«Είναι απίστευτο – θα έλεγα αδιανόητο – μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί, για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία, έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: Μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους…». Τζορτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Έτσι, λοιπόν, για να μπορέσουμε να πληρώσουμε τα δανεικά, τα οποία φάγαμε μαζί με τον Bungalows, αποδεχθήκαμε ότι οι ετήσιοι φόροι και υπερ-φόροι δεν επαρκούν, εξ ου και πρέπει να πουλήσουμε διάφορες κρατικές επιχειρήσεις. Αυτό το ονομάσαμε «αποκρατικοποίηση» ή «ιδιωτικοποίηση», δηλαδή απεμπλοκή του Δημοσίου από ευρωβόρες ή μη επικερδείς επιχειρήσεις, ακόμη δε και από κερδοφόρες επιχειρήσεις που θα απέφεραν σοβαρό τίμημα [βλ. ΟΠΑΠ]. Έτσι, με το τίμημα θα αποπληρώσουμε μέρος των φαγωμένων, ενώ ταυτοχρόνως θα απαλλαγούμε από το βάρος των εξόδων λειτουργίας ενός οργανισμού, ώστε να μειωθούν οι εν γένει κρατικές δαπάνες.
Αυτό, τουλάχιστον, είχα εγώ υπόψη μου κατά νουν, όταν άκουγα τους όρους «αποκρατικοποίηση» ή «ιδιωτικοποίηση». Βέβαια, όταν πουλήθηκε η «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ», τις αποζημιώσεις προσωπικού κ.λπ. τις ανέλαβε το Δημόσιο, το οποίο και δέχθηκε στις αγκάλες του μεγάλο μέρος του προσωπικού τού εθνικού αερομεταφορέα, μεταξύ των οποίων και τη σύζυγο του κ. Ανδρέα Λοβέρδου, αλλά και τον ίδιο τον κ. Καρχιδάκη [αλήθεια, η λαλίστατη κυρία Δήμητρα Λιάνη δεν έγραψε σε κάποιο βιβλίο της πόσες και πόσους διόρισε στην ΟΑ. Θυμάμαι ένα όνομα μόνον: της κολλητής της Τουρλουμούση]. Αυτή η αποκρατικοποίηση έλαβε χώρα επί Καραμανλή του Μικρού ή Ευρέως, οπότε η κυβέρνηση έκανε ό,τι ήθελε χωρίς να ερωτά τους δανειστές. Τώρα, όμως, που δώσαμε θάρρος στους δανειστές και οφείλουμε να τους ρωτάμε πριν κάνουμε ο,τιδήποτε, αφού απαγορεύονται οι μονομερείς ενέργειες, πώς συμβαίνει και οι δανειστές επιτρέπουν διατάξεις ως η κατωτέρω;
Άρθρο 12 ν. 4365/2015
«Το τελευταίο εδάφιο της παρ. 1 του άρθρου 16 του ν. 4326/2015 (Α΄ 49) απαλείφεται και στο τέλος της προστίθενται εδάφια ως εξής: «Ειδικότερα, για το υπό λύση και εκκαθάριση νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία «Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος Ανώνυμη Εταιρία» το πλεονάζον προσωπικό μετατάσσεται σε νομικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου εποπτευόμενα από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, καθώς και σε Ο.Τ.Α. Α΄ και Β΄ βαθμού ανάλογα με τις υπηρεσιακές τους ανάγκες. Ο συνολικός χρόνος υπηρεσίας του μετατασσόμενου προσωπικού, που έχει διανυθεί στο φορέα προέλευσης και ο χρόνος που αναγνωρίστηκε ως χρόνος υπηρεσίας, θεωρείται χρόνος πραγματικής υπηρεσίας για τα θέματα βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης και για κάθε άλλη συνέπεια. Το μετατασσόμενο μόνιμο και με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου προσωπικό κατατάσσεται σε βαθμολογικά και μισθολογικά κλιμάκια της οικείας ….»
Θα μου πείτε ότι εν προκειμένω δεν έχουμε αποκρατικοποίηση ή ιδιωτικοποίηση. Απλώς παραδίδουμε το αντικείμενο του ΟΔΙΕ σε «επενδυτή» [παραχωρησιούχο] και θέτουμε τον ΟΔΙΕ σε εκκαθάριση, επειδή είναι ανέκαθεν ζημιογόνος. Κι’ αν ο ΟΔΙΕ δεν ήταν ΔΕΚΟ; Θα απέλυε όλο το προσωπικό, θα ρευστοποιούσε τα περιουσιακά του στοιχεία και θα ικανοποιούσε συμμέτρως τους πιστωτές. Αφού, όμως, είναι ΔΕΚΟ, δεν είναι δυνατόν να χάσουν τη δουλειά τους οι διορισμένοι, εξ ου και τους μεταφέρουμε σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου. Συμπέρασμα: οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται καθόλου για μείωση των δαπανών του Δημοσίου. Αλλού έχουν στραμμένη την προσοχή τους. Στον ΟΛΠ ας πούμε. Και εις αντάλλαγμα επιτρέπουν στον Έλληνα πρωθυπουργό να πηγαίνει στην περιοχή Λιπασμάτων και να δηλώνει ότι η έκταση θα διατηρήσει το δημόσιο χαρακτήρα της αποδιδόμενη εις τη χρήση των χαχόλων που θα βλέπουν από μακρυά τα πλοία και τα τραίνα να ξεκινούν από έναν τεράστιο Οργανισμό που δεν θα τους ανήκει πια. Για να καταλήξει ο πρωθυπουργός εν μέσω χειροκροτημάτων στο «Στη Δραπετσώνα έχουμε ζωή» παραφράζοντας απρεπώς το υπέροχον άσμα του Μίκη «Η Δραπετσώνα».
Σώτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου