Χριστός επί γης υψώθητε!

του Στέλιου Παπαθεμελή

Στις εκκλησιές της Ορθόδοξης Χριστιανωσύνης είναι αδιάπτωτη η προσευχή για επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία, καλή θέληση ανάμεσα στους ανθρώπους.

Υποβλητικό το τοπίο της Φάτνης. Ποιμένες αγραυλούντες, μάγοι προσκυνούντες, άγγελοι υμνούντες. «Χριστός επί γης υψώθητε», (=ανορθωθείτε, σταθείτε όρθιοι!) «δι’ημάς γαρ εγεννήθη ο προ αιώνων Θεός» βεβαιώνει η Εκκλησία (α’ κανών Κοσμά του Ποιητού) και «θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».
Η καταλυτική εμπορευματοποίηση των εορτών στις μέρες μας διαστρεβλώνει το περιεχόμενό τους. Ο Μπερντιάεφ (Για την αξία του Χριστιανισμού και την απαξία των Χριστιανών, σελ. 79) εντοπίζει το κακό στο ότι «εξ αιτίας των αναξίων Χριστιανών ξεχάστηκε ο Χριστός. Πάψανε να τον αναζητούν»!
Κουβαλούμε ως έθνος μιαν ατίμητη πνευματική παράδοση που αιμοδότησε αίμα και πνεύμα ηρώων και μαρτύρων. Το παρελθόν της είναι σχετικώς μικρό, ως προς τον χρόνο. Το μέλλον της όμως μεγάλο. Και αυτό οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε.

Έχουμε χρέος αυτογνωσίας για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή της. Και τη δική μας. Η παγκοσμιοποίηση του αιώνος τούτου είναι απολύτως ξένη με την οικουμενικότητα που ευαγγελίζεται η Εκκλησία. Οι νόμοι της αγοράς απεργάζονται τον παλιμβαρβαρισμό της ανθρωπότητας. «Η ανέχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας» έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι. Και οι αδίστακτοι ισχυροί της γης όχι τώρα manu militari αλλά με τους νόμους της αγοράς την επιβάλλουν επί δικαίους και αδίκους.
Δαιμονικό εργαλείο τους οι ελεγχόμενοι απ’ αυτούς μιντιακοί μηχανισμοί, οι οποίοι μπαίνοντας στα σαλόνια του κάθε σπιτιού οικειοποιούνται τους ρόλους, γονέα, δασκάλου, πνευματικού καθοδηγητή, διασκεδαστή και διαλύουν τις κοινωνίες. Τις πλάθουν κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους.
Δεν αρμόζει να κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς τον Παπαδιαμάντη, και σας προτρέπουμε να διαβάσετε τον σοφό γέροντα της Σκιάθου:
«Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ενσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίζοντος σήμερον το έθνος και η πρόληψις της χρεωκοπίας» (1896) (τ. 14, σ. 119).
Οι ραγδαίες τεχνολογικές αλλαγές, οι ιδιωτικοποιήσεις (ultimum remedium και του ΔΝΤ για την Ελλάδα), οι απορρυθμίσεις και όλα τα άλλα τεχνάσματα του αχαλίνωτου καπιταλισμού κάνουν τη γη μας «γη Σοδόμων και Γομόρρας». Τα αποκαλούν ελεύθερη αγορά, αλλά «ό,τι εξυμνούν, προπαγανδίζουν κι’ επιζητούν οι άνθρωποι με αυτήν είναι η απελευθέρωση των ιδιωτικών επιχειρήσεων από την κρατική ρύθμιση, η απαλλαγή τους από τον έλεγχο των δραστήριων εργατικών συνδικάτων, η αποδέσμευσή τους από συναισθηματικές ανησυχίες σχετικά με την τύχη των υπαλλήλων, ή του κοινωνικού συνόλου, η απελευθέρωσή τους από τελωνειακούς φραγμούς ή επενδυτικούς περιορισμούς και η μικρότερη παρενόχλησή τους από τη φορολογία» (Edward Luttwak, Αχαλίνωτος καπιταλισμός, σ. 83).
Τα αφεντικά των αγορών διασπαθίζουν πακτωλούς εύκολου χρήματος που δεν προέρχεται από τον ιδρώτα του προσώπου, τους αλλά από την υπεξαίρεση του ιδρώτα των άλλων, μέσω Χρηματιστηρίων, εικονικών ελλειμμάτων, υπερτιμημένων επενδύσεων, θηριωδών επιδοτήσεων, εξωχωρίων εταιρειών και λοιπών ύποπτων μεθοδεύσεων.
Η χώρα, εξ αιτίας κατά συρροήν εγκληματικών λαθών των ηγεσιών της, εξαρτάται σήμερα σε τρομακτικό βαθμό από τους δανειστές της. Δεν αντέχει εσωτερικούς ερασιτεχνισμούς και χαμηλής νοημοσύνης παίγνια. Οι εγχώριοι παίκτες τής χρωστούν σταθερότητα.
Το επιθετικό crescendum Ρέντσι κατά Βερολίνου με αναφορά στα κέρδη του τελευταίου από την κρίση (και μεταξύ αυτών 14 ελληνικά αεροδρόμια), αν δεν εκτονωθεί στην αναγνώριση «ίσης μεταχείρισης με το Παρίσι», σηματοδοτεί, συσχετιζόμενο και με το ισπανικό αποτέλεσμα ορισμένες θετικές προοπτικές.
Αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου, ενώ οι Αμερικανοί προστατεύονται από την CIA, εμείς βομβαρδιζόμαστε από την ΣΙΑ… (Αναγνωστοπούλου, αν. υπ. Παιδείας). Α΄ πυροβολισμός της, τα Θρησκευτικά. Νέος πυροβολισμός η Ιστορία: «Τα σχολικά βιβλία της ιστορίας πρέπει να αλλάξουν (…) διότι πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα (…). Ο Κολοκοτρώνης είναι μία ηρωική μορφή [πάλι καλά!] μιας ευρωπαϊκής περιόδου Επαναστάσεων» (Καθημερινή, 20/12/15).
Την διάβασε θαρρείς ο Γέρος του Μωριά και ξεσπάθωσε: «Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμία απ’όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης οι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών τους είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτον ο πλέον δίκαιος. Ήτον έθνος με άλλον έθνος. Ήτον με έναν λαόν όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωρισθή ως τοιούτος, ούτε να ορκισθή παρά μόνον ότι έκαμνε η βία» (Απομνημονεύματα, Βαλέτας §.283).
Όλα στη ζωή χρειάζονται πίστη. Διότι «των μεν θείων τα πολλά απιστίη διαφυγγάνει μη γινώσκεσθαι». Τα περισσότερα από τα θεϊκά πράγματα [ποια δεν είναι θεϊκά;] μας διαφεύγουν από δυσπιστία και δεν τα γνωρίζουμε, μας βεβαιώνει ο Ηράκλειτος (απόσπ.86).