Γράφει ο Χάρης Τζιβανόπουλος
Ας ξεκινήσουμε από κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
Αυτός που θέλει να κάνει μια επένδυση σε μια δασική περιοχή ΔΕΝ θέλει αυτή να καεί γιατί ΔΕΝ τον συμφέρει.
Αυτό γιατί ενώ σαν δασική έκταση τελεί υπό "αδράνεια", σαν καμένη ορίζεται αυτομάτως αναδασωτέα.
Που σημαίνει καθυστερήσεις και μεγάλα προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν και για μια εταιρεία, οποιαδήποτε εταιρεία, χρόνος ίσον χρήμα.
Είτε μιλάμε για μια επένδυση που καθυστερεί είτε ακόμη και για ανταλλακτικά, μπλουζάκια, παγωτά, μπύρες κλπ που μένουν στο ράφι και το ψυγείο αντίστοιχα τόσο ώστε κάθε μέρα που περνάει να αρχίσουν να φέρνουν λιγότερο κέρδος από το αρχικώς υπολογιζόμενο.
Τα στρέμματα που "χρειάζεται" μια μεγάλη εταιρεία τα βρίσκει πάντα μέσω της πολιτικής οδού και όχι της πορείας μιας φωτιάς.
Όπως τα βρήκε η Ελληνικός Χρυσός, όπως τα βρήκαν δεκάδες άλλες επιχειρήσεις ανά την επικράτεια.
Όπως βρέθηκαν (πριν την φωτιά) και στην Εύβοια που η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) έδωσε στις 6/7/21 τρεις άδειες για αιολικά πάρκα στην ευρύτερη περιοχή Μαντουδίου - Αγίας Άννας.
Εξέλιξη που στη συνεδρίαση του, στις 28/7/21, το δημοτικό συμβούλιο της περιοχής αποφάσισε να πολεμήσει με κάθε τρόπο και μέσο, ενημερώνοντας και τους κατοίκους της περιοχής:
Αν λοιπόν η φωτιά δεν προήλθε από αυτανάφλεξη ή ατύχημα και ήταν εμπρησμός, πιο πιθανό (όσο άσχημο και αν ακούγεται) να την έβαλε κάποιος θολωμένος από τα συναισθήματα του και την απελπισία του κάτοικος για να σταματήσει την κατασκευή των αιολικών πάρκων, γιατί πίστευε πως δεν μπορούν να τους νικήσουν σε μια δικαστική διαδικασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου