«Οφείλουμε τίμια να παραδεχθούμε ότι σήμερα πια άξονας κοινωνικής συνοχής στην Ελλάδα δεν υπάρχει, κυρίαρχη πραγματικότητα είναι η ζούγκλα του .....
ατομοκεντρισμού, κυριολεκτικά ο πρωτογονισμός. Μοναδική χαρά ζωής, μοναδικό νόημα ύπαρξης, μέτρο ευτυχίας και στόχος κάθε επιδίωξης είναι μόνο η καταναλωτική ευχέρεια – μόνο και αποκλειστικά αυτή. Πραγματική χαρά δεν δίνει στον Έλληνα σήμερα ούτε η γλώσσα του ούτε η ιστορική του συνείδηση ούτε η καλλιέργεια ούτε η φήμη, το «καλό όνομα», η ποιότητα στο κάθε τι, ούτε η φιλία. Υπαρκτική δικαίωση και ρεαλιστική ευεξία δίνει μόνο η εγγυημένη καταναλωτική ευχέρεια. Η αναζήτηση άξονα κοινωνικής συνοχής έφτασε να είναι το πρώτο και μέγιστο πολιτικό μας πρόβλημα» [Χρήστος Γιανναράς, «Το πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής», Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29.05.2016]
Διαβάζω πάλι τούτες τις μέρες λίβελους κατά του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας. Αυτός φταίει για όλα. Πολύ σκληρός, ανελέητος, αμείλικτος. Φροντίζει για την πάρτη του και για τον γερμανικό λαό. Αδιαφορεί για τον ελληνικό λαό που υποφέρει. Εν ολίγοις κάτι τέτοια μας είπε, εμμέσως πλην σαφώς, και ο «γραβατωμένος κυβερνητικός εκπρόσωπος της αγραβάτωτης κυβέρνησης» [ο χαρακτηρισμός ανήκει στη Λιάνα Κανέλλη].
Διαπιστώθηκαν λάθη επί λαθών του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, τα οποία δεν εντόπισαν εγκαίρως οι οικονομικοί μας εγκέφαλοι και οι πολιτικάντηδες κυβερνώντες που τα αποδέχθηκαν ασυζητητί. Ή τα εντόπισαν, όπερ και το πιθανότερον, αλλά αδιαφόρησαν. Και κάθε μέρα ακούω διαφημίσεις για τη χρηματοδότηση καινοτόμων ιδεών. Ιδεών στον τομέα των υπηρεσιών. Η οικονομία μας έχει φτάσει και έχει ξεπεράσει το 65% στις υπηρεσίες. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, αλλά εξακολουθούμε να αναζητούμε την ανάπτυξη με όρους παροχής υπηρεσιών. Για την παραγωγή αγαθών ούτε κουβέντα. Αρκεί η εμπορία εισαγομένων.
Ο όρος «μεταρρυθμίσεις» στο καθημερινό λεξιλόγιο. Χωρίς κανείς να εξηγεί τί εννοεί με τον όρον αυτό. Είναι μεταρρύθμιση ο περιορισμός της σπατάλης, αλλά αυτός εκμηδενίζεται με τους ακατάσχετους διορισμούς των «ημετέρων». Ακόμη και στον διορισμό διαμεσολαβητών για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό δανειοληπτών-τραπεζών ακούω πως πρέπει να έχεις «δόντι» στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι αλήστου μνήμης πράσινες κλαδικές ξανά στο προσκήνιο. Αλλαγή τότε, αλλαγή και τώρα. Και πάνω τούρλα κατά τον τίτλο γνωστής επιθεώρησης. Και μετά λέει θα έλθει ο Κούλης νικητής και τροπαιοφόρος να κάνει αλλαγές. Θα αλλάζει τους ροζουλί με γαλάζιους κ.λπ.
Πολλοί λένε ότι πρέπει να αφήσουμε στην άκρη το «τις πταίει» και να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί από ‘δω και πέρα. Διαφωνώ. Αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά οι αλήτες που έφαγαν τον αγλέορα με αντίδωρο έναν διορισμό, δεν πρόκειται να ισιώσει τίποτε στον τόπο. Άλλωστε, τα κώματα δεν έχουν ομονοήσει ούτε στον ορισμό τού όρου «μεταρρύθμιση». Πώς θα ομονοήσουν σε κοινή στρατηγική για το καλό του τόπου; Ο Λεβέντης έχει μόνιμο συνομιλητή τον Γερμανό πρέσβυ, στο ΠΑΣΟΚ πλακώνονται ποιός θ’ αρπάξει την κουτάλα, ώστε να είναι έτοιμος για τις επόμενες εκλογές, στο ΠΟΤΑΜΙ το σκέφτονται να συμπαραταχθούν με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, στη ΝΔ περιμένουν να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως ώριμο φρούτο, η Σακοράφα που ζήτησε συγγνώμη για το γεγονός ότι παρέσυρε τους ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται εξοβελιστέα, επειδή, λέει, δεν έχει δώσει φράγκο στο κώμα, ενώ ο αυταπατώμενος Αλέξης είναι ήρωας και ιδιοφυΐα καθότι ταμειακώς εν τάξει, όπως στους φυσιολατρικούς συλλόγους, οι ΑΝΕΛ χαίρονται που είναι στα πράγματα και χειροκροτούν που υποδεχόμαστε με τιμές Αρχηγού Κράτους λείψανα Αγίων, καμμιά δεκαριά νέα κώματα έχουν ξεφυτρώσει για να μας σώσουν και μύδροι εξαπολύονται καθημερινά κατά του Σόιμπλε.
Ας σκεφτούμε λιγάκι ποιοί μας κυβερνούν: οικογένεια Καραμανλή, οικογένεια Παπανδρέου, οικογένεια Μητσοτάκη [ο Θεός να συγχωρέσει τον αποβιώσαντα σήμερα Κωνσταντίνο, Πατριάρχη της οικογενείας] και συνεχίζουν. Αυτοί είναι οι μόνοι που ξέρουν και μπορούν να εκτελούν εντολές. Και σφήνα μπήκε ο Αλέξης. Κάτι σαν Τραμπ της Ελλάδος. Έχει ξεφτιλίσει τις λέξεις «συνέπεια», «αρχές», «ήθος», «αριστερά» όσο κανείς άλλος με αποτέλεσμα να αποτελούν μια κάποια λύση οι οικογένειες Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη.
Για τον Σόιμπλε παραπέμπω σε όσα έγραφα προ 5ετίας. Ισχύουν και σήμερα μέχρι κεραίας.
http://taxalia.blogspot.gr/2012/02/blog-post_437.html
Δεν μας φταίει σε τίποτε ο Σόιμπλε, όταν ακούμε χωρίς να εξοργιζόμαστε, κατ’ ελάχιστο, ότι πρέπει να εκπονηθεί οικονομικό πρόγραμμα για τη χώρα μέχρι το 2060. Ακόμη και στην πιο συγκεντρωτική οικονομία που γνώρισε η υφήλιος [ΕΣΣΔ] πενταετή ήταν τα πλάνα.
Διαχρονική αξία, πάντως, η Τζάκρη. Ρεκόρ Μνημονίων. Ψήφισε και τα 4 στα τέσσερα. Τί θα μπορούσα να περιμένω ομονοώντας μαζί της για να αντιμετωπίσω τον κακό Σόιμπλε;
Κι’ εκείνο το άρθρο 86 του Συντάγματος στη θέση του. Ακλόνητο. Κάτι σαν Σόιμπλε. Ασπίδα δεξιών, αριστερών, κεντρώων και πάσης άλλης κατευθύνσεως σωτήρων, λωποδυτών, λαμογίων, επενδυτών. Παρηγοριέμαι που προσπαθούν να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα, ώστε ……… να επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων, να εκλέγεται ο ΠτΔ από τον λαό, να έχουμε εκλογές με απλή αναλογική, να σχηματίζονται κυβερνήσεις χωρίς απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών, να προκηρύσσονται δημοψηφίσματα για ψύλλου πήδημα κ.λπ. Μεγαλεία δικέ μου. Η ανάπτυξη των ταλέντων της πωλητικής στο κατακόρυφο. Πώς το λένε να δεις! Α ναι, «βάθεμα της Δημοκρατίας» «στο προτεκτοράτο που δεν φεύγει απ’ τον πάτο».
Τελικά, φταίει ή δεν φταίει ο Σόιμπλε για όλα γαμώ το κέρατό μου γαμώ;
Σώτος
