Δεν χορταίνω να τον παρακολουθώ στο γυαλί να μιλά στους δημοσιοκάφρους που απευθύνουν ερωτήσεις τύπου «πώς αισθάνεσαι τώρα ως χρυσός ολυμπιονίκης;». Πώς να αισθάνεται ρε φιλάρες; Αισθάνεται....
υπερήφανος, γεμάτος, κατακτητής του ονείρου. Τον βλέπω να μιλά σωστά ελληνικά και να
τιμά το σύμβολο της πατρίδας του, παρά το γεγονός, ότι έχει δικαίωμα να το κάψει, όπως μας ενημέρωσε
προ ετών ο Μιλτάρας. Τον ακούω να εκφράζει με ήπιους τόνους το παράπονο, ότι
αγωνίζεται χρόνια γι’ αυτή τη διάκριση χωρίς να έχει χορηγό.
Θαυμάζω το φωτεινό πρόσωπό του, το καθαρό
μέτωπο, τα περιποιημένα κοντά μαλλιά, το λαμπερό ανυπόκριτο χαμόγελό του.
Και μοιραίως συγκρίνω όλ’ αυτά τα
χαρίσματα με τα αρσενικοθήλυκα ξέκωλα που πλημμυρίζουν το χαζοκούτι.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι Ντούσκοι και οι
οικογένειές τους. Τους χρειαζόμαστε ως πρότυπα
για τους νέους που κλέβουν, ληστεύουν και ξυλοφορτώνουν, επειδή οι οικογένειές
τους δεν ασχολήθηκαν ή δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε μαζί τους.
Ελπίζω Στέφανε να μη σε δω σε καμμιά
Τατιάνα ή Αννίτα.
Σώτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου