Άρθρο του επικεφαλής του Μένουμε Θεσσαλονίκη Γιώργου Ρακκά, που δημοσιεύθηκε στο thestival.gr (15-1-2020):Τελικά, σε αυτόν τον κόσμο όπου το πιο αδιαμφισβήτητο πράγμα είναι η ιερότητα παντός ατομικού δικαιώματος, ‘κάποια ζώα δεν είναι τόσο ίσα όσο άλλα’ καταπώς έγραφε και ο Τζώρτζ Όργουελ: Η ελευθερία της έκφρασης σταματάει μέχρι την… ανάρτηση αφίσας στο μετρό που υποστηρίζει τον περιορισμό των εκτρώσεων.
Έγκλημα καθοσιώσεως, για το οποίο προφανώς έπρεπε να επιληφθεί ο… Υπουργός, καθώς το κράτος οφείλει να περιφρουρεί και να προασπίσει την υπερφιλελεύθερη πολιτική ορθότητα όπου φτάνει το χέρι του. Κάθε παρέκκλιση δε, από αυτή την άποψη δε, καταδικάζεται κατ αρχάς ηθικά, κατασυκοφαντείται ως ‘επιστροφή στο Μεσαίωνα’ και καταγγέλλεται περίπου ως μισογυνισμός, καθώς υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως ‘μηχανές αναπαραγωγής’.
Η πραγματική ζωή είναι πολύ λιγότερο άκαμπτη από την ρητορική του ‘μεγάλου αδελφού’: Κατ’ αρχάς, η κριτική στις εκτρώσεις δεν προέρχεται αποκλειστικά ή κυρίως από άνδρες. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που προσλαμβάνουν την ‘αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος’ –βασικό επιχείρημα όσων ζητούσαν επίσημη απαγόρευση της αφίσας, στο πλαίσιο ενός παράδοξου μακαρθισμού της ψευδοελευθεριακότητας– ως δικαίωμα στην μητρότητα.
Στηλιτεύουν μάλιστα την σημερινή μας κοινωνία, ακριβώς επειδή υποτιμάει τον αναπαραγωγικό ρόλο των γυναικών, θεωρώντας τις (όπως και τους άντρες) ως απλές ‘οικονομικές μονάδες’. Αυτή η άποψη, όσο κι αν κανείς πολλές φορές δεν συμφωνεί με τα επιχειρήματα ή με τον τρόπο της, βλέπει στις εκτρώσεις την ματαίωση της αναπαραγωγικής προτεραιότητας και του ιδιαίτερου συναισθηματικού φορτίου που κουβαλάει μέσα της.
Αντιμετωπίζει έτσι τις εκτρώσεις περισσότερο από θέση αρχής, σε συνάρτηση με αξίες που θεωρεί πρωταρχικές. Αυτές είναι ντε και καλά «αντιδραστικές»; Ο πολύ προοδευτικός Πιέρ Πάολο Παζολίνι, που δολοφονήθηκε μάλιστα επειδή σε κάποιους προκαλούσε σκάνδαλο ο προωθημένος τρόπος ζωής του, είχε εξίσου αρνητική για τις εκτρώσεις άποψη, με παρόμοια μάλιστα επιχειρήματα: «Είμαι ιδιαίτερα ενοχλημένος από την νομιμοποίηση των εκτρώσεων, επειδή εγώ, όπως και τόσοι πολλοί άλλοι, θεωρώ ότι ισοδυναμεί με την νομιμοποίηση της ανθρωποκτονίας. Στα όνειρά μου, στην καθημερινή μου ζωή –και αυτό είναι κάτι που έχω κοινό με όλους τους ανθρώπους– ξαναζώ την ενδομήτρια εμπειρία μου, το ευτυχισμένο βύθισμα στον κόλπο της μητέρας μου: Έχω επίγνωση ότι υπήρξα εκεί», έγραφε στην Κοριέρε ντε λα Σέρα, στην 19 Ιανουαρίου 1975. Μήπως είναι κι αυτός «φασίστας», ο δολοφονημένος από φασίστες; Φυσικά και όχι.
Άρα προς τι ο σάλος και το κυνήγι μαγισσών; Στο κάτω κάτω της γραφής τα πράγματα δεν είναι απαραίτητα άσπρο-μαύρο: Προφανώς και υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις όπου η διακοπή της κύησης αποτελεί αναγκαιότητα, για χίλιους δυο λόγους. Αυτό, ωστόσο, απέχει πολύ από το να θεωρείται η πρακτική των αμβλώσεων ως ‘πράξη χειραφέτησης’. Εξάλλου πρόκειται για μια πολύ μεγάλη ψυχική και σωματική δοκιμασία. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα όπου τα στατιστικά δείχνουν μια εικόνα υπερκατάχρησης της εν λόγω πρακτικής: Σύμφωνα με το Τμήμα Γυναικολογίας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, το 22% των Ελληνίδων γυναικών έχει προχωρήσει έστω και μια φορά σε διακοπή κύησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην υπόλοιπη Ε.Ε. είναι μόλις… 2%. (πηγή των στατιστικών που παρατίθενται: Σοφία Μαυραντζά, «Προβληματίζει ο αριθμός εκτρώσεων στην Ελλάδα», ιστοσελίδα CNN Greece, 06/09/2016).
Τι σημαίνει αυτό; Ότι επικρατεί ‘σκοταδισμός’ στην υπόλοιπη Ε.Ε., ή μήπως εδώ η πρακτική χρησιμοποιείται ως άτυπη και εκ των υστέρων μέθοδος ‘αντισύλληψης’; Το σύνολο των εκτρώσεων προσεγγίζει τις 300.000, ενώ 40.000 από αυτές αφορούν γυναίκες κάτω των 18 ετών μόνο και μόνο γιατί είμαστε απίστευτα ελλιπείς σε ό,τι αφορά στην ενημέρωση περί των μεθόδων αντισύλληψης. Μήπως θα πρέπει να πανηγυρίζουμε γι’ αυτές τις πρωτιές επειδή γίναμε πρωταθλητές της ελεύθερης βούλησης;
Η υπερκατάχρηση των εκτρώσεων, είναι ένα ζήτημα που μέσα του κρύβει πολλές κοινωνικές πραγματικότητες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι αναμφίβολα αρνητικές. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επιθυμούν να κάνουν οικογένεια, αλλά αναγκάζονται να αναστείλουν την δημιουργία της λόγω του δυσμενούς οικονομικού, κοινωνικού περιβάλλοντος. Ακόμα και ο τρόπος που λειτουργούν οι πόλεις μας είναι εξαιρετικά εχθρικός απέναντι στα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτές, και το γεγονός αυτό ανεβάζει δραματικά το κόστος της ανατροφής τους. Οι γονείς τα γνωρίζουν όλα αυτά τα πράγματα από πρώτο χέρι και δεν χρειάζονται τους κοινωνιολόγους να τους τα υπενθυμίζουν.
Κάποτε, πρέπει να τα συζητήσουμε όλα αυτά, γιατί επιτάσσει η δημογραφική πραγματικότητα της χώρας, και το ένστικτο αυτοσυντήρησης της ελληνικής κοινωνίας. Καταρρέουμε δημογραφικά και γερνάμε ταχύτατα: Το 2017 είμασταν η 5η χώρα παγκοσμίως στην γήρανση του πληθυσμού και αν συνεχίζουμε έτσι, θα γίνουμε αναμφίβολα η πρώτη. Υπό αυτές τις συνθήκες, αναρωτιέται κανείς αν θα βγάλουμε ως έθνος τον 21ο αιώνα…
Η υπερφιλελεύθερη πολιτική ορθότητα, το κυνήγι μαγισσών που προκαλεί, απαγορεύει αυτήν την συζήτηση. Για το ζήτημα επιτρέπεται να υπάρχει ΜΙΑ άποψη. Όλες οι άλλες τσουβαλιάζονται και ποινικοποιούνται, τουλάχιστον ιδεολογικά. Σε αυτήν την λογική, δεξιά και αριστερά ταυτίζονται απολύτως, γι’ αυτό εξ άλλου η απόφαση του υπουργού συνομολογεί και έρχεται ως συνέχεια του ακτιβισμού της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Άραγε, πόσο απέχει αυτή η πραγματικότητα από το 1984 του Όργουελ;
