Του Στέλιου Παπαθεμελή*
«Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» λέει ο λαός μας. Βαρειά, αλλά μεγάλη αλήθεια. Ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη τον έλληνα λόγο, των πνευματικών μας ανθρώπων, ακαδημαϊκών, συγγραφέων, ποιητών για τα μείζονα εθνικά μας θέματα: Κυπριακό, σκοπιανό, Αιγαίο, Θράκη. Πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων «μηδέν εις το πηλίκον»!
Ο Σαράντος Καργάκος μάς θύμισε πρόσφατα μια καταχωνιασμένη στη λήθη σελίδα του σκοπιανού από τις «ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ» του μακαριστού ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου (σ. 131-133).
Λόγος στιβαρός, εκ του περισσεύματος της καρδίας και της καθαρότητος του νου του Δεσποτόπουλου. Ταυτόχρονα λόγος επιστημονικός και ιστορικά ατράνταχτος.
Λόγος – πράξη και δράση στη ΓΣ της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημιών στις Βρυξέλλες τον Ιούνιο 1998. Θέμα: η εισδοχή νέων μελών εν οις η σκοπιανή Ακαδημία κατά την επίσημη ανακοίνωση «Ακαδημία της Μακεδονίας».
-Δεσποτόπουλος, προς τον Βέλγο πρόεδρο της Διεθνούς: «Η ονομασία Μακεδονία τού περί τα Σκόπια κράτους είναι κίβδηλη, προϊόν απάτης».
-Πρόεδρος: «Παρακαλώ να μην αναμιγνύουμε την πολιτική με την επιστήμη».
-Δεσποτόπουλος: «Ήλθα να σας αποτρέψω από διάπραξη αδικήματος διεθνούς δικαίου και την προσβολή της ιστορίας μας».
-Πρόεδρος: «Επί δεκαετίες ονομάζονται Μακεδονία».
-Δεσποτόπουλος επικαλείται διαχρονικό κανόνα του ρωμαϊκού δικαίου: «Quod ab initio vitiosum est non potest tractu temporis convalescere» (=Αυτό που εξαρχής είναι κακό, δεν είναι δυνατόν με την πάροδο του χρόνου να γίνει καλό).
Ενίσταται χωρίς να πρωτοτυπεί ο συνέκδημος του Δεσποτόπουλου έτερος ακαδημαϊκός: «Ματαιοπονείς γιατί όλα είναι προαποφασισμένα και δεν πρέπει να συμπεριφερόμεθα προς το Προεδρείο με φορτικότητα, αγενώς». Η στάση τού μη κατονομαζομένου ακαδημαϊκού είναι η πάγια στάση των διανοοουμένων μας, της ελίτ, του πολιτικού μας προσωπικού.
Η αγωνιστικότητα του Δεσποτόπουλου δικαιώθηκε στη Διεθνή Ένωση. Έχασε όμως στο οικείο γήπεδο της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία εκδίδει μονίμως ψοφοδεή ψηφίσματα ανάξια της αποστολής της, εν οις και το από 28/3/2008 προς στήριξη της γνωστής πρότασης Ντόρας Μπακογιάννη – Κώστα Καραμανλή («σύνθετη με γεωγραφικό προσδιορισμό») αφετηρία για τον «θρίαμβο» του κ. Κοτζιά που βούλιαξε στις λάσπες των Πρεσπών.
Σπανίζουν ή είναι αθέατα τα παραδείγματα ακτιβιστών λογίων του αναστήματος Κ. Δεσποτόπουλου, που δεν «τοποθετούνταν» απλώς αλλά στόχευε το αποτέλεσμα και συχνότατα το πετύχαινε!
Ξαναδιαβάζοντας το «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα» του Ίωνος Δραγούμη σκεπτόμαστε:
«Τί κερδίσαμε από την απραξία μας;» διερωτάται ο Ίδας. «Την εμπιστοσύνη των Τούρκων [τώρα των Αμερικανογερμανών] και την έγκριση της Ευρώπης».
(…) «Η Ευρώπη μάς δίνει πιστοποιητικά καλής διαγωγής για να καθόμαστε φρόνιμα και να την αφήνουμε και αυτήν ήσυχη και ελεύθερη να κάνη τους σκοπούς τους δικούς της και μεις κολακευόμαστε, οι βλάκες» (σ.39).
Τελικά «τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβοδίζει με τη μονάκριβη ευχή και οδηγία: “Προσέχετε να μη γεννάτε, ζητήματα”…».
