Φίλες και φίλοι,Τις μέρες που διανύουμε, έγκλειστοι και απομονωμένοι, στροβιλίζουν στον νου μου οι εφιαλτικές εικόνες της επικαιρότητας: ομαδικοί θάνατοι, ομαδικές μεταφορές των νεκρών με φορτηγά και ομαδικοί τάφοι, που....
δίνουν την πραγματική διάσταση του πολιτισμού μας. Θάνατοι συνανθρώπων μας λόγω έλλειψης τεχνητού οξυγόνου, που όλοι εμείς οι αυτάρεσκα αποκαλούμενοι πολιτισμένοι αδυνατούμε να προσφέρουμε, για να σωθεί ο επόμενος
υποψήφιος… ο εαυτός μας. Οξυγόνο που υπάγεται και αυτό στους νόμους της
αγοράς με υψηλό χρηματικό κόστος για όσους καταφέρουν να νοσηλευτούν
στις ΜΕΘ και αν φυσικά υπάρχει απόθεμα των συσκευών παροχής του.
Με αφορμή την έλλειψη και αυτού του πρώτιστου αγαθού, που η νέα θεότητα
της εποχής μας, η τεχνο-οικονομία, το άφησε να ρυθμίζεται από το «αόρατο
χέρι» της αγοράς, ξεσκεπάστηκε το πολιτισμένο προσωπείο του ανθρώπου και
αποκαλύφθηκε το πρόσωπο με την πραγματική ταυτότητά του, που ακούει στο
όνομα ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ. Οι νέοι εκλεκτοί, ως αρχάγγελοι της νέας θεότητας,
ιδιοποιήθηκαν το δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης στη ζωή και απαιτούν
χρήματα για να παράσχουν λίγο οξυγόνο στον ανήμπορο συνάνθρωπό μας, όταν
ο Δημιουργός το παρέχει αφειδώς από τη στιγμή της σύλληψης του εμβρύου,
χωρίς ένα ανέξοδο «ευχαριστώ», μια ανέξοδη ολιγόλεπτη παύση της «ύβρεως»
εκ μέρους όλων ημών των πολιτισμένων• ενός ιδιώνυμου πολιτισμού, του
τεχνο-οικονομικού, που είναι ικανός να κατασκευάζει διαστημικά λεωφορεία
και διηπειρωτικούς πυραύλους ακριβείας αλλά όχι απλές συσκευές οξυγόνου.
Και τούτο, διότι όλοι εμείς θεωρούμαστε στατιστικοί αριθμοί, μονάδες
μέτρησης που κοστολογούνται χρηματικά. Μάταια βροντοφωνάζει στη
γενικευμένη σιωπή ο Παπαδιαμάντης ότι «τα χαρακτηριστικά του πολιτισμού
είναι ν΄ ανυψώνει εις υψηλήν περιωπήν και τα ταπεινότατα, να εξημερώνει
και τα αγριώτατα» (“Αι μετά το Πάσχα θρησκευτικαί εορταί”, εφ.
“Εφημερίς”, 26 Απρ. 1891). Και για να ανυψωθεί κάποιος πρέπει να
ελαφρύνει από τα κοστολογημένα αγαθά, για να κάνει χώρο για το
ακοστολόγητο που εξανθρωπίζει: την ΑΓΑΠΗ προς τον συνάνθρωπο και τη
φύση.
Ο ορισμός της αγάπης μόνο στην Ελληνική θα μπορούσε να αποδοθεί και
αποδόθηκε από έναν ελληνιστή Εβραίο, τον απόστολο Παύλο στην προς
Κορινθίους επιστολή: «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται• η αγάπη ου ζηλοί•
η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα
εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία,
συγχαίρει δε τη αληθεία• πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα πιστεύει,
πάντα υπομένει».
Αυτό που βιώνουμε σήμερα και αποτυπώνεται στις τηλεοπτικές εικόνες είναι
το έλλειμμα της αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Το ίδιο έλλειμμα εκδηλώνεται
και προς τη φύση, όχι απλώς και μόνο με την επιβάρυνσή της αλλά και με
την αποστροφή μας προς τη γη. Πρόκειται για έλλειμμα αγάπης προς τη
μητέρα και τα συνώνυμά της, τη γαία, γη. Και πάλι το κοστολόγιο
κυριαρχεί στη σκέψη μας, αφήνοντας τη γη ακαλλιέργητη ως μη συμφέρουσα
οικονομικά, επιλέγοντας την «πλαστική» τροφή με μπόλικη «χημεία».
Αποστροφή προς τη γη σημαίνει αποστροφή προς τον τόπο μας και έναν
ολόκληρο πολιτισμό με ήθη, έθιμα, παραδόσεις και ιστορία, αποξένωση από
την πατρίδα (=γη των πατέρων) μας, ξένοι πλέον στην ίδια μας τη χώρα
που έγινε χώρος, κατεδαφιστές της μοναδικής οικολογικής ισορροπίας που
σφυρηλατήθηκε μέσω των αιώνων μεταξύ πόλεως και υπαίθρου.
Αυτή η μοναδικής αξίας λεξούλα, αγάπη, είναι τόσο δυνατή που ξεσκεπάζει
το προσωπείο και αποκαλύπτει το πραγματικό ανθρώπινο πρόσωπο: την
«αλαζονεία». Και η αλαζονεία είναι το υλικό που κτίζεται ο πολιτισμός
της ύβρεως (αρχαιοελληνιστί, δηλ. υπερβολή), αφού αποκαθηλώθηκε ο
Ζωοδότης και τη θέση του πήρε ο άνθρωπος. Και όπως μας υπενθυμίζει ο
Ντοστογιέφσκι, «όταν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται», ακόμα και η
αυτοκαταστροφή μας!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
