Υπόδειγμα απλής, κατανοητής καΙ αντικειμενικής νομοθέτησης

 [Χωρίς Μνημόνια πώς θα πετυχαίναμε τέτοια μεταρρύθμιση;]

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Αντιγράφω από το dikaiologitika.gr:

«Σε 6 ανέρχονται οι κατηγορίες ασφαλισμένων οι οποίοι εντός του έτους μπορούν να κάνουν χρήση των ευνοϊκών διατάξεων για σύνταξη με 25 χρόνια ασφάλισης.

Πρόκειται για τους λεγόμενους «παλαιούς ασφαλισμένους» – αυτοί που πρωτοασφαλίστηκαν πριν από το 1993 – και κατοχύρωναν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι το 2012. Για όλους τους υπόλοιπους η πόρτα πρόωρης εξόδου έχει κλείσει οριστικά και απαιτείται πλέον η συμπλήρωση των 67 ετών ή έστω των 62 με 40 έτη ασφάλισης.

Ειδικότερα, οι 6 ομάδες ασφαλισμένων του Δημοσίου που μπορούν να κάνουν χρήση των ευνοϊκών διατάξεων για σύνταξη με 25 χρόνια είναι:

Για πλήρη σύνταξη:

1.    Ασφαλισµένοι-ες υπάλληλοι γεννημένοι από τον 9/1957 έως και τον 12/1957 που συµπλήρωσαν 25ετία το 2011 (απαιτούμενη ηλικία 63 ετών και 3 µηνών)

2. Γονείς ανηλίκων τέκνων δημόσιοι υπάλληλοι με 25ετία το 2011 που είχαν κατά τη συμπλήρωση της 25ετίας ανήλικο παιδί και είναι γεννηµένοι από τον 5/1964 έως και τον 12/1964 (απαιτούμενη ηλικία 56 ετών και 9 μηνών).

Για μειωµένη σύνταξη:

3. Άνδρες γεννηµένοι το 1961 που συµπλήρωσαν 25ετία το 2010 (απαιτούμενη ηλικία 60 ετών).

4. Γυναίκες γεννηµένες το 1966 που συµπλήρωσαν 25ετία το 2010 (απαιτούμενη ηλικία 55 ετών).

5. Άνδρες γεννηµένοι το 1965, που συµπλήρωσαν 25ετία το 2011 και όχι νωρίτερα (απαιτούμενη ηλικία 56 ετών).

6. Άνδρες γεννηµένοι το 1963, που συµπλήρωσαν 25ετία το 2012 (απαιτούμενη ηλικία 58 ετών).

Μητέρες

Βασική προϋπόθεση για τη συνταξιοδότηση των µητέρων είναι να έχουν µέχρι το 2010 ή το 2011 ή το 2012 συµπληρώσει 5.500 ηµέρες ασφάλισης ή 25 έτη προϋπηρεσίας µε πραγµατικό ή πλασµατικό χρόνο ασφάλισης.

Ως γνωστόν, φέτος είναι έτος φυγής στη σύνταξη και ήδη καταγράφονται αυξήσεις στις αιτήσεις για συνταξιοδότηση έως 60%. Από τη μια η πίεση της πανδημίας του κορωνοϊού και η ανάγκη αναζήτησης ασφάλειας και από την άλλη τα νέα αυξημένα όρια συνταξιοδότησης από το 2022, αλλά και τα νέα αυξημένα ποσοστά αναπλήρωσης του νόμου Βρούτση (από 1-10-2019), οδηγούν σε κύμα φυγής στη σύνταξη τόσο από τον ιδιωτικό όσο και από τον δημόσιο

Πάντως τέσσερις είναι οι προϋποθέσεις που πρέπει να συγκεντρώνουν οι μητέρες ανηλίκων προκειμένου να αποκτήσουν «διαβατήριο» στη σύνταξη νωρίτερα από τα 67 με πλήρη σύνταξη και νωρίτερα από τα 62 με μειωμένη.

Ειδικότερα θα πρέπει:

• να έχουν ανήλικο παιδί μέχρι το 2012.
• να είναι παλαιές ασφαλισμένες, δηλαδή να έχουν ασφαλιστεί για πρώτη φορά πριν από το 1993.
• να έχουν συμπληρώσει τις απαιτούμενες χρονικές προϋποθέσεις, δηλαδή τις 5.500 ημέρες ασφάλισης μέχρι το 2012.
• να κατοχυρώνουν το κατά περίπτωση νέο όριο ηλικίας εντός της μεταβατικής περιόδου 2015 έως 2021, ανεξάρτητα εάν αυτό το συμπληρώνουν μετά την 1/1/2022.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι όσοι ασφαλισμένοι και ασφαλισμένες μέχρι τις 31/12/2021 έχουν συγκεντρώσει και τον κατά περίπτωση απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης και την προβλεπόμενη ηλικία, θα μπορούν και μετά την 1/1/2022 να συνταξιοδοτηθούν με βάση τα σημερινά ευνοϊκά μεταβατικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Ο Νόμος 4336/2015 (ο οποίος άλλαξε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης) και η σχετική Υπουργική Απόφαση που τον ακολούθησε όριζαν σαφώς πως όσοι ασφαλισμένοι θεμελίωσαν ή θεμελιώνουν δικαίωμα με μεταβατικό όριο ηλικίας από το 2015 έως και τις 31 Δεκεμβρίου 2021 εντός της μεταβατικής περιόδου έχουν τη δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν και μετά το 2022 με τα κατά περίπτωση ενδιάμεσα όρια ηλικίας.

Τα ισχύοντα στη συνταξιοδότηση μητέρων ή γονέων είναι τα παρακάτω:

• οι γονείς δημόσιοι υπάλληλοι (άνδρες - γυναίκες) που συμπλήρωσαν 25ετία το 2011 ή το 2012 με ανήλικο τέκνο παίρνουν σύνταξη με το όριο ηλικίας που ισχύει όταν κλείσουν το 52ο ή το 55ο έτος αντίστοιχα.
• μητέρα ή πατέρας ανηλίκου με 25ετία το 2011 και ηλικία 52 ετών το 2017 λαμβάνει πλήρη σύνταξη με όριο ηλικίας τα 58,5 έτη. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι η μητέρα μπορεί να αναγνωρίσει πλασματικό χρόνο τέκνου για να έχει 25ετία το 2010, οπότε να συνταξιοδοτηθεί με όριο ηλικίας το 50ό έτος. Δεν ισχύει όμως για τον πατέρα το δικαίωμα για σύνταξη με ανήλικο και 25ετία το 2010.
• για τα Ταμεία ΙΚΑ και ΔΕΚΟ - Τραπεζών, σύνταξη πριν από το 2022 κατοχυρώνουν μητέρες που ασφαλίστηκαν πριν από το 1993 στο ΙΚΑ και συμπλήρωσαν έως το 2012 τις 5.500 ημέρες ασφάλισης με ανήλικο τέκνο.
• μητέρες ασφαλισμένες σε Ταμεία ΔΕΚΟ - Τραπεζών πριν από το 1993, με ανήλικο τέκνο έως το 2012 και 25ετία, κατοχυρώνουν τις ηλικίες των 50, 52 και 55 ετών για πλήρη σύνταξη και των 50 και 53 ετών για μειωμένη.

Ομως από 19/8/2015 και μετά, τις καταλαμβάνουν τα νέα όρια συνταξιοδότησης.

Τέλος, όσον αφορά την ευκαιρία πρόωρης συνταξιοδότησης που παρέχει ο νόμος Βρούτση, αυτή αφορά τις παλιές ασφαλισμένες που πρωτασφαλίστηκαν πριν από τις 31/12/1992 και μπορεί να αξιοποιηθεί από μητέρες που ως σήμερα έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ασφάλισής τους σε φορείς ελεύθερων επαγγελματιών, όπως ΟΑΕΕ - ΤΕΒΕ, ΟΑΕΕ - ΤΣΑ, ΟΑΕΕ - ΤΑΕ, ΕΤΑΑ - ΤΣΜΕΔΕ.

Οι ασφαλισμένες αυτής της κατηγορίας θα πρέπει υποχρεωτικά κατά την ημερομηνία ενηλικίωσης του τελευταίου τέκνου τους, η οποία δεν μπορεί να είναι μετά τις 31/12/2012, να έχουν συμπληρώσει σε όλους τους φορείς ασφάλισης συνολικά 5.500 ένσημα ή 18,4 έτη ασφάλισης.

Για να πληρούν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης θα πρέπει να συνυπάρχουν πριν από το 2013 η ανηλικότητα του παιδιού και ο χρόνος ασφάλισης των 5.500 ημερών, ανεξάρτητα από το Ταμείο στο οποίο ήταν ασφαλισμένες εκείνη τη στιγμή.»

 

 

Τώρα αντιγράφω από το Εγχειρίδιο Νομοπαρασκευαστικής  Μεθοδολογίας του 2020 που αποτελεί οδηγό για την καλή νομοθέτηση εκ μέρους του αιπειταιλοικού κράτους:

 

« 1.1. Ένταξη ρυθμίσεων στο υφιστάμενο δίκαιο. Η νομοθέτηση σπάνια γίνεται εν κενώ. Κάθε νομοθετική ρύθμιση προορίζεται να ενταχθεί στο προϋπάρχον νομικό σύστημα και κάθε νέο σύνολο κανόνων δικαίου θα αποτελέσει μια νέα ψηφίδα στο σύστημα του υφιστάμενου δικαίου. Έτσι, για παράδειγμα, ο συντάκτης ενός συνταξιοδοτικού νόμου οφείλει να λάβει υπόψη, μεταξύ άλλων, το συνολικό συνταξιοδοτικό καθεστώς, την υπαλληλική ιεραρχία και τις οικογενειακές σχέσεις, όπως τις ρυθμίζει το οικογενειακό δίκαιο. Ο νομοτέχνης καλείται να αποφασίσει τον τρόπο με τον οποίο οι νέες ρυθμίσεις θα ενταχθούν στο υφιστάμενο δίκαιο. Οι επιλογές του είναι κρίσιμες για την ασφάλεια δικαίου, την προσβασιμότητα των νέων διατάξεων και του δικαίου ευρύτερα, την αποφυγή αντιφατικών ρυθμίσεων, τη διαμόρφωση εν τέλει ενός θεματικά χωροθετημένου δικαίου που διευκολύνει την ερμηνεία και την εφαρμογή».

 

Σώτος