(Οθωμανός πρωθυπουργός Σεφκέτ Πασάς, προς τον Οικουμ. Πατριάρχη Ιωακείμ Α΄ (1909))
Στις 19 Μαΐου, θυμόμαστε....
την απαρχή, στα 1919, του τελικού σταδίου εξόντωσης των Ελλήνων στον Πόντο και την ποντιακή γενοκτονία, τμήμα της ευρύτερης γενοκτονίας των Μικρασιατών Ελλήνων. Ήδη από το 1911, το κόμμα των Νεότουρκων σε συνέδριό του στην Θεσσαλονίκη –ορισμένοι θεωρούν την περίοδο εκείνη της πόλης μας ως μια πολυπολιτισμική κι εξωτική μπελ επόκ– αποφασίζει την σφαγή ή την εκδίωξη των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τους Αρμενίους, ήρθε η σειρά των Ελλήνων και στον Πόντο. Τα μέσα για τη διάπραξη της γενοκτονίας ήταν διάφορα. Εκτελέσεις των ηγετικών στελεχών του Πόντου με απαγχονισμούς. Έπειτα, εκτοπισμοί πληθυσμών από ολόκληρες περιοχές του Πόντου στα βάθη της Τουρκίας χωρίς προορισμό και χωρίς τερματισμό («Άουσβιτς εν ροή» το χαρακτήρισε ο ιστορικός Πολυχρόνης Ενεπεκίδης). Οι πληθυσμοί απαγορευόταν να έχουν μαζί τους τρόφιμα, και σταματούσαν προσωρινά σε ακατοίκητες περιοχές ώστε να μην προμηθεύονται τίποτε από τα πλησιέστερα χωριά. Οι πορείες γίνονταν και το χειμώνα και στην ανυπόφορη ζέστη του καλοκαιριού, σε δύσβατα βουνά. Όσοι Έλληνες δεν άντεχαν στην πορεία (παιδιά, άρρωστοι, γέροι, έγκυες) αφήνονταν να πεθάνουν ή εκτελούνταν, και η πορεία συνέχιζε το δρόμο της. Σύμφωνα με μαρτυρίες, παγωμένες μητέρες με τα βρέφη τους στο μαστό τους βρέθηκαν στα χιονισμένα βουνά, και παιδιά πετιόνταν από την αγκαλιά της μητέρας τους. Μέσα στο παγερό κρύο, οι Οθωμανοί έβαζαν τους εξαντλημένους Έλληνες να λουστούν σε πρόχειρα λουτρά και κατόπιν να περιμένουν βρεγμένοι στο κρύο επί μία ώρα την επίσκεψη ιατρού. Οι επιδημίες και ο υποσιτισμός ολοκλήρωναν το έργο του θανάτου. Σφαγές και βιασμοί είχαν τη θέση τους στο νεοτουρκικό και κεμαλικό πρόγραμμα, όπως και εξισλαμισμοί ή και εξανδραποδισμοί. Στα ποντιακά χωριά, συμμορίες από τσέτες, κεμαλικούς και ισοβίτες, κλείδωναν μέσα στις εκκλησίες τούς εναπομείναντες Έλληνες και τους έκαιγαν ζωντανούς, επαναλαμβάνοντας το ίδιο πράγμα από χωριό σε χωριό.
Ως προφάσεις για τις ενέργειες αυτές οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν τόσο τον Α΄ Π.Π. και το μέτωπο του πολέμου με τη Ρωσία, όσο και την κατοπινή αυτονόητη απόφαση των Ελλήνων για αυτοάμυνα έναντι στις δολοφονικές αυτές πρακτικές. Δυστυχώς, στην Ελλάδα ποτέ η Γενοκτονία των Ποντίων δεν αντιμετωπίστηκε στα σοβαρά ως στυγερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και ως η τελειωτική φάση μιας χιλιετούς διαδικασίας εξασθένισης και εξόντωσης του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία. Μάλιστα, διάφοροι αρνήθηκαν το χαρακτηρισμό «γενοκτονία» με σοφιστικές προφάσεις, όπως για παράδειγμα τον ακριβή υπολογισμό των συνολικών θυμάτων (ως εάν ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία» να εξαρτιόταν από τον αριθμό τους, δηλαδή το αν τα θύματα ήταν 400 ή 200 χιλιάδες) ή τον δισταγμό των αλλεπάλληλων τουρκικών διαταγμάτων μπροστά σε νέα επικείμενη διεθνή κατακραυγή, μετά την κατακραυγή για την Αρμενική Γενοκτονία που μόλις είχε διαπραχθεί.
Σήμερα, λοιπόν, που η Τουρκία συνεχίζει και προς άλλους λαούς (Σύριους, Κούρδους) παρόμοια πολιτική, η απαίτηση, σε κάθε επίπεδο των διεθνών και ελληνοτουρκικών σχέσεων για την καταδίκη της γενοκτονίας, είναι επιβεβλημένη. Συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις μνήμης, στην Πλατεία Αγίας Σοφίας, 19/5, 6.30 μ.μ.
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου