Ρίγησα καθώς τους έβλεπα στην οθόνη να ψάλλουν [όχι να «τραγουδάνε» που λένε οι μορφωμένοι] τον εθνικό ύμνο κατά την ύψωση της ελληνικής σημαίας προς τιμήν τους για την κατάκτηση για δεύτερη φορά τού...
παγκόσμιου πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης νέων.
Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να έχω πάθει. Θυμήθηκα τον υπουργό Βαρβιτσιώτη που με ενημέρωσε προ ετών ότι καθένας έχει δικαίωμα να καίει τη σημαία και τον ξανασιχτίρισα. Αν, τώρα, πω ότι ο Μίλτος είναι μαλάκας, θα μου την πέσουν οι politically correct. Όχι, δεν θα το πω. Θα πω ότι είναι υπουργός, όπερ τείνει να γίνει συνώνυμο, αν αναλογισθούμε ποιοί κατέλαβαν υπουργικούς θώκους την τελευταία μνημονιακή 10ετία τουλάχιστον.
Και μετά θυμήθηκα τον άλλο υπουργό που μου ανεκοίνωσε ότι η κυβέρνηση «εξυφαίνει» σχέδια και προγράμματα. Αν λέει τέτοιες παπάρες ο Γεραπετρίτης, γιατί να μην λέει η άλλη κυρία - που εντόπισε το πεταμένο σε κάδο απορριμμάτων βρέφος - ότι άκουγε «νοερά» κλάμματα μωρού; Και μετά θυμήθηκα τον Κώστα Ζουρλάρι, ο οποίος είχε πει «Δεν πειράζει, αν χάσουμε μερικά νησιά. Θα τα ανακτήσουμε. Τη γλώσσα μας να μη χάσουμε». Πόσο δίκηο έχει. Και όμως τη χάνουμε τη γλώσσα μας. Αλλά παρασύρθηκα. Ας επανέλθω στο θέμα μου. Αφού προηγουμένως θυμίσω, ότι ο Ζουρλάρις υπερψήφισε τη συμφωνία των Πρεσπών που αναγνωρίζει Μακεδόνες και Μακεδονική γλώσσα.
Τί να έχουν πάθει, άραγε, αυτά τα παιδιά και ασχολούνται με τον αθλητισμό; Γιατί δεν πετάνε μολότωφ, καδρόνια, στυλιάρια, πέτρες, λαμαρίνες κ.λπ. αγαθά στα ΜΑΤ; Γιατί δεν κάνουν καταλήψεις στα ΑΕΙ; Γιατί δεν χτίζουν τα γραφεία των καθηγητών τους; Ποίο το αμάρτημα των γονέων τους και έπεσαν στο νερό; Γιατί δεν ροβολάνε κατά Εξάρχεια μεριά να κάψουν κάποιο χριστουγεννιάτικο δέντρο; Ή μερικά αυτοκίνητα ρε γαμώ το; Γιατί δεν μουτζουρώνουν κάποιο τοίχο με γκράφιτι; Γιατί δεν σπάνε κάποια βιτρίνα με βαρειοπούλα, αντί να ξεσπάνε στο τόπι; Γιατί δεν κρύβουν τη φάτσα τους πίσω από μια κουκούλα; Τί τους συμβαίνει; Επισκέπτονται, άραγε, ψυχιάτρους; Δεν ζήλεψαν τη δόξα του ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου και τόσων άλλων ακτιβιστών; Γιατί δεν καθυβρίζουν τα ΜΑΤ που καταστέλλουν τη βία με βία;
Μάλλον εγώ κάτι έχω πάθει. Το αναγνωρίζω. Είμαι φευγάτος. Ευτυχώς, διότι έτσι ξεφεύγω από τη ζοφερή πραγματικότητα που με περιτριγυρίζει. ΄Αλλωστε, τί είμαι εγώ; Ένας αστός. Ίσως και μικροαστός. Petit bourgeois που λένε οι μορφωμένοι.
ΜΠΡΑΒΟ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΜΟΥ. Προ πάντων «ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΑΣ» σας. Κι’ αν σας έδωσε συγχαρητήρια ο Μίλτος, δείξτε του τα μέζεά σας.
Σώτος
