Γενοκτονία ή εθνοκάθαρση; Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος δίνει μαθήματα ευαισθησίας πετροβολώντας τον Υπουργό Παιδείας για την τοποθέτησή του πως δεν πρόκειται για γενοκτονία των Ποντίων αλλά για εθνοκάθαρση. Από τον Μεϊμαράκη που ξαφνικά ....
αισθάνεται ντροπή για τις δηλώσεις Φίλη (αλλά όχι για οτιδήποτε άλλο) έως το Μιχελογιαννάκη που εξακόντισε φίλια πυρά, οι πάντες πυροβολούν το Φίλη.
Έχουν δίκιο; Αν εξετάσουμε την υπόθεση όπως συνηθίζουν να εξετάζουν τα μεγάλα νομικά forum τότε μάλλον πρόκειται για εθνοκάθαρση. Ο όρος γενοκτονία καθιερώθηκε νομικά το 1948 και εκτός από βία, δολοφονίες και μετατοπίσεις πληθυσμών που περιλαμβάνει η εθνοκάθαρση απαιτεί υποτίθεται και άλλα μέτρα. Τα όρια είναι σαφώς δυσδιάκριτα.
Το 1994 η Ελληνική Βουλή αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ποντίων ενώ το 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών αναγνώρισε ως γενοκτονία όσα υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου
Σημασία δεν έχει ο χαρακτηρισμός αλλά η ουσία. Γύρω στις 400.000 Έλληνες του Πόντου πέρασαν από το λεπίδι του Κεμαλισμού και εκτοπίστηκαν προς τον Καύκασο και τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες όπου και εκεί πέρασαν τα πάνδεινα. Ο όρος Γενοκτονία αποδίδει τον τρόπο, την πρόθεση, τη βία και την έκταση των σφαγών. Το θέμα λοιπόν δεν είναι πόσοι έλληνες Πόντιοι γλύτωσαν ώστε να κάνουμε σκόντο στον όρο Γενοκτονία. Άλλωστε ο όρος Ολοκαύτωμα που χρησιμοποιείται για τους Εβραίους δεν σημαίνει πως δεν έμεινε ούτε ένας Εβραίος αλλά πως στόχος ήταν ο αφανισμός των Εβραίων.
Αυτά σε επίπεδο καθαρά νομικών και εγκυκλοπαιδικών αναζητήσεων. Πάμε τώρα στο Νίκο Φίλη. Ο Νίκος Φίλης είναι Υπουργός της Κυβέρνησης. Για μία ακόμη φορά σε συνέντευξή του θέλησε να προτάξει τις προσωπικές του θέσεις. Είναι προφανώς πως έχει δικαίωμα να το κάνει. Το ερώτημα είναι αν ως μέλος μιας κυβέρνησης έχει δικαίωμα να βάζει θέματα στην πολιτική ατζέντα από το πουθενά, τα οποία μάλιστα έχει ξεκάθαρα ορίσει η Ιστορία. Ποιά η σημασία του διαχωρισμού που θέλησε να κάνει ο Φίλης για τη γενοκτονία; Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας; Η επίλυση ενός προβλήματος; Η αποκατάσταση μιας αδικίας;
Τίποτα από όλα αυτά. Ο Φίλης συστηματικά παίζει το ρόλο μεταξύ Ρεπούση και Πάγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ. Ακκίζεται και προκαλεί συνεχώς τα συστημικά ΜΜΕ τα οποία θεωρητικά απεχθάνεται, δίνοντάς τους συνεχώς τροφή μέσα από συνεχείς προκλητικές δηλώσεις και βέβαια συνεχείς εμφανίσεις. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τον διορθωτή του ΣΥΡΙΖΑ που οφείλει να μαζεύει τις ιδεολογικές παρεκτροπές, ή απλώς διακατέχεται από πολιτική επιπολαιότητα και ναρκισσισμό. Το θέμα είναι πως συνεχώς ανοίγει τρύπες στην κυβερνητική συνοχή.
Θα καταλάβαινα για παράδειγμα το να ανοίξει θέματα για τις Τράπεζες ή τη διαφθορά, να ανησυχήσει για την πορεία του κυβερνητικού έργου ή πολύ περισσότερο για το χάλι της Παιδείας της οποίας είναι Υπουργός.
Όπως ακριβώς ο Πάγκαλος όμως, δείχνει το θέμα του να είναι οι προκλήσεις επί παντός πεδίου που τον κρατούν στην επικαιρότητα ως επιπλέοντα.
Ο Υπουργός Παιδείας δείχνει να πιστεύει πως έχει το δικαίωμα, να συμπεριφέρεται ως έχων το άλλοθι της δημοσιογραφίας (της κομματικής δημοσιογραφίας μάλιστα) για να διατυπώνει ό,τι θέλει και όποτε θέλει. Αυτό δεν είναι ελευθερία του λόγου αλλά αυθαιρεσία της προσωπικής πολιτικής.
Κακή πολιτική δεν είναι μόνο η υποταγή στα συμφέροντα αλλά και η αδυναμία να ιεραρχήσεις το πρωτεύων από το τριτεύων. Και πολύ περισσότερο η αδυναμία να διαχωρίσεις τις ανάγκες της κοινωνίας από τις δικές σου.
Πηγή: κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου