Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Όχι άλλη λαϊκή κυριαρχία. Δεν αντέχεται.

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Διάβασα ένα πολύ τρυφερό κείμενο υπό τον τίτλο «Φως», το οποίο έκρινα πως πρέπει να μεταφέρω αυτούσιο. 

«Nα βάζεις στο χέρι Σύρου πρόσφυγα πενήντα ευρώ και εκείνος να μη τα δέχεται με τίποτα λέγοντας «εγώ είμαι ένας, θα τα καταφέρω, δώσε τα σε μια οικογένεια». Να συζητάς νύχτα στην Αγκαλιά που δεν έχει ρεύμα για την «Καρδιά του Σκότους» του Κόνραντ παρέα με Πακιστανό καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Λαχώρης. Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της. Να στέκεσαι σαν μαλάκας ακούγοντας από νεαρό Παλαιστίνιο μηχανικό-μηχανολόγο για τον Ηρόστρατο και τις υδραυλικές του μελέτες. Να τρως χοντρή ήττα στο σκάκι (τέσσερις φορές απανωτά) από δεκαπεντάχρονο από τη Σρι Λάνκα….Να λαμβάνεις με το ταχυδρομείο δεκάδες δέματα με τακτοποιημένα ρουχαλάκια από όλο τον πλανήτη και με σημειώματα «Υπομονή». «Βαστάτε». «Σταγόνα στον ωκεανό, μα σταγόνα». Να έρχεται ο μεροκαματιάρης, στην ηλικία σου και να σου δίνει μια τσάντα αναλγητικά που αγόρασε κάνοντας έρανο στη δουλειά του και να έχουν τσοντάρει όλοι. Να σχολάει dj από το νυχτερινό του μεροκάματο σε μπαρ, να τον πετυχαίνεις εφτά η ώρα το πρωί ξενύχτη και να σου δίνει εβδομήντα ευρώ, ο,τι έβγαλε ολόκληρο το βράδυ «για να βοηθήσω τους ανθρώπους» και να φεύγει χαμογελώντας κάνοντας και μια σούζα. Να μην ξέρεις να εξηγήσεις στον παππού από το Χαλέπι πως αυτό που πάτησε βγαίνοντας από τη βάρκα είναι αχινός, να μη ξέρεις τη λέξη στα αγγλικά και να πετάγεται μια στρουμπουλή κοπελίτσα και να σε ταπώνει με προφορά χαμογελώντας «sea urchin!» Να έρχεται Έλληνας μετανάστης από Γερμανία και να σου λέει πεταχτά ενώ χάνεσαι πως θα πάει να προπληρώσει φρούτα και να καταλαβαίνεις πως σου πλήρωσε τα φρούτα όλου του επόμενου μήνα και βάλε και να μην ξέρεις καν το όνομά του να πεις ευχαριστώ. Να σου στέλνει μήνυμα ο Σύριος με την υπέροχη οικογένεια που πέρασε από την Αγκαλιά πριν ένα μήνα και να σου λέει «είμαστε Γερμανία, τα καταφέραμε, είμαστε ζωντανοί». Είπα να μην κάνω άλλη ανάρτηση για αυτήν την εβδομάδα, μα τέτοια πράγματα αν δεν τα μοιραστώ θα σκάσω…Καταστάσεις που δεν είχαμε τη δύναμη να φανταστούμε. Αλήθεια δεν έχω δικαίωμα να μην πω τι ζούμε, τα καλά και τα κακά, δεν έχω το δικαίωμα. Γιώργος Τυρίκος-Εργάς»
Διάβασα και άρθρο της κ. Μυρσίνης Ζορμπά στο φύλλο της 15.08.2015 της εγκρίτου Εφημερίδος «ΤΟ ΒΗΜΑ» υπό τον τίτλο «Ευρώπη χωρίς σφραγισμένα σύνορα», όπου γράφει:
«Πώς μπορούμε ως κράτος και ως κοινωνία πολιτών να διαχειριστούμε όχι για αυτούς αλλά μαζί με τους μετανάστες το «μαζί» που μας επιφυλάσσει το μέλλον; Είναι σε όλους γνωστή η αποτυχημένη κατάληξη της ποτοαπαγόρευσης, που το μόνο που κατάφερε ήταν να πλουτίσουν τα παράνομα κυκλώματα. Φοβάμαι πως το ίδιο θα συμβεί στις ημέρες μας με  τη «λαθρομετανάστευση» και τις πολιτικές απαγόρευσης που επιβλήθηκαν ως τώρα. Οι ροές προσφύγων και μεταναστών συνεχίζονται εκρηκτικές και αυτό το καλοκαίρι. Οσοι περνούν με σαπιοκάραβα τη Μεσόγειο υπολογίζονται σε πάνω από διακόσιες χιλιάδες τους τελευταίους μήνες με προορισμό την Ελλάδα και την Ιταλία. Δύο χιλιάδες είναι μόνο ο τραγικός απολογισμός όσων πνίγηκαν.  …..
Φράχτες, ειδικοί εξοπλισμοί, ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός με  κονδύλια εκατομμυρίων για τη φύλαξη των συνόρων και την απώθηση των εισβολέων που δεν είναι παρά γυναικόπαιδα. Καθώς το ποτάμι φουσκώνει ορμητικά απαιτείται να το κατανοήσουμε καλύτερα και να το διαχειριστούμε πιο υπεύθυνα. Ο ηθικός πανικός, η πολιτική υποκρισία αλλά και η αυτάρεσκη και επιλεκτική φιλανθρωπία δεν είναι οι αποτελεσματικότεροι τρόποι. ………
Αντρες που ζουν και στέλνουν λεφτά πίσω στην οικογένειά τους δουλεύοντας στις επικίνδυνες δουλειές με 20 ευρώ ή με πέντε μεροκάματα τον μήνα, έγκυοι και μανάδες με μωρά που αναζητούν εναγωνίως το γάλα της επόμενης ημέρας, οικογενειάρχες που οργώνουν την πόλη για να κερδίσουν δέκα ευρώ από τη συλλογή σιδερικών και εξοικονομούν απ' αυτά για να συνεχίσουν το ταξίδι, ανήλικοι ασυνόδευτοι αιτούντες άσυλο που έφυγαν μόνοι από την οικογένειά τους στα 12 ή στα 14 χρόνια τους, όλοι μα όλοι θα  ξανάκαναν το ταξίδι. Αυτό με οδηγεί στη διαπίστωση ότι οι ροές δεν θα σταματήσουν, το αντίθετο. Η Ευρώπη θα συνεχίσει να λάμπει στα μάτια τους, ενώ τα εμπόδια που θα ορθώνονται μπροστά τους θα είναι απλώς η πρόκληση που έχουν να υπερβούν.  
Τι μπορούμε να κάνουμε κατ' αρχάς για αυτούς τους ανθρώπους αλλά κυρίως τι μπορούμε να κάνουμε μαζί τους; Τι μπορούν και είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι ίδιοι; Τι σημαίνει η διαβίωση, η εκπαίδευση και η ένταξή τους;
Αν ξεφύγουμε από την ενόχληση, την αποστροφή, την ξενοφοβία αλλά επίσης από τη συμπαθητική εφήμερη φιλανθρωπία του συσσιτίου και του μεταχειρισμένου ρούχου, τίθεται το σοβαρό ερώτημα: Πώς μπορούμε ως κράτος και κοινωνία πολιτών να περάσουμε σε μια πραγματιστική αλληλεγγύη και να διαχειριστούμε όχι για αυτούς αλλά μαζί τους το «μαζί» που μας επιφυλάσσει το  μέλλον;
Σκέφτομαι συχνά τους αλβανούς μετανάστες της πρώτης εποχής και την ενσωμάτωση που οδήγησε σε σημαντικούς συντελεστές  οικονομικής ανάπτυξης και δημογραφικής ανανέωσης. Χαίρεσαι να βλέπεις και να ακούς σήμερα τους νεαρούς και τις νεαρές  αλβανικής καταγωγής, αυτή τη δεύτερη γενιά, που οι γονείς τους άλλαζαν όνομα και έκρυβαν την καταγωγή τους, να σπουδάζουν και να προκόβουν με τη δυνατή θέληση και επιμονή που τους διακρίνει. Μετά τις πρώτες δυσκολίες προσαρμογής, χάρη σ' αυτούς οι σχολικές τάξεις που φυλλορροούσαν απέκτησαν έναν ζωηρό και φιλομαθή πληθυσμό μαθητών ανανεώνοντας τη γερασμένη κοινότητα. Είναι ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί να εξελιχθεί μια δύσκολη κατάσταση σε κοινωνικό όφελος και αναζωογόνηση. …………………..
Μια Ευρώπη πεντακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων, με το πρόβλημα της υπογεννητικότητας να αποσταθεροποιεί το μέλλον της, είναι τόσο ιδεολογικά συντηρητική και τόσο πολιτικά αρτηριοσκληρωμένη ώστε να μην μπορεί να σχεδιάσει την ενσωμάτωση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών;
Οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες βρίσκονται μπροστά στην πρόκληση είτε να σχεδιάσουν παραγωγικά το μέλλον με τα υλικά που διαθέτουν είτε, διαφορετικά, να αποδυθούν στη χίμαιρα των σφραγισμένων συνόρων. Για την τελική έκβαση δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την πανωλεθρία της ποτοαπαγόρευσης που όχι μόνο δεν έλυσε αλλά διόγκωσε το πρόβλημα».

Η κυρία Ζορμπά είναι πρόεδρος του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Ερεύνησα και διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα αγαθοεργό σωματείο. Στο βιογραφικό της αναγράφεται ότι υπήρξε ευρωβουλευτής 2000-2004 χωρίς να αναφέρει κόμμα. Τίποτε, όμως, κρυπτόν υπό το διαδίκτυο. Ήταν με το ΠΑΣΟΚ, ενώ το 2014 δόθηκε μάχη για πάρτη της ως προς το αν θα την ενέτασσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο δικό του Ευρωψηφοδέλτιο.
Χάρη στην κερα-Μυρσίνη, λοιπόν,  έμαθα πως το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί με την αποδοχή των λαθρομεταναστών. Εκεί που σχολικές θέσεις άδειαζαν λόγω υπογεννητικότητος, άρχισαν να γεμίζουν με αλλοδαπούς. Το πρόβλημά μας, δηλαδή, είναι πώς θα απασχοληθούν οι εκπαιδευτικοί, ώστε να μη μείνουν χωρίς αντικείμενο. Αλλά, λόγω της υπογεννητικότητος, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν και ασθενείς για τα νοσοκομεία, οπότε θα πρέπει να καλωσορίσουμε τους αλλοδαπούς, για να έχουν δουλειά και οι γιατροί. Για τον ίδιο λόγο δεν θα έχουμε καταναλωτές. Πρέπει, λοιπόν, να έλθουν οι αλλοδαποί, ώστε να κάνουν τζίρο τα καταστήματα, ώστε να μειωθεί η ανεργία των αλλοδαπών που θα έχουν ενσωματωθεί ή ίσως σε 50 χρόνια να αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού κ.ο.κ.
Μέσα σ’ όλ’ αυτά και ενώ είναι βέβαιο πλέον ότι η χώρα βρίσκεται στο τελικό στάδιο της λεηλασίας της, όπως λένε και τα σοβαρά ξένα ΜΜΕ, εμείς καλούμεθα ως κυρίαρχος λαός να αποφασίσουμε ποιος είναι ο καλλίτερος λακές για να εφαρμόσει το σχέδιο εξόντωσής μας. Το σχέδιο άλωσης της χώρας και εξοβελισμού των αυτοχθόνων, ώστε τη θέση τους να πάρουν οι αλλοδαποί που θα γεμίσουν τις σχολικές αίθουσες, στις οποίες, βέβαια, θα διδάσκουν ελληνοποιημένοι δάσκαλοι, όπως τους οραματίζεται η κερά- Τασία και η κερά-Μυρσίνη με το όλον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον μεγάλο ηγέτη Αλέξη.
            Ιστορίες σαν αυτές που διηγήθηκε ο κ. Τυρίκος-Ερκάς εκτυλίσσονται καθημερινά και κάθε ώρα με χιλιάδες συμπατριώτες μας που βιώνουν τον πόνο και τη δυστυχία λόγω των Μνημονίων. Συμπατριώτες που χάνουν τη ζωή τους, επειδή το σύστημα υγείας δεν λειτουργεί ελλείψει πόρων, με αποτέλεσμα να μην αρχίζουν έγκαιρα οι χημειοθεραπείες. Επειδή δεν έχουν επαρκή σύνταξη ή είναι άνεργοι και δεν μπορούν να δουν λίγη χαρά στα ματάκια των παιδιών τους. Αυτοί που δούλευαν μια ζωή, που πλήρωναν φόρους για να στήσουν αυτό το κράτος, το οποίο είναι τόσο ψυχοπονιάρικο, όταν πρόκειται για τους άλλους.
            Όλοι αυτοί, δηλαδή όλοι εμείς, καλούμεθα εκ νέου να διαλέξουμε τον δυνάστη μας εγκρίνοντας για δεύτερη, αλλά καθοριστική, φορά ένα πρόγραμμα λιτότητος που δεν βγαίνει, ακόμη και αν πουληθούμε ολόκληροι, που θα πουληθούμε. Θα είναι η δεύτερη φορά που ως λαός θα εγκρίνουμε την εκτέλεσή μας. Η πρώτη ήταν με τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, όταν δώσαμε τη νίκη στο ΠΑΣΟΚ που μας είχε σώσει, όπως επιμένει ακόμη, με το 1ο Μνημόνιο. Το 2012 απορρίψαμε το 2οΜνημόνιο. Την 25.01.2015 το ξανααπορρίψαμε. Το ίδιο κάναμε και την 05.07.2015, αλλά το 3ο και σκληρότερο Μνημόνιο ήλθε. Και τώρα ήλθε η ώρα της χαριστικής βολής.
3-1 το σκορ κατά του Μνημονίου, αλλά ο διαιτητής δίνει αλλεπάλληλες παρατάσεις στον αγώνα. Είναι τόσο σίγουρος ότι στο τέλος θα νικήσει η πανταχού παρούσα παράγκα. Και θα σφυρίξει τη λήξη του αγώνα το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου μόλις φάμε γκολ με πέτσινο πέναλτι, λίγο πριν αρχίσει να εφαρμόζεται το 3ο  Μνημόνιο.   

Σωτήριος Καλαμίτσης – κατ’ εξακολούθηση και εις το διηνεκές [;] εθνικώς αναξιοπρεπής
Ταπεινός, πλην ακροδεκσιός νεομπολσεβίκος και δραχμολάγνος, καθημερινός γραφιάς πάσχων ανιάτως από εσχάτως διαγνωσθείσα ακράτεια εμπαθείας και λαϊκισμού, επιστήθιος, όμως, φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και επισκέπτης του εις οίκον ευγηρίας δι’ απόρους λόγω επαπειλούμενης εξώσεώς του από την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, όπου κατοικεί επ’ ενοικίω, Ιεράν τινά δηλονότι Μονήν του Αγίου Όρους [Μεγάλη η Χάρη της]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου