημένη νοοτροπία τους οι περισσότεροι Έλληνες. Διαφορετικά οι δύο πρώτοι όροι, ακόμη και άμα επιτευχθούν, θα ακυρωθούν αργά ή γρήγορα (...) Ωστόσο, η στάμνα πάει πολλές φορές στη βρύση αλλά μια φορά σπάει!... (σελ. 9)

Το πολιτικό σύστημα δεν κατέρρευσε. Απλώς κατέρρευσε το ΠΑΣΟΚ και συρρικνώθηκε η Ν.Δ., αλλά στο ενδιάμεσο κενό αποσύρθηκαν σε πρωτοφανή αποχή εκατοντάδες πολίτες, γιγαντώθηκε εκ του μηδενός ο ΣΥΡΙΖΑ και δημιουργήθηκαν τρία νέα κόμματα. Το σύστημα παραμένει ανέπαφο και μέριμνα όλων των καπετανάτων του είναι να προσελκύσουν νέους πελάτες και να κρατήσουν όσους κέρδισαν όπως φανερώνει η ρητορεία τους και η πρακτική τους.

Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές αλλά εγγενές αποτέλεσμα του συστήματος κατά τα 190 προηγούμενα χρόνια. Αντί, λοιπόν, να αναλύουν οι βαθυστόχαστοι οφείλουν να μάθουν πρώτα την Ελληνική Ιστορία. Άλλωστε, δίχως Ιστορία δεν υπάρχει εθνική αυτογνωσία και χωρίς εθνική αυτογνωσία δεν υπάρχει σωτηρία (...) Δεν είναι ο γιαλός στραβός. Στραβά αρμενίζουμε. Ψηφίζονται Συντάγματα, μυριάδες νόμοι και, από το 2010, Μνημόνια, που το πολιτικό σύστημα εφαρμόζει αλά καρτ, υπονομεύει και παραβιάζει. Χρησιμοποιεί όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς σαν τον εξ Εσπερίας φερετζέ του για να κρύβει το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδος: Κράτος τριτοκοσμικό το οποίο ελέγχει μια πολιτική –και όχι μόνον– Ολιγαρχία και συν-λαφυραγωγεί ένα βαθιά διεφθαρμένο πελατειακό πολιτικό σύστημα. Επί δύο σχεδόν αιώνες αυτό το Κράτος παραμένει ασύμβατο με τους σκοπούς και τις θεμελιώδεις αξίες του εκάστοτε Συντάγματός του, με τους πολίτες του, με τον ελληνικό πολιτισμό και με την Ιστορία των Ελλήνων, επειδή απλούστατα ταυτίζεται με το πελατειακό πολιτικό σύστημά του (...)

Ο ιστορικός της Επαναστάσεως Σπυρίδων Τρικούπης γράφει με λόγον γνώσεως:

Πανάκειαν των δεινών της Πατρίδος υπελάμβανον οι πλείστοι των Ελλήνων τας εθνικάς συνελεύσεις των, οι δε ειδεμονέστεροι τας εθώρουν ευσχήμους τρόπους μεταπτώσεως της εξουσίας… Φθόνος και εμφύλιον μίσος κατατρώγει τα σπλάγχνα μας, η ιδιοτέλεια οδηγεί τα έργα μας, αι σκευωρίαι και τα διαβούλια είναι η πολιτική μας.

(...) Ο Ανδρέας Λόντος σε υπόμνημά του στις 27 Οκτωβρίου 1824 τονίζει :

Ηναλώθησαν τα εκ του δανείου και των εκποιήσεων χρήματα εις αγοράς παρασίτων και εις αμοιβάς δορυφόρων και άλλας ιδιοτελείας (σελ. 10, 11, 14)

Η Ιστορία ανακυκλώνεται με διαφορετικούς όρους αλλά με αμετάβλητες τις πρωταρχικές σταθερές της από το 1821. Ωστόσο, ουδέν διδάσκονται οι πολιτικοί.

Μετά τέσσερα συνεχή έτη κρίσης, ο καθηγητής Δημήτρης Κ. Ψυχογιός, συνεπής αλλά ακηδεμόνευτος διανοούμενος της Αριστεράς, διαπιστώνει τέλη του 2013:

Το εγωιστικό, κλειστό, προνομιούχο και απολύτως αδιάφορο για ό,τι δεν σχετίζεται με τις εκλογές και την κομματική ή προσωπική ισχύ πολιτικό σύστημα (…) Η Ελλάδα δεν βρίσκεται υπό κατοχή και η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει προέρχεται από εσωτερικούς εχθρούς: θεσμική καθυστέρηση, πολιτική βία, ευτελισμένο πολιτικό σύστημα, διαφθορά, οικογενειοκρατία, τοπικισμός, εγωιστικές ελίτ, διαλυμένο κράτος (...) Η κομματική βουλιμία για εξουσία το πρώτο που καταβροχθίζει είναι το δημόσιο και το εθνικό συμφέρον (...) Η κρίση είχε πολλαπλές συνέπειες. 

Ανέδειξε τις ανεπάρκειες των κομμάτων, τη διαφθορά, τη συναλλαγή, τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος σαν να ήταν ιδιωτικό, την εξυπηρέτηση συγγενών, φίλων και πελατών σαν να ήταν το κράτος οικογενειακή επιχείρηση. (σελ. 19)

Στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» έγραφα τον Ιούλιο 2010:

Δεν αμφισβητείται, βέβαια, ότι τα επώδυνα μέτρα για τη σωτηρία της χώρας αφαιρούν, και θα συνεχίσουν να αφαιρούν, εισόδημα και προνόμια από τους Έλληνες. Διόλου μάλιστα ισομερώς. Ωστόσο, εφ’ όσον το Μνημόνιο εφαρμοσθεί με πληρότητα και αποτελεσματικότητα όλα τα χρόνια, η Ελλάδα θα είναι μια άλλη χώρα. (….) Φυσικά, οι πιθανότητες να διαλυθεί η χώρα παραμένουν μεγάλες διότι εξαρτώνται από την υπευθυνότητα και την ικανότητα της ελληνικής ηγεσίας σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, δημοσιογραφικό και, αν προκύψει, πνευματικό. (σελ. 21)

Έξι μήνες ενωρίτερα, την Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010, προειδοποίησα με άρθρο στην εφημερίδα «Αδέσμευτος Τύπος»:

Η αδικαιολόγητη και ασυγχώρητη δημοσιονομική κατάρρευση της Ελλάδος ισοδυναμεί με ακήρυκτο πόλεμο, που διεξάγεται με άλλα μέσα τα οποία, από τη φύση της και την πολυπλοκότητα, δεν κατανοεί ο ελληνικός Λαός, ώστε να συστρατευθεί για να σωθεί. Καθήκον της πολιτικής ηγεσίας είναι να ενημερώσει ανοικτά τον Λαό και να στηρίξει αποφασιστικά ένα αποτελεσματικό επιχειρησιακό πρόγραμμα μάχης. Δυστυχώς, οι πολιτικοί ηγέτες είπαν πολλά αλλά σε αντιστοιχία έπραξαν ελάχιστα (…)

Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους στη Βουλή βεβαιώνει ότι από τον Ιανουάριο 2000 μέχρι και τον Οκτώβριο 2009 οι αποκρατικοποιήσεις απέφεραν 17,4 δισεκατομμύρια αλλά δεν πήγε ούτε ένα ευρώ στο δημόσιο χρέος. Κατασπαταλήθηκαν 16,9 δις σε νέες αυξημένες δημόσιες δαπάνες. Μεταξύ 2004-2009 οι υπάλληλοι του Δημοσίου δεν μειώθηκαν αλλά, αντίθετα, αυξήθηκαν και δεν καταργήθηκε ούτε ένας από τους εκατοντάδες άχρηστους αλλά ευρωβόρους δημοσίους οργανισμούς.

Ποιόν κοροϊδεύουν οι κυβερνήσεις; Οι κουτόφραγκοι πάντως ούτε κουτοί ούτε τυφλοί είναι. Είναι έξω φρενών. (…) Είναι, λοιπόν, στοιχειώδες και επιτακτικό καθήκον να τα πουν όλα αυτά στον ελληνικό Λαό όλοι μαζί, από κοινού, οι όλοι οι ηγέτες του –όχι μόνον οι πολιτικοί. Πόλεμο έχουμε. Δεν έχουμε πάρτι! Πρέπει να πάμε στο Μέτωπο. Δεν πάμε Μύκονο ούτε Ντα Κάπο! Τέρμα τα δίφραγκα! Καιρός για πολιτική και δημιουργική συνδιαλλαγή. (σελ. 24-5-6)

Το πολιτικό σύστημα, αντί να δώσει την μάχη του πανστρατιά υπέρ Πατρίδος, αγωνίσθηκε υπέρ των δικών του κομματικών βωμών και εστιών –με το δικό μας αίμα.

Από τον Μάρτιο 2010 έως τον Αύγουστο 2013, υπερασπιζόμενο την βάση της ύπαρξής του, το πολιτικό σύστημα υπέγραψε και υπονόμευσε δύο Μνημόνια, προκάλεσε δύο εκλογές, σχημάτισε πέντε νέες κυβερνήσεις και εγκατέστησε στη Βουλή τρία νέα κόμματα. Δίχασε βαθύτατα τον ελληνικό Λαό και συντηρεί εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Έτσι ενεργούσε ανέκαθεν, όπως φανερώνει η Ιστορία. Είναι η νομοτέλειά του (...) Τα πολιτικά δικαιώματα αναγράφει πανηγυρικά στο κάθε Σύνταγμά του αλλά τα παραβιάζει ασύστολα με τις πράξεις του και την απραξία του. Εξαιτίας της διχασμένης κρατικής προσωπικότητας, ο Έλληνας τελεί συνεχώς σε αμφίδρομη εμπόλεμη κατάσταση με το Κράτος του –π.χ. ιλιγγιώδης φοροδιαφυγή Μεγάλων και Μικρών– και σε ταυτόχρονη συναλλαγή βαθιάς διαφθοράς με τους πολιτικούς εκπροσώπους του που το νέμονται σαν προσωπικό τους και κομματικό τιμάριο. Ο αιμομικτικός δεσμός παρήγαγε ουσιαστικά την ολόπλευρη κρίση του 21ου αιώνα στην οποία βύθισε αύτανδρη την Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό της. (...)

Στην πραγματικότητα, το σημερινό πολιτικό αλαλούμ διαιωνίζει την μόνιμη κατάσταση της Ελλάδος από την ίδρυσή της. Αναπαράγει αναλλοίωτο το «παρ’ ημίν μωραϊτικόν σύστημα», το οποίο μόνιμα παράγει κρίσεις και τρέφεται από τις κρίσεις. (...) Το περιέγραφε στην εφημερίδα Νέα Ημέρα της Τεργέστης ο Αλέξανδρος Βυζάντιος τον Μάιο 1874: Ο Βασιλεύς Γεώργιος ελθών εις την Ελλάδα (…) εύρε πολυαρίθμους σπείρας αρχολιπάρων παλαιούσας μανιωδώς κατ’ αλλήλων και χωρούσας άχρι της υποκινήσεως εμφυλίων πολέμων. Περιέγραφε, επίσης, την ανατροπή της συμμαχικής κυβερνήσεως Ζαΐμη-Κουμουνδούρου το 1871: Αιφνιδίως οι φίλοι του Ζαΐμη έκρινον ότι δεν έπρεπε τα λάφυρα της εξουσίας να διανέμωνται οι φίλοι του Κουμουνδούρου. Ο Ζαΐμης απέτυχε να τους κατευνάση. Το πειναλέον ποίμνιον δεν ήκουε τον ποιμένα. (σελ. 25, 26, 27, 29)

Στην αυγή του 21ου αιώνα ο φερετζές έδειχνε την πιο ευρωπαϊκή Ελλάδα: Ζώνη του Ευρώ και εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ευρωπαϊστών εκσυγχρονιστών. Αποτέλεσμα; Σε οκτώ μόνον χρόνια το 2000-2008 αύξησαν κατά 100.000 τους δημοσίους υπαλλήλους και κατά 90% τις αμοιβές τους (...) Όλα αποδεικνύουν ότι, σε πείσμα των χαλεπών καιρών, το «παρ’ ημίν μωραϊτικόν σύστημα» καλά κρατεί διακόσια χρόνια. Ζει και βασιλεύει σε βάρος των ενδεεστέρων Ελλήνων και κατά τον 21ο αιώνα. Αυτό υπερασπίζεται άγρια και σύσσωμη η Αντιπολίτευση. Και μάλιστα η Αριστερά! Είναι η αναπόδραστη συνέπεια του γεγονότος ότι πίσω από τον ευρωπαϊκό φερετζέ του το αρχοντοχωριάτικο και μικροελλαδίτικο κομματικό Κράτος αποτελεί ζωτικό τιμάριο του πολιτικού συστήματος και, αν εκσυγχρονισθεί, τα κόμματά του δεν έχουν λόγον υπάρξεως ούτε δυνατότητα υπάρξεως. (...)

Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το κομματικό φέουδο έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής του, έχει ημερομηνία λήξεως τον Δεκέμβριο 2014 και οι πολιτικοί επικαρπωτές του θα χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου αν δεν το εγκαταλείψουν αμέσως. (...) Σε κάθε βήμα παραμονεύει η παράφρων μεταβλητή των βουλευτών ενώ ταυτόχρονα η ιδεοληψία δεσμεύει στην Ουτοπία ισχυρές δυνάμεις από τα δεξιά και τα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας. (...) Μεταξύ 1974-2005 ψηφίσθηκαν 3.430 νέοι νόμοι, εκδόθηκαν 20.580 Προεδρικά Διατάγματα, δημοσιεύθηκαν 114.905 αποφάσεις Υπουργών και ξεχείλισαν ποταμοί ερμηνευτικών εγκυκλίων. Έτσι, βέβαια, τα προβλήματα πολλαπλασιάσθηκαν και έπνιξαν την Ελλάδα. Αλλά γι’ αυτό είναι εδώ η Αξιωματική Αντιπολίτευση: με έναν νόμο θα καταργήσει το Μνημόνιο, θα λύσει τη συθέμελη κρίση και όλα μέλι-γάλα. Ως φαίνεται, ουδείς διανοείται ακόμη ότι δεν φτάνει να ψηφίζεις νόμους αλλά πρέπει και να τους εφαρμόζεις. Ούτε προφανώς του περνάει από τον νου ότι οφείλει να επιλέξει το κατάλληλο μέσο για να επιτύχει τον πολιτικό σκοπό του. Του αρκεί η «πολιτική βούληση» –κουτουρού. Φτάνει και περισσεύει –την ανεμίζουν όλοι. (σελ. 31, 34, 35)

Το εσωτερικό πεδίο αναμετρήσεων, σε απόλυτη αλληλεξάρτηση με το επισφαλές εξωτερικό, ορίζουν η ολόπλευρη εθνική κρίση με κορυφαία την οικονομική, η κατεπείγουσα ανάγκη να αναδομηθεί τάχιστα η χώρα σε όλες τις εκφάνσεις της με βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, η πρόδηλη ανεπάρκεια και απαξίωση της πολιτικής, η αντοχή και η συνοχή του ελληνικού Λαού, η ραγδαία γήρανση του ελληνικού πληθυσμού και οι τουλάχιστον 1,4 εκατομμύριο ξένοι μετανάστες –παράνομοι οι περισσότεροι (...) Η δημογραφική πυραμίδα του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού είναι ακριβώς αντίστροφη των μεταναστών. Η δημογραφία μειώνει δραματικά τις παραγωγικές ηλικίες των Ελλήνων και αυξάνει τους ηλικιωμένους. Από 17,94% το 1956 ο δείκτης γεννητικότητας έπεσε στο 9,28% το 2001. Από 63.836 το 1961 οι θάνατοι αυξήθηκαν σε 101.928 το 2001. Ελληνόπαιδες έως14 ετών ήσαν 2.240.079 το 1961 και 1.638.307 το 2001. Άνω των 65 ετών ήσαν 687.227 Έλληνες το 1961 και 1.861.471 το 2001. Αντίθετα, σε 1.260.000 μετανάστες, μόνον 10.000 είναι άνω των 65 ετών. Στις 27 χώρες της Ε.Ε, με εξαίρεση τη Γερμανία, η Ελλάδα παρουσιάζει τον υψηλότερο δείκτη ηλικιωμένων και μάλιστα ραγδαία αυξανόμενο: 12,7% το 1981, 14,8% το 1993, 17,4% το 2000, 18,5% το 2008, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. (...)

Η στρατηγική ισορροπία του πληθυσμού εγγίζει τα όρια αντοχής. Εντωμεταξύ, έχει ανατραπεί προ πολλού η οικονομική, χωροταξική και πληθυσμιακή ισορροπία της Ελλάδος από τη διαρκή απερήμωση της ελληνικής Περιφέρειας και την ταυτόχρονη τερατογένεση της Αθήνας η οποία συγκεντρώνει 4 εκατομμύρια κατοίκους, καταβροχθίζει τους εθνικούς πόρους για τις γεωμετρικά αυξανόμενες ανάγκες του υπερ-πληθυσμού της και δεσμεύει στον ομφαλό της τις αποφάσεις της πολιτικής και της γραφειοκρατίας. Πελάτες του συστήματος γαρ! (...) Την προηγούμενη δεκαετία ο πληθυσμός στον Νομό Ανατολικής Αττικής αυξήθηκε κατά 37% και στον Νομό Δυτικής Αττικής κατά 20,7%. Την ίδια περίοδο ο πληθυσμός στα σύνορα της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης μειώθηκε επικίνδυνα: Πωγώνι -20,9%, Καλπάκι -19,2%, Δελβινάκι -10,5%, Κόνιτσα -5,4%, Νεστόριο -8,32%, Κορέστεια -6,7%, Κάτω Κλεινές -9,9%, Αχινός -15,2%, Πετρίτσι -10%, Προμαχώνας -6,7%, Τρίγωνο -23,6%, Βύσσα -9,1%, Σουφλί -7,9%, Τυχερό -4,3% και Διδυμότειχο -3,7%.

(...) Ωστόσο, κάθε απόπειρα να τεθεί το πρόβλημα σε δημόσιο διάλογο αντιμετωπίζεται απαξιωτικά ως «επαρχιωτισμός» και «αντι-αθηναϊσμός». Είναι, άλλωστε, φυσικό! Στην Αθήνα εδρεύει, σιτίζεται και θηρεύει τους πελάτες του το πολιτικό σύστημα και οι ισχυρότερες «συνιστώσες» του»: τα Μ.Μ.Ε., οι μεγάλοι επιχειρηματίες, οι εργολήπτες δημοσίων έργων, οι οικοδομικές εταιρείες, οι τράπεζες, οι ηγεσίες των συντεχνιών, η υψηλή γραφειοκρατία, η κομματική Νομενκλατούρα, οι Νονοί της Νύχτας. Όσο περισσότερη πελατεία μαζεύεται στη χαβούζα τόσο περισσότερα κέρδη, κατανάλωση, δάνεια, σπίτια, αυθαίρετα, μίζα. Κάτοικοι Αττικής το 2013 ήσαν 1.629.037 συνταξιούχοι, σε γενικό σύνολο 4.407.288 συνταξιούχων όλης της χώρας. (...)

Με αυτά τα πληθυσμιακά δεδομένα το Λεκανοπέδιο Αττικής εκλέγει 87 βουλευτές συν 12 βουλευτές Επικρατείας και περίπου το 75% των πιο σημαντικών υπουργών σε κάθε κυβέρνηση. Με συντριπτικά ποσοστά, επίσης, καταλαμβάνει σταθερά όλες σχεδόν τις θέσεις-κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, των τραπεζών, των πολυεθνικών, των τριτοβαθμίων συνδικάτων κ.λπ. Η αλληλεπίδραση μεταξύ του πλέγματος εξουσίας και του «αθηναϊκού» Λαού είναι ακατάλυτη και διαρκώς ερήμην της λοιπής Ελλάδος. (σελ. 41, 42,43, 46)

Ν. Ι. Μέρτζος

Δημοσιογράφος

* [1] Ν. Ι. Μέρτζος, Το Κράτος Λάφυρο και το Σύστημα, εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 2014