Μετά από μία τριήμερη επικοινωνιακή καταιγίδα κατόρθωσα να εμπεδώσω τί μου συμβαίνει τα 7 τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια:
Προαπαιτούμενα – ισοδύναμα – κόφτης – αξιολόγηση – ΤΑΙΠΕΔ - spreads - πρωτογενές πλεόνασμα – δημόσιο χρέος – ισορροπημένη εξισορρόπηση - έλλειμμα – δημοσιονομικός διορθωτής - αγορές – ΤΧΣ - ύφεση – θεσμοί - ανεργία – άλλο μείγμα πολιτικής - μετανάστευση – προσφυγικό – hot spots – Καστελλόριζο – ΕΚΤ - μεταλιτότητα - Brussels group - Ειδομένη - PSI - ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών – Goldman Sachs - κόκκινα δάνεια – υπερχρεωμένα νοικοκυριά – πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας - ΔΝΤ – hedge funds – Ζάππειο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ – σου παίρνω 100, σου δίνω 100 και ρεφάρουμε - αυταπάτες – Καρανίκας – Ανδρέας Γεωργίου – το ΔΝΤ που φεύγει, αλλά μένει - ποσοτική χαλάρωση - τρόικα – T10 - Moody’s – πρόγραμμα Θεσσαλονίκης - αγορές - ανάπτυξη – ανάκαμψη – επενδύσεις – debt haircut.
Ο μόνος που κάπως με βοήθησε ουσιαστικά τον τελευταίο καιρό είναι ο Πολάκης, ο οποίος την 03.02.2017 δήλωσε:
«Η αξιολόγηση θα κλείσει και θα είναι ντάλα μεσημέρι. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην κλείσει η αξιολόγηση… Δεν πρόκειται να δεχθούμε προληπτική νομοθέτηση. Η επιμονή στην προληπτική νομοθέτηση στοχεύει στην πολιτική ταπείνωση της κυβέρνησης, για να καταφέρουν να μας ρίξουν. Και θέλουν να μας ρίξουν γιατί το «μαχαίρι» μπαίνει πολύ βαθιά στα θέματα διαφθοράς».
Άρα, πάμε για καλοκαίρι. Απορώ που πολλοί περίμεναν να γίνει κάτι στο Γιδογκρούπ της 20.02.2017. Βέβαια, δεν κατάλαβα τί ακριβώς συνέβη εκείνη την ημέρα πέρα από το ότι η κυβέρνηση δεν εισάκουσε τον Πολάκη και δέχθηκε προνομοθέτηση, ενώ γνωρίζει ότι κατά Πολάκη η αποδοχή τής προνομοθέτησης σημαίνει ταπείνωση για την κυβέρνηση, ώστε να πέσει. Σιγά μην πέσει. Ας λένε οι διακεκριμένοι συνταγματολόγοι, του ΠτΔ περιλαμβανομένου, ότι η προνομοθέτηση αντίκειται στο Σύνταγμα. Θυμήθηκαν και το Σύνταγμα οι μπαγάσηδες, αφού το έχουν κάνει κουρέλι. Εγώ γιατί πιστεύω ότι, αφού ο νόμος ρυθμίζει μία έννομη σχέση για το μέλλον, μπορεί να τη ρυθμίζει και υπό αιρέσεις και προθεσμίες;
Μόνη όαση στο χάλι μας ο εισαγγελέας Πεπόνης, ο οποίος άσκησε έφεση κατά της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που έριξε στα μαλακά τα καλόπαιδα της Energa. Αυτής ντε, όπου ο καταδικασθείς σε 14 έτη κάθειρξης έλαβε ανασταλτική δύναμη της απόφασης μέχρι να εκδικασθεί η έφεσή του από το 5μελές Εφετείο. Βουτάς € 285.000.000 από το Δημόσιο, κάνεις τις χλιδάτες διακοπές σου στη Μύκονο και τρως το πολύ 21 ή 14 χρονάκια με ανασταλτική δύναμη της έφεσης. Καταδικάζεσαι για ηθική αυτουργία σε ρίψη Μολότωφ και τρως 20 χρόνια χωρίς ανασταλτική δύναμη της έφεσης [ηγούμενος Μονής Εσφιγμένου].
Πόσο δίκηο έχει ο Ελύτης:
«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.»
Κι’ επειδή ο Πολάκης βάζει το μαχαίρι βαθειά στη διαφθορά, αντιγράφω από αρθρίδιό μου της 17.10.2012:
«Ορθώς, λοιπόν, διαμαρτύρονται οι «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» που βλέπουν τους Οικονομικούς Εισαγγελείς να παλεύουν με ένα πολυπλόκαμο, θηριώδες και διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι παγκαλικό σύστημα χωρίς να είναι εφοδιασμένοι με την αναγκαία στελέχωση και υλικοτεχνική υποδομή. Λεφτά για διορισμούς στη Βουλή και τη φύλαξη των αχρήστων υπάρχουν, αλλά για την ενίσχυση των εισαγγελέων προς επιτάχυνση του έργου τους ΟΧΙ. Θυμίζω ότι την 19.01.2012 ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Φώτιος Μακρής έγραφε στο πόρισμά του για τις καταγγελίες Πεπόνη-Μουζακίτη περί εργολαβοπολιτικών παρεμβάσεων στο έργο τους:
Ας ξεφυλλίσουμε, λοιπόν, το ΜνημονιΚό μας:
Σκάνδαλο Κοσκωτά: ο ανακριτής Σκαρλάτος και ο διάδοχός του Κασσωτάκης με τον αείμνηστο βοηθό του Ευάγγελο Κρουσταλλάκη είχαν από ένα γραφείο σε χώρο 3Χ4 μέτρα, ένα τηλέφωνο και μία γραμματέα. Τους έσωζε η καταλυτική συνδρομή των ελεγκτών της Τράπεζας της Ελλάδος. Τελικά, για όλα έφταιγε ο Κοσκωτάς και ο Μένιος! Οι εκδότες συγκάλυψαν τα πάντα αφού διεμοίρασαν τα ιμάτια της «ΓΡΑΜΜΗ ΑΕ» που είχε στηθεί με λεφτά της Τράπεζας Κρήτης. Τότε είναι που έγινε εκδότης [«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»] και ραδιοφωνατζής [«ΣΚΑΙ»] ο Αλαφούζος με τις πλάτες του Λαμπράκη, ο οποίος αρκέσθηκε στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου του: τη διάλυση του εκδοτικού μεγαθήριου που έστηνε ο Κοσκωτάς με τις ευλογίες των επιτελών του Αντρέα και του Γιωργάκη φυσικά.
Σκάνδαλο Χρηματιστηρίου: η ανακρίτρια Μπουρμπούλια ομοίως. Καλά, αυτή κι’ αν ήταν περίπτωση. Ουδείς ένοχος για τη λεηλασία των αδαών και ηλιθίων. Δον Κιχώτης ο μακαρίτης Μιλτιάδης Έβερτ που έδειχνε με τη μαρτυρία του ποιοι έστησαν το μεγάλο φαγοπότι εις βάρος του αμετανόητου λαού. Τότε θησαύρισαν και πολλοί σοσιαλιστές τύπου Νεονάκη.
Παραδικαστικό: τρεις δικαστές ήραν τις αμαρτίες όλου του δικαστικού σώματος.
Σκάνδαλο Siemens: ο ανακριτής Ζαγοριανός σε ένα γραφείο 3Χ3 με ένα τηλέφωνο και μία γραμματέα. Τη σκυτάλη πήραν 3 εφέτες- ανακριτές με δύο γραμματείς και από ένα γραφείο 3Χ4. Και από ένα τηλέφωνο. Η ανάκριση κοντεύει τα 5 χρόνια, ενώ Χριστοφοράκος και Jung έχουν προ πολλού διαφύγει στο εξωτερικό υπό τις ευλογίες του εργολαβοπολιτικού συμπλέγματος.
Σκάνδαλο εξοπλιστικών [Άκης]: ένας ανακριτής σε γραφείο 3Χ4 με ένα τηλέφωνο και μία γραμματέα.
Σκάνδαλο δομημένων ομολόγων: ομοίως.
Σκάνδαλο Βατοπαιδίου: το αυτό.
Σκάνδαλο επικλινών υποβρυχίων: ουδείς ανακριτής ακόμη.
Σκάνδαλο Μνημονίου: ουδείς ανακριτής εισέτι.
Σκάνδαλα λιστών, φοροδιαφυγής, CDS Αντρίκου, Protonbank, ΑΤΕ, Πειραιώς, ΤΤ, ΕΛΣΤΑΤ και άλλων πολλών. Δύο εισαγγελείς, ένα γραφείο 3Χ4 έκαστος και από μία γραμματέα και ένα τηλέφωνο.
Αν ο Πάγκλανος και οι όμοιοί του όλων των παρατάξεων επιθυμούσαν τη διαλεύκανση όλων των υποθέσεων που έχουν χαρακτηρισθεί ως «σκάνδαλα» και την παραδειγματική τιμωρία των λυμεώνων του ιδρώτα του ελληνικού λαού, αντί να επιχειρήσουν, ανεπιτυχώς ευτυχώς, να αντικαταστήσουν τους δύο Οικονομικούς εισαγγελείς, θα είχαν θεσμοθετήσει τα εξής πολύ απλά:
1] Απόσπαση 30 αστυνομικών-ερευνητών στο γραφείο των Οικονομικών Εισαγγελέων.
2] Διάθεση δέκα γραμματέων και 20 εισαγγελέων αποκλειστικής απασχόλησης.
3] Εξουσία των οικονομικών εισαγγελέων και των βοηθών τους α] να εισέρχονται σε οποιονδήποτε χώρο, δημόσιο ή ιδιωτικό, υπουργείο, ακόμη και υπουργικό γραφείο, Εφορία, τράπεζα, ΔΕΚΟ, οποιαδήποτε στιγμή του 24ώρου, χωρίς προειδοποίηση φυσικά, β] να κατάσχουν επί τόπου και οπουδήποτε ο,τιδήποτε στοιχείο κρίνουν αναγκαίο για την έρευνά τους και γ] να παίρνουν μαρτυρικές καταθέσεις από οποιονδήποτε, αντί να ζητούν στοιχεία από τις τράπεζες μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος και να περιμένουν ένα δίμηνο για να λάβουν απάντηση λειψή ή «εξωραϊσμένη».
Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Κι’ αυτή η χώρα έχει δύο παραπληρωματικές προτεραιότητες: την ατιμώρητη ρεμούλα και την εξαπάτηση του λαού. Όλα τ’ άλλα είναι απλώς παγκαλειάδες.
Ο Joseph Goebels ζη, αυτός μας οδηγεί!!»
Πάντως, ομολογώ ότι αυτές τις μέρες ένα πράγμα κατενόησα πλήρως. Άκουγα τους δανειστές να επιμένουν σε μεταρρυθμίσεις και τα έπαιρνα στο κρανίο, επειδή μέχρι τώρα μου μιλούσαν για διαρθρωτικές αλλαγές και εγώ τη μόνη διαρθρωτική αλλαγή ή μεταρρύθμιση που έχω βιώσει είναι η αύξηση φόρων και η μείωση μισθών και συντάξεων. Ένοιωθα πλέον πως η γλώσσα μεταλλάσσεται και οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Μέχρι που διάβασα χθες την είδηση ότι ανοίγει παράθυρο για 400.000 νοματαίους που μπορούν να συνταξιοδοτηθούν χωρίς να έχουν συμπληρώσει ούτε 25ετία. Κι’ από την άλλη ο νόμος τούς επιτρέπει να εργάζονται όσο εισπράττουν σύνταξη, αρκεί να μη βγάζουν τον μήνα περισσότερα από το 30πλάσιο του ημερομίσθιου ανειδίκευτου εργάτη. Μη μου πείτε ότι δεν είναι μεταρρύθμιση η κατάργηση αυτών και πολλών άλλων παρόμοιων ρυθμίσεων. Μη μου πείτε ότι έχουν άδικο οι δανειστές που ζητούν τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Μήπως δεν είναι μεταρρύθμιση η κατάργηση των προνομίων των συνδικαλιστών και η αργομισθία τους, προκειμένου να υπηρετούν το κώμα, στο οποίο πρόσκεινται και όχι τους εργαζόμενους που δήθεν εκπροσωπούν; Αλήθεια, τί έγινε εκείνη η αποκομματικοποίηση του Δημοσίου που προέβλεπε η συμφωνία της 12-13.07.2015 η επιτευχθείσα μετά από 17 ωρών εξουθενωτική διαπραγμάτευση του πρωθυπουργού; Συνελόντι ειπείν: κάθε κυβέρνηση θέλει να παραμένει στην εξουσία για να νέμεται τα αγαθά της, ήτοι να αρμέγει τον δημόσιο κορβανά. Με κάθε δικαιολογία και με κάθε κόστος για τη χώρα. Αυτό είναι το μοναδικό μέλημα, με το οποίο ασχολούνται εξαπολύοντας ακαταπαύστως επικοινωνιακές παπάρες και ατακούλες της πλάκας προς τους πωλητικούς αντιπάλους, οι οποίοι ανταποδίδουν εξ ίσου ηλιθίως.
Την Ελλάδα για μια καρέκλα, λοιπόν, κατά παράφραση της κραυγής του διαβολικού Ριχάρδου του Γ΄ «Το βασίλειό μου για ένα άλογο».
Σώτος – μη συνταγματολόγος
