16.30, ακόμη μια αναχώρηση από ΦΙΞ αυτή την ώρα.. Η 26ης Οκτωβρίου γεμιζει, προς το λιμάνι δε κουνιέται τίποτα, τα Δικαστήρια φαντάζουν ως η μόνη "λύση". Σημειωτον φτάνεις Βαρδάρη, κι από κει ζουλιεσαι στην Εγνατία. Στην Κολόμβου κοντεύεις να πάθεις το πρώτο εγκεφαλικό: ένας τυπικός...
επιχειρηματίας της ανακύκλωσης έκλεινε τη δεξιά λωρίδα με το καρότσι του, κι ο μπροστινός τον είδε την τελευταία στιγμή. Κατεβάζει το παράθυρο, βρίζει, ακούει βρισιδια. Προσπερνάς σα μπαλαρίνα, και αργά αργά φτάνεις στις λαμαρίνες της Βενιζέλου. Αργα το μεσημέρι στις στάσεις στριμώχνονται κυρίως μισθωτοί και μικροεπαγγελματίες, άλλοι με μάσκες, άλλοι στα @@ τους. Δεν ελπίζουν σε τίποτα, δε φοβούνται τίποτα, μέσ' στο μυαλό τους είναι ελεύθεροι.Τα αυτοκίνητα γύρω σου είναι παλαιότερα της δεκαετίας, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη λειτουργία των κινητήρων τους. Αυτή την εποχή, πάλι καλά. Το καλοκαίρι είδες κάποιους να σταματάνε στην άκρη, επειδή άναψε η μηχανή. Πριν την Αριστοτέλους κλειδώνεις τις πόρτες, για καλό και για κακό• πολλά γράφονται κι ακόμη περισσότερα γίνονται στην Πλατεία Δικαστηρίων, υπό τα βλέμματα(
της βαριεστημενης αστυνομικής φρουράς μπροστά στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, πού στα κομμάτια είναι η Τροχαία, όταν όλος ο δρόμος είναι γεμάτος παρκαρισμένα, όταν όλη η πόλη είναι γεμάτη παράνομα σταθμευμένα κάθε είδους; Εντάξει, μη ζητάμε και πολλά, στην Αγίου Δημητρίου οι τρεις λωρίδες είναι μια, χάρη στα διπλοπαρκαρισμένα.
της βαριεστημενης αστυνομικής φρουράς μπροστά στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, πού στα κομμάτια είναι η Τροχαία, όταν όλος ο δρόμος είναι γεμάτος παρκαρισμένα, όταν όλη η πόλη είναι γεμάτη παράνομα σταθμευμένα κάθε είδους; Εντάξει, μη ζητάμε και πολλά, στην Αγίου Δημητρίου οι τρεις λωρίδες είναι μια, χάρη στα διπλοπαρκαρισμένα. Ξανά λαμαρίνες, στην Αγίας Σοφίας. Τόση ώρα παρατηρείς τους πεζούς στα βρώμικα, σπασμένα πεζοδρόμια, να περπατούν βιαστικά κάτω από τις παρατημένες όψεις των πολυκατοικιών, κάτω από τα κατσιασμενα δέντρα. Εδώ βλέπεις πιο νέο κόσμο, πιο ζωηρό, πιο όμορφο• η Θεσσαλονίκη είναι για αυτά τα παιδιά ένα ψιλοπεριπετειώδες στάδιο της ζωής τους και τίποτα παραπάνω, οι περισσότεροι από τους πιο ικανούς θα αναζητήσουν αλλού την τύχη τους.
Σκούντα-περνα φτάνεις στην Καμάρα, και καμαρώνεις κάτι σκισμένα μαυροκοκοκκινα πανό να κρέμονται στα προστατευτικά κάγκελα του μνημείου. Στην πιάτσα των ταξί τ' αυτοκίνητα παίζουν Τέτρις. Λίγο πιο κάτω, στη στάση, οι φοιτητές δε χωρούν στο στενό πεζοδρόμιο, έχουν κατέβει στο οδόστρωμα. Στο Συντριβάνι πια, μα το μαρτύριο δεν έχει τελειωμό. Σταμάτα-ξεκινα φτάνεις στην 3ης Σεπτεμβρίου, και πιάνεις την ανηφόρα. Ευτυχώς σήμερα δε βρέχει, και τα λάστιχα δε πατιναρουν. Ένας ατζαμής χάνει το φανάρι, κι ο από πίσω του κορνάρει σα τρελός. Ανύπαρκτη συμπαράσταση στον νέο οδηγό, από κάποιον που τα νεύρα του έχουν μάλλον τσακίσει, κάνοντας αυτό το καθημερινό δρομολόγιο. Σειρά έχει η Περιφερειακή. Εκεί, όταν -συχνα- έχει μποτιλιάρισμα, χαζεύεις τουλάχιστον τα δέντρα.
Μετά από 50 λεπτά για μια απόσταση 5 χιλιομέτρων, μετά τόσα φρεναρίσματα και τόσο καυσαέριο, το κεφάλι είναι βαρύ, το στομάχι ανακατεύεται, τα μάτια τσούζουν. Δε θα 'θελα να 'μαι στη θέση όσων είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν από την Κωνσταντίνου Καραμανλή προς Χαριλάου και Τούμπα. Και φυσικά παρόμοιο βασανισμό υφίστανται και όσοι παίρνουν την Παραλιακή με κατεύθυνση ανατολικά. Για κείνους έχει μεριμνήσει η ΕΥΑΘ, με τα έργα που ξεκίνησαν μετά το καλοκαίρι.
Αυτή η ελεεινη κατάσταση δε πρόκειται να βελτιωθεί, διότι τα αυτοκίνητα δεν αναμένεται να λιγοστέψουν ή ξαφνικά να γίνουν ηλεκτροκινητα, το Μετρό θέλει άνετα ακόμη δύο χρόνια, το δε FlyOver θα καταστήσει μονίμως αβιωτη και την Περιφερειακή μέχρι να ολοκληρωθεί. Χαλλλαρά στην Θεσσαλονίκη μας, στην ονομαζόμενη ερωτική πόλη όπου ο καθημερινός... έρωτας είναι κομμάτι σκληρός για όσους τον ζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου