Τα όσα ζούμε τα τελευταία έξι χρόνια που η χώρα βιώνει τη χρεοκοπία και μια πρωτοφανή κρίση ,δείχνουν την μεγάλη ανεπάρκεια αλλά και ανηθικότητα που χαρακτηρίζει όλο το παλαιοκομματικό σύστημα.
Αντί η κρίση να αποτελέσει ευκαιρία ν αλλάξει προς το καλύτερο η χώρα ,κάνοντας ριζικές τομές και μεταρρυθμίσεις στην οικονομία της , στο παραγωγικό της μοντέλο, στη δημόσια διοίκηση, στη δικαιοσύνη (κυρίως στο χρόνο απονομής) και σε ένα σωρό άλλους τομείς που υστερεί και μας οδήγησαν ως εδώ, αντίθετα επικράτησε μια ύποπτη αντιμνημονιακή υστερία με σκοπό αφενός να διασώσει το παλιό πολιτικό σύστημα «δείχνοντας» στο πόπολο τους κακούς ξένους ως «φταίχτες» των δεινών, αφετέρου να αποτελέσει όχημα κατάληψης της εξουσίας από ακραίους πολιτικούς τυχοδιώκτες.
Έτσι το πολιτικό παιχνίδι στήθηκε στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο με το παράδοξο στην πλευρά της λογικής να στέκονται κυρίως οι παλιές πολιτικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που είναι τα κόμματα που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση και έφθασαν τη χώρα στα όρια της χρεοκοπίας. Από την άλλη πλευρά το υποτιθέμενο νέο ,να παρουσιάζει ως εκπροσώπους ένα μόρφωμα αριστεριστών ιδεοληπτικών μαζί με το χειρότερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε σε νέο μαγαζί για να εξασφαλίσει την πολιτική επιβίωση, το χειρότερο κομμάτι της ΝΔ τη λεγόμενη λαϊκή-λαϊκίστικη δεξιά και μια οργάνωση ακροδεξιών
Επειδή ο κόσμος ψηφίζει κυρίως με το θυμικό κι όχι με τη λογική το επιχείρημα-σύνθημα των πολιτικών απατεώνων του αντιμνημονίου ήταν αχτύπητο. Μπορούν να μας σώσουν αυτοί που μας έφεραν ως εδώ; ή θα ψηφίσεις το ίδιο μ αυτούς (στο δημοψήφισμα-φιάσκο πριν ένα μήνα)
Ότι σωστό κι αν πουν τα δύο πρώην κραταιά κόμματα αντιμετωπίζονται με καχυποψία και αποστροφή από την πλειοψηφία, ακόμη κι αν πολλές φορές λένε αυτονόητες αλήθειες. Βέβαια εδώ να τονίσουμε ότι τα κόμματα αυτά δεν έχουν αντιληφθεί τι έχει συμβεί και συνεχίζουν να βρίσκονται στο μικρόκοσμό τους καθώς η μόνη τους ελπίδα είναι η ριζική ανανέωση με αλλαγή προσώπων και πολιτικής για να μπορέσουν να απευθυνθούν ξανά σε μεγάλα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας.
Αν αυτού βλέπουμε τραγικές επιλογές με τα μέλη του ΠΑΣΟΚ να εκλέγουν τη…συνταξιούχο Φώφη, με μόνο προσόν ότι είναι αχθοφόρος ενός ιστορικού ονόματος και στη Νέα Δημοκρατία να μην προχωρούν σε αλλαγή ηγεσίας, αλλά να παίζουν με μεταβατικούς σκληροπυρηνικούς παλαιοκομματικούς 60ρηδες προέδρους , που σκέφτονται να επαναφέρουν Βουλγαράκηδες, Αντώναρους και Ψωμιάδηδες στο προσκήνιο.
Ενώ αναμένονται νέα κόμματα σε ένα πολιτικό σκηνικό που θα αλλάξει ραγδαία τους επόμενους μήνες, από τα υπάρχοντα κόμματα και πολιτικά πρόσωπα ,εκείνος που μπορεί να αποτελέσει το ανάχωμα στον παραλογισμό και να φέρει περισσότερο κόσμο κοντά στη λογική όσο κι αν μοιάζει παράδοξο είναι ο Βασίλης Λεβέντης.
Ο χαρακτηρισμένος παλιότερα από το πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο ,ως γραφικός, πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων δείχνει να κερδίζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερους ακροατές και δυνητικούς ψηφοφόρους, ενώ οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν στη βουλή με ποσοστά κοντά στο 4%.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του Βασίλη Λεβέντη είναι ότι μπορεί και συνδυάζει κάτι σπάνιο σήμερα. Έχει κατορθώσει και θεωρείται από την πλειοψηφία του κόσμου αντισυστημικός, αντιδιαπλεκόμενος , χωρίς να πουλάει πολιτικά παραμύθια αντιμνημονίου όπως όλοι οι υπόλοιποι που έχουν περάσει ως τέτοιοι στην αντίληψη του κοινού.
Έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να μιλά με απλό και κατανοητό τρόπο και το ακλόνητο επιχείρημα ότι αυτά έλεγε πάντα και δικαιώθηκε ,μπορεί να απευθυνθεί σε σημαντικά στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας που αποστρέφονται τα παραδοσιακά κόμματα και να τα πείσει για την ανάγκη της Ελλάδας να κάνει άμεσα ριζικές αλλαγές αν θέλει να βγει από την κρίση κι έτσι να αποτελέσει ανάχωμα στις δυνάμεις των πολιτικών απατεώνων του εθνικολαϊκισμού που έφεραν τη χώρα ένα βήμα από το χάος κι αν δεν πάνε στην άκρη, είναι εξαιρετικά απίθανο να αποσοβήσουμε μια ανυπολόγιστη εθνική καταστροφή.
http://www.logiastarata.gr/2015/08/blog-post_30.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου