1. Ύπαρξη αέριου νέφους.
Όπως ακριβώς το έλεγε ο καθηγητής στο βίντεο που έχω βάλει στο άρθρο μου «αιθεροβαμονίτες και νυχτοπερπατητές«.
Που παρά το ότι η καταγραφή ήταν πιο μακριά από το καινούργιο, με «εφόδιο» τις αδιαμφισβήτητες γνώσεις, την εμπειρία του και –σημαντικότατο– την αμεροληψία του, μίλησε με σιγουριά για έκλυση αερίου στην ατμόσφαιρα.
Σε αυτό το καινούργιο, δίπλα από τις γραμμές, βίντεο αυτό κάνει… «μπαμ» (και όχι μόνο μία αλλά τρεις φορές) όπως περιγράφει ο πραγματογνώμονας αναλύοντας τι κατέγραψε αυτή η κάμερα και τι βλέπουμε όσοι δεν διαθέτουμε τις τεχνικές γνώσεις αυτών των ειδικών:
2. Ενδείξεις ύπαρξης 14ου βαγονιού.
Πέρα από τα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας που δεν είχαν πρόσβαση οι πραγματογνώμονες, πέρα από τις χαμένες φορτωτικές, υπάρχουν ενδείξεις και στοιχεία για πραγματικά εξαφανισμένο, μη δηλωμένο καν, βαγόνι της εμπορικής αμαξοστοιχίας.
Το βίντεο στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.star.gr/eidiseis/ellada/651128/temph-xameno-bagoni-sto-emporiko-treno
Και κάπως έτσι οδηγούμαστε με απολύτως φυσικό τρόπο στο πιο σημαντικό.
3. Το δεδομένο της μόνιμης τραγωδίας μας.
Πέρα από όλα τα στοιχεία και τις ενδείξεις που έρχονται πλέον στο φως και φωτίζουν όλες τις πτυχές του δυστυχήματος που κάποιοι ήθελαν/θέλουν/ήλπιζαν/εύχονταν (ανάλογα τη θέση τους στην ιστορία αυτή) να παραμείνουν αφώτιστες, ακόμη και αν κάποιοι κρατάνε κλειστά τα παντζούρια τους, σε μια προσπάθεια να τα αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν, υπάρχει αυτή η συντριπτικά τραγική λεπτομέρεια.
Αυτό που λέει ο συγγενής (και προκύπτει και από το πως έρχονται στο φως τα νέα στοιχεία) στο 02:45 του παραπάνω βίντεο.
Από έρευνα των συγγενών αντί να προέρχονται, όπως θα περίμενε κάποιος σε ένα σοβαρό κράτος, από έρευνα των αρχών.
Μιλάμε για εντελώς ενοχλητικούς τύπους, όχι αστεία.
Αντί να κάθονται να περιμένουν τις έρευνες σαν καλά, συστημικά «ανθρωπάκια», κινούν γη και ουρανό και βρίσκουν συνεχώς νέα στοιχεία.
Λογικό όταν την έρευνα την είχε αναλάβει (με τις ευλογίες του κράτους) η τροχαία να καταλήγουμε σε παραλλαγές ανεκδότων (για να γελάμε με τη μορφή σάτιρας αντί να κλαίμε μόνο) όπως το κλασικού:
-Που είν το βαγόν…;
-Στις σιδερ, σιδηροχ, στου χαντάκ, τέλος.
Ανεκδότων (και όχι αστείων) που όμως δεν καλύπτουν τα ανέκδοτα στοιχεία που φέρνει διαρκώς στο φως η σοβαρή έρευνα όλων των ενδιαφερόμενων εκτός των κρατικών ερευνητών που μοιάζει να μην καίγονταν και τόσο αν η δίκη ξεκινούσε μόνο με τις αρχικές εκθέσεις της τροχαίας και τις δηλώσεις-καταθέσεις, καλή τη πίστει, οι άνθρωποι φαίνονται σοβαροί, φοράνε και γραβάτες, της Hellenic Train.
Βαγόν, στου χαντάκ…
Ας βουλιάξουν τώρα κάποιοι μέσα στο στρώμα τους, ας σκεπαστούν με το κομματικό-ιδεολογικό πάπλωμα τους, ας συνεχίσουν να αποκόβουν το μυαλό από το σώμα τους, αφήνοντας τόση όση σύνδεση για να μουρμουρίζουν επιλεκτικά μισοκοιμισμένοι μερικές ξύλινες ατάκες με κλειστά τα μάτια.
Και ας ψιθυρίσουν από μέσα τους δόξα τον Θεό που δεν ήταν οι δικοί μας άνθρωποι στα θύματα, να παλεύουμε, πέρα από τα κακώς κείμενα στον εργασιακό χώρο των ελληνικών σιδηροδρόμων, με τη διαφθορά μιας ξένης εταιρείας και την ανικανότητα, αν όχι την απροθυμία, των πολιτικών να αποδοθεί δικαιοσύνη, όταν οι ευθύνες αγγίζουν – και σε ποινικό επίπεδο- διαχρονικά και το σινάφι τους.
Είναι η σειρά τους να κάνουν πως κοιμούνται, για να έχουν ενέργεια να γίνουν λάβροι όταν (όχι αν, όταν, γιατί είναι πραγματικά θέμα χρόνου σε αυτό το αστείο κράτος με τους τόσο αστείους πολίτες) συμβεί κάτι σαν το Μάτι ή τα Τέμπη ενώ έχει αλλάξει χέρια η εξουσία και είναι η σειρά των άλλων να κλείσουν τα μάτια και να κάνουν πως κοιμούνται.
Να έχουν ενέργεια για για την περίπτωση που βρεθούν αυτοί στη θέση των συγγενών ώστε να μπορούν να αντέξουν και την εύλογη απορία που θα κατατρώει την σκέψη τους:
Καλά, γιατί τόσο πολλοί κάνουν πως κοιμούνται όταν επί της ουσίας κάποιοι "ληστεύουν" τις ζωές όλων μας;
Το πιο τραγικό όλων;
Πως στατιστικά και μόνο, όσο σκληρό και αν είναι, σίγουρα κάποιοι συγγενείς των τώρα θυμάτων έχουν επιλέξει στο παρελθόν, για κάποιο θέμα, τον ρόλο των τωρινών κοιμισμένων.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν αλήθεια τα πράγματα αν δεν χρειαζόμασταν προσωπικές τραγωδίες για να ζητάμε τα αυτονόητα, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες;
Τότε, το δεδομένα χαμηλό, συλλογικό ποιοτικό επίπεδο μας θα ήταν ένα τσικ πιο πάνω και κάποια εντελώς βασικά, σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος και σε μια ελάχιστα σοβαρή κοινωνία, πράγματα θα λειτουργούσαν στον αυτόματο.
Κάνοντας έστω ένα κλικ πιο εύκολη την πορεία για μελλοντικά καλύτερους πολίτες σε όσους θα έβλεπαν τον μόνο δρόμο αφού δεν θα ένιωθαν κάποιοι, ανάλογα τη στιγμή και το κόμμα στην εξουσία, πως πρέπει να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Τότε, ακόμα και αν κάποιοι, σε μια κοινωνία εθισμένη στα άλλοθι, επέμεναν στο άλλοθι της ψήφου ως μοναδικής δράσης- υποχρέωσης, αυτό δεν θα ήταν πραγματικό εμπόδιο για τους υπόλοιπους.
Γιατί δεν θα έπρεπε να περνάμε μέσα από καμένους οικισμούς και πάνω από καμμένα βαγόνια, με στάχτες νεκρών (που ψάχνουν μάταια δικαίωση και τιμωρία όλων των ενόχων) να πλανώνται σε όλους τους χώρους όλης της χώρας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου