Αρχικαπετάνιος Ντιγιάρ Μπακόκ, ο υπερήρωας της Κομπάνι

Διαβάστε για τον ήρωα της έτσι κι αλλιώς ηρωικής πόλης Κομπάνι, του "Μεσολογγίου των Κούρδων":

από το http://www.pontos-news.gr/article/131276/arhikapetanios-ntigiar-mpakok-o-yperiroas-tis-kompani

του Σάββα Καλεντερίδη

Στην ηρωική πόλη Κομπάνι, το Μεσολόγγι των Κούρδων, γράφτηκε μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας του κουρδικού λαού. Εκεί, στη μικρή πόλη Κομπάνι, χίλιοι μαχητές, αποκλεισμένοι από τις τρεις πλευρές από τους τζιχαντιστές του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) και από την τέταρτη από την Τουρκία, χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά, αντιστάθηκαν σε επιθέσεις πολλών χιλιάδων φανατισμένων ισλαμιστών.

Οι επιτιθέμενοι, εκτός του ότι ήταν υπεράριθμοι, είχαν στη διάθεσή τους υπερσύγχρονα όπλα –κυρίως αμερικανικής κατασκευής–, τεθωρακισμένα, άρματα, πυροβόλα, όλμους, στην κυριολεξία κάθε είδους σύγχρονο οπλισμό. Από την πλευρά τους οι αμυνόμενοι, στους οποίους οι γυναίκες ήταν μια αναλογία 30:70, είχαν στη διάθεσή τους φορητά τυφέκια καλάσνικοφ και χειροβομβίδες, και στην καλύτερη περίπτωση μερικά οπλοπολυβόλα και όλμους 60 χλστ.

Όμως ενώ τους έλειπαν τα όπλα, και οι Κούρδοι μαχητές ήταν αποκλεισμένοι από τέσσερις πλευρές, ενώ στην ουσία η σχέση επιτιθέμενου και αμυνόμενου ήταν 10:1, με τους επιτιθέμενους να έχουν απεριόριστες δυνατότητες ενισχύσεων και τους αμυνόμενους πλήρη αδυναμία αναπλήρωσης απωλειών και πυρομαχικών, οι μαχητές της Κομπάνι άντεξαν και έκαναν το θαύμα. 

Την 22η μέρα της πολιορκίας, στις 6 Οκτωβρίου 2014, και αφού είχαν θυσιαστεί αρκετές γυναίκες που έγιναν βόμβες για να σταματήσουν τα τεθωρακισμένα των τζιχαντιστών, την ώρα που οι μαχητές της Κόμπανι μετρούσαν τις σφαίρες και έδιναν όρκο οικονομίας πυρομαχικών («σφαίρα και κεφάλι τζιχαντιστή»), οι Κούρδοι επιτέθηκαν εναντίον των δομών του τουρκικού κράτους στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, απαιτώντας τη διάνοιξη διαδρόμου για την αναπλήρωση απωλειών και την ενίσχυση των μαχητών της Κομπάνι με δυνάμεις Πεσμεργκά από το Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ).

Την ίδια μέρα οι ΗΠΑ έκαναν παρέμβαση στην τουρκική κυβέρνηση για να ανοίξει ο διάδρομος, ενώ με δικά τους αεροπλάνα έριξαν 27 παλέτες με όπλα, πυρομαχικά και τρόφιμα, για την ενίσχυση των ανταρτών.

Έκτοτε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, για να φθάσουμε σήμερα να μιλάμε για την απελευθέρωση όχι μόνο της ηρωικής πόλης αλλά και περισσότερων από 200 χωριών του Καντονιού της Κομπάνι.

Οι απώλειες των τζιχαντιστών είναι περί τους 3.000 μαχητές, ενώ η ήττα του Κόμπανι σήμανε το τέλος της ανοδικής τους πορείας και την απαρχή της πτώσης τους! Οι απώλειες των Κούρδων, αν και δεν τις ανακοινώνουν, ανέρχονται περί τους 550 μαχητές, άνδρες και γυναίκες.

Όλοι τους, γυναίκες και άνδρες, ακόμα και παιδιά, όλοι όσοι αγωνίστηκαν για να μείνει η ελεύθερη η Κομπάνι, νεκροί και ζωντανοί, είναι γενναίοι ήρωες. Ήρωες που έδωσαν έναν μοναδικό και άνισο αγώνα για να υπερασπιστούν δρόμο-δρόμο, στενό-στενό, γωνιά-γωνιά τη μαρτυρική πόλη από τον θανατηφόρο ισλαμικό φανατισμό!

Για τον καθέναν από τους μαχητές, νεκρούς και ζωντανούς, πρέπει ξεχωριστή αναφορά, σε μια εποχή που η ιδέα της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της πίστης στην πατρίδα ποδοπατούνται και απαξιώνονται καθημερινά. Όμως εμείς στο σημείωμά μας αυτό θα κάνουμε ειδική αναφορά στον αρχικαπετάνιο Ντιγιάρ Μπαγκόκ, ο οποίος οργάνωσε την άμυνα στην πόλη και έπεσε μαχόμενος στο κτήριο της Ασφάλειας της πόλης.

Ντιγιάρ Μπαγκόκ

Ο Ντιγιάρ γεννήθηκε το 1972 στην κωμόπολη Ντέρικ, του νομού Μαρντίν. Το πραγματικό του όνομα ήταν Εκρέμ Μπιλγκέ. Αγωνίστηκε για τα δικαιώματα και την ελευθερία του κουρδικού λαού σε πολλές περιοχές του Κουρδιστάν. Με την εξέγερση των Κούρδων στη Ροζάβα (Β. Συρία), το 2012, πέρασε στην περιοχή και ήταν από τους διοικητές που οργάνωσαν τις Δυνάμεις Άμυνας του Λαού (YPG), που στην ουσία είναι ο στρατός των Κούρδων της Συρίας.

Τον Ιούνιο, όταν οι τζιχαντιστές έκαναν την πρώτη τους επίθεση στην Κομπάνι, έσπευσε και ανέλαβε την άμυνα της πόλης. Απώθησε τους τζιχαντιστές και άρχισε να οργανώνει την άμυνα για την επόμενη επίθεση, που άρχισε στις 15 Σεπτεμβρίου.

Όταν μιλούσε στους μαχητές, τους έλεγε: «Θα δώσουμε τον ιερό μας αγώνα μέχρι τέλους. Θα περάσουν μόνο πάνω από τα πτώματά μας».

Ο ίδιος πολέμησε γενναία και έχασε τη ζωή του στην άμυνα του κτηρίου της Ασφάλειας της πόλης. Επί δυο ημέρες πολεμούσε τραυματισμένος και αρνιόταν να πάει στα μετόπισθεν για να επιδεθούν τα τραύματά του. Πολέμησε στην κυριολεξία σαν λιοντάρι. Οι τζιχαντιστές μπήκαν στο κτήριο της Ασφάλειας μόνον όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά του, περνώντας πάνω από το πτώμα του – όπως είχε υποσχεθεί στους συμμαχητές τους.

Η συμπολεμίστρια στις ηρωικές μάχες στο κτίριο της Ασφάλειας, Μαριάμ Κομπάνι (Meryem Kobanê), που επέζησε, λέει για τον Μπαγκόκ:

«Ο καπετάνιος Μπαγκόκ είναι ο ήρωας και το σύμβολο της άμυνας και του αγώνα. Τον γνώρισα το 2012, όταν ήλθε στη Ροζάβα. Μετά ήλθε ως υποστήριξη στη μάχη της πόλης Σερεκάνιε, όπου κατατροπώσαμε τους τζιχαντιστές. Μετά ανέλαβε διοικητής στην περιοχή Τιρμπεσπιγιέ, όπου δεν είχαμε οργανωθεί καλά. Εκεί οργάνωσε το στρατό σε μονάδες, υπομονάδες και ομάδες, έκανε επιτελικό κέντρο κι έτσι μπορέσαμε να κρατήσουμε την περιοχή.

»Στη συνέχεια πέρασε στο καντόνι του Αφρίν, όπου επί ένα χρόνο οργάνωσε το στρατό του καντονιού. Ήταν ο καπετάνιος που απέκρουσε με επιτυχία τις επιθέσεις της Αλ Νούσρα στο Αφρίν, το 2013. Ο καπετάνιος Ντιγιάρ Μπαγκόκ έπαιξε μεγάλο ρόλο στην οργάνωση του στρατού ολόκληρης της Ροζάβα.

»Όταν άρχισε η πρώτη επίθεση του ΙΚ στην Κομπάνι, τον Ιούνιο του 2014, μόνος του ζήτησε να έλθει στην Κομπάνι. Μόλις εγκρίθηκε η έλευσή του, ήλθε και συμμετείχε σε όλες τις μάχες, σε όλα τα μέτωπα. Τότε διαπίστωσε ότι οι μαχητές μας ήταν ακόμα άπειροι. Οργάνωσε ο ίδιος την εκπαίδευσή τους, τους μετέδωσε την εμπειρία του, τους ανύψωσε το ηθικό και τους έδωσε δύναμη».

Ήταν ένας μεγάλος καπετάνιος, ένας φλογερός μαχητής

Συνεχίζοντας, η Μαριάμ Κομπάνι είπε ότι ο Ντιγιάρ Μπαγκόκ ήταν ένας μεγάλος καπετάνιος, ακούραστος υπηρέτης του αγώνα του κουρδικού λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία.

Συμμετείχε σε όλες τις προσπάθειες, σε όλες τις μάχες, πολεμώντας και ο ίδιος στην πρώτη γραμμή σαν απλός μαχητής.

«Το θάρρος και η γενναιότητά του δεν είχαν όρια. Όταν μας επιτέθηκαν τον Σεπτέμβριο στην Κομπάνι, γυρνούσε από θέση σε θέση και στα τρία μέτωπα και έδινε θάρρος στους μαχητές.

»Τον προβλημάτιζε η υπεροχή που είχε ο εχθρός με τα τεθωρακισμένα. Εμείς δεν είχαμε αντιαρματικά να τα αντιμετωπίσουμε. Είχε πει να τα ανατινάζουμε με επιθέσεις αυτοκτονίας. Είχε καταλάβει ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίσουμε την υπεροπλία του εχθρού, όσο θάρρος και όση γενναιότητα κι αν είχαμε.

»Πονούσε αφάνταστα όταν έχανε συμμαχητές με τους οποίους είχε δώσε μάχες δίπλα-δίπλα στα μέτωπα του κουρδικού αγώνα».

Θα περάσουν μόνο πάνω από τα πτώματά μας

«Όταν είδε ότι ο εχθρός πλησίαζε στην πόλη, οργάνωσε την άμυνά της. Περιμετρικά αλλά και δρόμο-δρόμο, στενό-στενό, παράθυρο-παράθυρο, γωνιά-γωνιά. Την ίδια στιγμή πήγαινε στο μέτωπο και πολεμούσε, και μετά γυρνούσε και οργάνωνε την άμυνα της πόλης.

»Έλεγε στους συμμαχητές του ότι “την πόλη δεν θα την παραδώσουμε. Θα περάσουν πάνω από τα πτώματά μας για να την πάρουν”. Πολέμησε ο ίδιος σαν λιοντάρι και έγινε το σύμβολο της άμυνας και του αγώνα για να κρατηθεί η Κομπάνι ελεύθερη. Όταν έφθασαν στην πόλη είχε πει: “Η Κομπάνι πρέπει να γίνει ο τάφος του Ισλαμικού Κράτους”. Όσο προσέγγιζαν την πόλη, τόσο μεγάλωνε ο θυμός του.

»Στο αυτοκίνητό του είχε πάντα τόσα πυρομαχικά, που θα μπορούσε να πολεμήσει μόνος του όσο ένα τάγμα. Ήταν ένας άνδρας, αλλά προετοίμαζε το εαυτό του σαν να επρόκειτο να πολεμήσει μια μεραρχία.

»Ήταν αυτός που εκκένωσε με απόλυτη ασφάλεια τα χωριά της Κομπάνι, για να μην πέσουν οι χωρικοί στα χέρια των τζιχαντιστών. Ήταν αυτός που έδωσε θάρρος και πίστη στους συμμαχητές του, ο οποίοι έπεσαν πιστοί στον κοινό όρκο που έδωσαν. Κανένας δεν λιποψύχησε, κανείς τους δεν λιποτάκτησε, κανείς δεν άφησε τη θέση μάχης».

Δεν με νοιάζουν οι πληγές μου, με νοιάζει πώς θα πολεμήσω

Συνεχίζοντας η Μαριάμ την εξιστόρηση της ηρωικής αντίστασης του Ντιγιάρ, λέει:

«Στις αρχές του Οκτωβρίου ο πόλεμος στην πόλη έφτασε στην κορύφωσή του. Στις 6 Οκτωβρίου έφτασαν στο κτήριο της Ασφάλειας. Τότε ο Ντιγιάρ πήγε στο κτήριο και οργάνωσε την άμυνά του. Είπε στους συμμαχητές του ότι αυτό το κτήριο δεν πρέπει να πέσει. Πολέμησαν όλοι σαν λιοντάρια. Ο ίδιος πολεμούσε μόνος του σε ένα στενό που προστάτευε το κτήριο. Πολεμούσε κυριολεκτικά σαν λιοντάρι. Τραυματίστηκε στην κοιλιά. Του ζητήσαμε να υποχωρήσει για να τον φροντίσουμε. Δεν το δέχτηκε. Έβγαλε το κεφαλομάντιλό του κι έδεσε την πληγή του. Μετά συνέχισε να μάχεται, μόνος εναντίον πολλών.

»Μετά σύρθηκε στο κτήριο της Ασφάλειας. Εκεί οι συμμαχητές του είπαν να πάει στα μετόπισθεν, να φροντίσουν τα τραύματά του. Τότε του μίλησα στον ασύρματο. Είχε σκοτωθεί ο συμμαχητής Ντογάν. Τον αγαπούσε. Του ζήτησα κι εγώ να οπισθοχωρήσει για να επιδεθούν τα τραύματά του. Μου είπε: “Δεν είναι ώρα να σκεφτόμαστε τα τραύματα. Είναι η ώρα του αγώνα τώρα. Με αυτό πρέπει να ασχοληθούμε”.

»Μετά από μερικές ώρες ο ασύρματος του Ντιγιάρ Μπαγκόκ σίγησε. Και αμέσως μετά άρχισε η μεγάλη αντίσταση γύρω από κτήριο.

»Η αγώνας, η μάχη που δόθηκε γύρω από το κτήριο στις 6 Οκτωβρίου, την επομένη μεταφέρθηκε στο ίδιο το κτήριο. Ο Ντιγιάρ, αν και λαβωμένος, πολεμούσε όσο ένας ολόκληρος στρατός. Οι συμμορίτες του ΙΚ νόμιζαν ότι στο κτήριο βρίσκεται μια ολόκληρη ομάδα. Γι’ αυτό έστειλαν εκεί μεγάλες δυνάμεις, ενώ ανατίναξαν και δύο αυτοκίνητα. Ο Ντιγιάρ σκότωσε δεκάδες συμμορίτες εκεί. Όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά του, έπεσε νεκρός χωρίς να κάνει βήμα πίσω από τη θέση μάχης του, αφήνοντας άναυδους τους συμμορίτες».

Η σημαία μας κυματίζει στον τόπο που έπεσε νεκρός ο Ντιγιάρ Μπαγκόκ

Η καπετάνισσα Μαριάμ Κομπάνι, κλείνοντας την αναφορά της στο μεγάλο αρχικαπετάνιο, λέει:

«Είχε πει ότι ο εχθρός θα προχωρήσει μόνο αν περάσει πάνω από το πτώμα του. Έτσι έγινε, ο εχθρός πέρασε πάνω από το πτώμα του αλλά δεν προχώρησε πολύ.

»Μετά από λίγες μέρες το πνεύμα του Ντιγιάρ μίλησε στις καρδιές των μαχητών και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Βήμα-βήμα, γωνιά-γωνιά, στενό-στενό, δρόμο-δρόμο ξαναπήραμε πίσω την πόλη μας και τώρα η σημαία μας κυματίζει πάνω από το κτήριο της Ασφάλειας, εκεί που έπεσε νεκρός ο ήρωας Ντιγιάρ Μπαγκόκ.

»Αυτό ήταν το όνειρο του κάθε μαχητή που έπεσε στη μάχη του Κομπάνι. Ήθελαν να δουν τη σημαία να κυματίζει και πάλι στην πόλη. Εμείς θα την κρατάμε για πάντα όρθια, στη μνήμη του Ντιγιάρ και των άλλων ηρώων μας που έπεσαν στο πεδίο της μάχης για την ελευθερία».