Η νέα γενιά Νεοδημοκρατών απέχει παρασάγγες από την παλαιότερη. Και αυτό κάποιοι πρέπει να το καταλάβουν.
της Κατερίνας Νικολάου
Όπως λένε πολλοί, ανάμεσά τους και διεθνείς κολοσσοί της ενημέρωσης, η χώρα μπαίνει σε μία νέα πολιτική εποχή. Πολλοί συνδέουν το γεγονός με την άνοδο ενός αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος στην εξουσία. Εγώ το συνδέω με τη νίκη του καινούριου απέναντι στο παλιό. Και θα εξηγηθώ γι' αυτό.
Μεγάλωσα σε μία δεξιά οικογένεια. Ο παππούς, χτυπημένος από τους αντάρτες, εμφύσησε στα παιδιά του το μίσος για "τους κομμουνιστές που θα μας σφάξουν με κονσερβοκούτια". Και αυτό σε μεγάλο βαθμό συμπεριελάμβανε οτιδήποτε διαφορετικό από ΠΑΣΟΚ και αριστερότερα. Όταν η Νέα Δημοκρατία συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ, άρχισαν να λένε για "τον Σαμαρά τον προδότη" και άλλα γραφικά, πράγματα που ακόμα τα λένε κάποιοι ακόμα πιο ξαναμμένοι κι εξαιτίας της εκλογικής ήττας. Αλλά αυτά θα μπορούσαν να ακούγονται μόνο σε κάτι ξεχασμένα καφενεία. Όχι από ανθρώπους που έχουν δημόσιο λόγο και αξιώματα. Από κατοίκους μιας χώρας που περηφανεύεται πως έχει έναν τεράστιο αριθμό αποφοίτων από ιδρύματα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Γιατί ο φανατισμός δεν χωράει στα μορφωμένα μυαλά.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεδομένων των συνθηκών είναι νικητής. Σε μια θητεία με μεγάλη φθορά, με τεράστιο εσωτερικό και εξωτερικό πόλεμο κράτησε τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας σε αξιοπρεπή επίπεδα. Το 2009 με μόλις τέσσερα κόμματα στο ελληνικό κοινοβούλιο η Νέα Δημοκρατία έχασε τις εκλογές με 33%. Το 2015 με επτά κόμματα στο ελληνικό κοινοβούλιο από τα οποία τα τρία δεξιά (με οποιαδήποτε διαβάθμιση) και ένα με θολό πολιτικό προσανατολισμό έλαβε 28%. Η συρρίκνωση και στη συνέχεια η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να αποτελέσει μάθημα για τους νεοδημοκράτες αλλά πολλοί επιμένουν στην πολιτική ανάλυση επιπέδου καφενείου.
Τι έφταιξε όμως για την ήττα; Η κεντροδεξιά όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι συνδέεται με συγκεκριμένο δίκτυο αξιών και ηθών. Η σύγχρονη πολιτική σκέψη όμως δεν μπορεί να συνδεθεί με το "πετσόκομμα" όσων δεν συμφωνούν με αυτές τις αξίες. Για το λόγο αυτό δεν μπορεί να ταυτιστεί με ακροδεξιές αντιλήψεις. Για το λόγο αυτό είναι πιο σοβαρή από κάποιους φανατισμένους φωνακλάδες αριστερούς. Γιατί ο φωνακλάς αριστερός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον φωνακλά Χρυσαυγίτη. Θα είναι πιο εύκολο να το σκεφτεί κανείς αν αντί για γραμμικό, σκεφτεί το πολιτικό φάσμα ως κυκλικό. Τα δύο άκρα αγγίζονται.
Το εκλογικό σώμα έδωσε την εξουσία σε ένα κόμμα που αγκαλιάσει πολλές μειονότητες. Δεν αγκαλιάζει τους δεξιούς, προφανώς γιατί δεν είναι μειονότητα. Ο κόσμος ψήφισε ανεκτικότητα. Αγάπη. Ελπίδα. Σε επικοινωνιακό επίπεδο φυσικά. Η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να αντιπαρατεθεί με αυτά με εκφοβισμό. Τη στιγμή που ο καθημαγμένος ελληνικός λαός έχει ανάγκη από θετικά συναισθήματα! Βασική αρχή πώλησης: δεν χρησιμοποιούμε αρνητικές λέξεις/ φάσεις στον πελάτη. Ο πωλητής που πούλησε αγάπη και ελπίδα κέρδισε.
Εκείνοι που ακόμα δεν βγήκε ο Τσίπρας άρχισαν να τον κατηγορούν ως άθεο επειδή έδωσε πολιτικό όρκο είναι οι ίδιοι που τον έλεγαν θεομπαίχτη για τη συμμετοχή του στην τελετή αγιασμού των υδάτων τα Θεοφάνεια. Ο Τσίπρας έμεινε αυτή τη φορά σταθερός στην γενικότερη στάση ζωής του που περιλαμβάνει σύμφωνο συμβίωσης με τη σύντροφό του και τελετή ονοματοδοσίας αντί για βάφτιση στα παιδιά του. Και το εκλογικό σώμα ενέκρινε αυτή τη στάση ζωής. Ας περιμένουμε πολιτικές κινήσεις και ας μην τον κράζουμε για κάτι που είναι γνωστό και το εκλογικό σώμα το επέλεξε. Αυτές είναι ασόβαρες πολιτικές συμπεριφορές.
Εν ολίγοις αυτό που θέλω να πω είναι πως θα πρέπει κάποτε οι νεοδημοκράτες να σταματήσουν να τρώνε τις σάρκες τους αλλά ενωμένοι να πάνε το κόμμα ένα βήμα παραπέρα. Με σοβαρότητα και χωρίς φανατισμούς, χωρίς γραφικούς τύπους, θα αποκτήσει ξανά μεγαλύτερο έρεισμα στη νεολαία και θα κερδίσουν τη θέση που τους αξίζει στο μέλλον.
ΥΓ: Όσο για τον Κ.Καραμανλή, καλός, χρυσός αλλά ας έχει το θάρρος να πει αυτά που πρέπει να πει αν θέλει να έχει ηγετικό (πραγματικό όχι σαν τον επίτιμο) ρόλο στην παράταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου