Λίγο μετά την πανηγυρική ανακήρυξη της Αικ. Σακελλαροπούλου στην νέα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, ένα σχόλιο από....
το Άρδην για την πολιτική σημειολογία της εκλογής της και το πως αυτή είναι αναντίστοιχη με τις ίδιες τις προκλήσεις της χώρας:
«Συγκλίνει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος προς την στήριξη της υποψηφιότητας της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου για την προεδρία της Δημοκρατίας –πρόταση που θεωρήθηκε «κίνηση-ΜΑΤ» του πρωθυπουργού.Πρόκειται όντως για κίνηση «υψηλής στρατηγικής»; Μόνο αν περιορίσουμε την οπτική μας στην εγχώρια μικροκομματική αντιπαράθεση, κάτι που θα ταίριαζε σε μια χώρα που τελεί σε καθεστώς αποικίας.
Γιατί κατά τα άλλα το περιεχόμενο της συναίνεσης στο οποίο συγκλίνουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, και που συμβολίζεται στο πρόσωπο της συγκεκριμένης υποψήφιας, είναι εντελώς αναντίστοιχο με τις υπαρξιακές προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα.
Τι μπορεί να συνεισφέρει μια «σοσιαλφιλελεύθερη συναίνεση», γύρω από τις γνωστές πλέον και μη εξαιρετέες θεματικές των ατομικών δικαιωμάτων, της πολιτισμικής ελευθεριότητας, της επιφανειακής περιβαλλοντικής ευαισθησίας (που κλείνει τα μάτια ωστόσο στην περιβαλλοντική ζημία όταν διακυβεύονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα), και της φιλοζωΐας σε ένα διεθνές περιβάλλον που το ρυθμίζει πλέον «η διπλωματία των κανονιοφόρων», και η ύπαρξη αλληλοσυγκρουόμενων εθνικών στρατηγικών ακόμα και εντός του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.;
Μπορεί ένα λίφτινγκ σε πρόσωπα του σημιτικού εκσυγχρονισμού (που κι αυτός, σαν και το τωρινό “παγκοσμιοποιητικό κέντρο” του Κυριάκου Μητσοτάκη, ξεκινούσε από την νεοφιλελεύθερη δεξιά και έφτανε μέχρι την πολυπολιτισμική αριστερά) να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η εθνική ηγεσία, με τις τουρκικές διεκδικήσεις να έχουν αγγίξει ‘ιστορικό υψηλό’, το μεταναστευτικό αδιέξοδο να απειλεί την συνοχή της χώρας, και την Ανατολική Μεσόγειο να μεταβάλλεται σε ζώνη πυκνότατων γεωστρατηγικών και ενεργειακών ανταγωνισμών;
Το Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται ότι έχει μπερδέψει την προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας με την προεδρία του Ομίλου για τον Εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Κοινωνίας (του πάλαι ποτέ κραταίου ΟΠΕΚ που λειτουργούσε ως think tank του σημιτικού εκσυγχρονισμού). Η κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι, επομένως κωμικοτραγική, όπως κωμικοτραγικοί είναι και οι διθύραμβοι που του απευθύνουν διάφοροι δημοσιογράφοι και λοιποί δημοσιολογούντες.
Συγκρινόμενη με το διεθνές κλίμα, και τους ανταγωνισμούς που εξελίσσονται σήμερα, η σημειολογία της συγκεκριμένης υποψηφιότητας είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, δραματικά κατώτερη των περιστάσεων, και δείχνει στην πραγματικότητα το επίπεδο των ελληνικών πολιτικών ελίτ, καθώς και τις ικανότητές τους να διαχειριστούν την πιο δύσκολη γεωστρατηγικά στιγμή που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Αντανακλά δε το γεγονός ότι έχει ‘κοντύνει’ απελπιστικά η διαχειριστική τάξη της χώρας μέσα στην κρίση, που προκλήθηκε εξαιτίας των ίδιων της των επιλογών.
Το περιβάλλον του πρωθυπουργού, και ο ίδιος, αυτοσυγχαίρονται γιατί η επιλογή του αποτέλεσε παγίδα για τον Αλέξη Τσίπρα, και οδήγησε αυτόν και την αξιωματική αντιπολίτευση σε αδιέξοδο. Αν θέλουν να συγκρίνονται σε αυτό το επίπεδο, δικαίωμά τους.
Ωστόσο η αγωνία του ελληνικού λαού για το μέλλον, και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει το έθνος είναι πολύ σοβαρότερες απ’ όλα αυτά, και δυστυχώς δεν βρίσκουν την ανταπόκριση που θα έπρεπε στο Μέγαρο Μαξίμου και τις ανάξιες ψευδο-ελίτ της χώρας.
κίνημα Άρδην.
