Ενδιαφέρον άρθρο του Αντώνη Καρακούση σ’ «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 03.10.2021 μας πληροφορεί για «Τα πάθη της ΔΕΗ» που όταν ιδρύθηκε το 1950 υπήρχαν στη χώρα 385 ηλεκτρικές εταιρείες [317 ιδιωτικές και 58 δημοτικές αδειοδοτημένες, 10 άνευ αδείας λειτουργούσες (τί περίεργο!)]. Εν συνεχεία... ιστορείται η πορεία της ΔΕΗ που αποτέλεσε φέουδο της εκάστοτε κυβέρνησης για διορισμούς κ.λπ., όπως όλες ανεξαιρέτως οι ΔΕΚΟ, και η εξάρτησή της εν πολλοίς από το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων της με αποκορύφωμα την ταύτισή της με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Φωτόπουλο [το τελευταίο είναι δικό μου και όχι του Καρακούση], ο οποίος φερόταν ως ιδιοκτήτης της μέχρι του σημείου να μπουκάρει στο γραφείο τού Διοικητή Αθανασόπουλου, για να τονεπαναφέρει στην τάξη που τόλμησε να αντιδράσει στις βουλές τού εργατοπατέρα.
Στη ΔΕΗ παραχωρήθηκε με τον ιδρυτικό αυτής νόμο το αποκλειστικό προνόμιο εκμετάλλευσης των θερμοηλεκτρικών και υδροηλεκτρικών πηγών ενέργειας της χώρας και ορίσθηκε ότι θα είναι αυτοδικαίως διάδοχος των δικαιωμάτων όλων των τότε υφισταμένων ηλεκτροπαραγωγών εταιρειών, ευθύς ως θα έληγαν οι συμβάσεις τους.
Με τον ιδρυτικό νόμο ορίσθηκε επίσης, ότι
«1. Το αρχικόν κεφάλαιον της Δημοσίας Επιχειρήσεως Ηλεκτρισμού θα σχηματισθή: α) Εκ των κεφαλαίων εις συνάλλαγμα, δραχμάς, μηχανήματα, υλικά και υπηρεσίας των παρεχομένων εκ του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Ανορθώσεως της Αμερικανικής Βοηθείας, εκ των Ιταλικών Επανορθώσεων ή άλλων πόρων του Προγράμματος Ανασυγκροτήσεως.»
Πρόκειται για το λεγόμενο σχέδιο Μάρσαλ πριν [ΣΗΜ: αλλά και μετά] από την εφαρμογή τού οποίου συνέβαιναν τα εξής:
Για να μην κουράζομαι, ξανακάνω χρήση κειμένου που αντέγραψα από ανάρτηση του Ανδρέα Τενεέως της 14.02.2014.
«Αρχές του 1947 η αγγλική κυβέρνηση ανακοίνωσε στις ΗΠΑ πως αδυνατούσε να συνεχίσει τον ρόλο που είχε αναλάβει, δηλαδή τον ρόλο της ενίσχυσης της ελληνικής κυβέρνησης στον αγώνα της κατά της κομμουνιστικής επικράτησης στην Ελλάδα. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν, προκειμένου να έχει ιδία άποψη για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, στέλνει τον Paul Porter ως επί κεφαλής της αμερικανικής αποστολής. Στις 14 Φεβρουαρίου 1947, ο Paul Porter στέλνει επιστολή προς τον υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ W.L.Clayton, με τις πρώτες εντυπώσεις του, γράφοντας μεταξύ των άλλων:
«Εδώ δεν υπάρχει κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μία χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θα είχαν την ικανότητα.
Έχουμε ένα φτωχό λαό με μια ανίκανη κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα το οποίο απαιτεί από τους υπουργούς να έχουν ως κύριο μέλημά τους την παραμονή στο αξίωμα, παραμελώντας τα προβλήματα της ανοικοδόμησης και την επαναδραστηριοποίηση του εμπορίου και των συναλλαγών.Σε ολόκληρη τη χώρα, από τη μία άκρη στην άλλη, κυριαρχεί μία γκρίζα, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον, μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία στο παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες.
Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη. Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός εντελώς συγκεχυμένου συστήματος επιδομάτων, χάρη στα οποία μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι κερδίζουν μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερο από τον βασικό μισθό τους.
Το αποτέλεσμα είναι η απόλυτη αποδιοργάνωση. Ποτέ άλλοτε δεν έχω δει διοικητική δομή που να είναι λόγω ανικανότητας και αναποτελεσματικότητας τόσο απαράδεκτη. Απλούστατα, δεν είναι δυνατόν να βασιστεί κανείς στο ότι η δημόσια διοίκηση θα φέρει εις πέρας ακόμη και τις πιο απλές λειτουργίες μίας κυβέρνησης, την είσπραξη των φόρων, την εφαρμογή οικονομικών κανόνων, την επισκευή δρόμων. Συνεπώς η δραστική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης αποτελεί προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για την επίτευξη οποιουδήποτε άλλου αποτελέσματος στην Ελλάδα.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια, ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία, απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας που αποτελεί την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.
Τα ναυτιλιακά συμφέροντα βρίσκονται σε ιδιαίτερα σκανδαλώδη θέση. Σήμερα η ελληνική εμπορική ναυτιλία βρίσκεται σε άνθηση και οι εφοπλιστές καρπώνονται τα κέρδη. Όμως η χρεοκοπημένη ελληνική κυβέρνηση δεν απολαμβάνει κανένα όφελος από όλο αυτό τον πλούτο. Οι αποδοχές των ναυτικών εξακολουθούν να εισρέουν στη χώρα, αλλά τα κέρδη των πλοιοκτητών παραμένουν στην πλειονότητά τους στο εξωτερικό.
Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας –οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου– θα ενεργοποιηθεί. Πολλοί από αυτούς είναι γοητευτικοί άνθρωποι, που μιλούν εξαιρετικά αγγλικά και αδημονούν ειλικρινά να παρέχουν κάθε δυνατή βοήθεια στην αμερικανική αποστολή. Εντούτοις θα αποπειραθούν να προσεταιριστούν την αποστολή και να την μετατρέψουν σε ένα εργαλείο διασφάλισης των προνομιών τους.
Πίσω από την κυβέρνηση υπάρχει μια άλλη μικρή εμπορική και τραπεζική κυβέρνηση, αποφασισμένη να προστατεύσει πάνω απ’ όλα τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος, σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας.
Στόχος της Ελληνικής κυβέρνησης, κατά την προσωπική μου κρίση, είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο, για τη διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.
Η άμεση χορήγηση εγγύησης για αμερικανική βοήθεια, θα οδηγούσε όχι στο να παρακινηθεί η κυβέρνηση να εντείνει τις προσπάθειές της, αλλά στο να εισπράξει το ευχάριστο αίσθημα, ότι είχε απαλλαγεί από οποιαδήποτε υποχρέωση να κάνει οτιδήποτε.
Αίσθησή μου είναι ότι το ελληνικό κράτος έχοντας υποβάλει αίτηση βοήθειας και εποπτείας, έχει θέσει όρια στην ίδια του την εθνική κυριαρχία …..
Ακόμη θυμάμαι ένα εντυπωσιακό γεύμα που παρέθεσε προς τιμήν μου ένας κορυφαίος τραπεζίτης στο πολυτελές αθηναϊκό διαμέρισμά του. Τρεις οικονόμοι με τις λιβρέες τους, το λουκούλλειο γεύμα και τα εκπληκτικά κρασιά ήταν μια αντίθεση ανάμεσα στο λουκούλειο γεύμα και στα παιδιά που λιμοκτονούν στους δρόμους και παραήταν αταίριαστη και σκληρή. Παιδιά με προβληματική ανάπτυξη, κακοντυμένα, με συμπτώματα πελάγρας και δερματικών παθήσεων, προφανώς λόγω έλλειψης βιταμινών».
Και για να μη μακρηγορώ, αντιγράφω και άλλον αμερικανό:
«Είναι απίστευτο – θα έλεγα αδιανόητο – μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί, για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία, έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: Μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους…». Τζορτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922
Αφού πούλησε το 49% της θυγατρικής της ΔΕΔΔΗΕ, η ΔΕΗ, λέει, προχωρεί σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της κατά € 750.000.000 δια της διαθέσεως του 17% των μετοχών που ανήκουν στο ΤΑΙΠΕΔ. Προσπαθούσα, ανεπιτυχώς βέβαια, να καταλάβω πώς γίνεται αύξηση κεφαλαίου με εκποίηση μετοχών, αφού η αύξηση κεφαλαίου προϋποθέτει κατά κανόνα έκδοση νέων μετοχών, όταν κυκλοφόρησε η είδηση για τα λεγόμενα Pandora papers. Κάτι σαν τη λίστα Lagarde και τα Panama papers. Ο επί κεφαλής τής «Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες» κ. Βουρλιώτης σήκωσε, λέει, τα μανίκια, για να ελέγξει όσους Έλληνες φιγουράρουν στα papers. Μα κ. Βουρλιώτη μου δεν είναι το ΣτΕ που ανατρέποντας πάγια νομολογία του δεκαετιών απεφάνθη αφ’ ενός ότι το Δημόσιο ουδένα μπορεί να ελέγξει με την πάροδο 5 ετών από την ελεγχόμενη χρήση αφ’ ετέρου, ότι τα περιερχόμενα στη ΔΟΥ στοιχεία τραπεζικών λογαριασμών δεν αποτελούν νέα στοιχεία που νομιμοποιούν νέο έλεγχο, εξ ου και πήγε περίπατο η λίστα Lagarde; Λέτε να ξανααλλάξει τη νομολογία του; Για ξαναδιαβάστε και την έκθεση Πόρτερ. Σίγουρα δεν σας έχει διαφύγει.
Κατά τα λοιπά ήρθησαν οι περιορισμοί για τους εμβολιασμένους, οι οποίοι ξεφάντωσαν στις ταβέρνες, στα εστιατόρια και στα μπαρ υπό τους ήχους μουσικής στη δια πασών. Την ίδια ώρα στο Αρκαλοχώρι ταλαιπωρούνται οι σεσμόπληκτοι και στη Βόρεια Εύβοια οι πυρόπληκτοι αποκτούν και την ιδιότητα του πλημμυρόπληκτου.
Σώτος
Υ.Γ. Συγγνώμη που ξαναγράφω για τον Πόρτερ, αλλά είναι τόσο βασανιστικά και καθημερινά επίκαιρος καθώς αποκάλυπτε τί συνέβαινε πριν από 74 χρόνια και προφήτευε τί θα συμβαίνει στα επόμενα 74.
https://taxalia.blogspot.com/2012/04/blog-post_2113.html
Πάντως, πολύ θα ήθελα να ζούσε ο Πόρτερ, για να έβλεπα πώς θα χαρακτήριζε τη δήλωση Πέτσα «Μην μπερδεύετε τις πυρκαγιές στην Εύβοια με τις πλημμύρες». Προφανώς δεν έτυχε ο Στελάρας να ακούσει, ότι τα καμμένα δάση δεν συγκρατούν τα νερά της βροχής, με αποτέλεσμα να πλημμυρίζουν οι πόλεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου