Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2019

Η πρόταση της παράταξης ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ για το Maison Crystal

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: «Γυάλινο σπίτι»: Σημείο εστίασης ή «πάρκο πολιτισμού»;
Πληροφορηθήκαμε κι εμείς από τις στήλες του τοπικού τύπου την επιτυχία της δημοπράτησης του «γυάλινου σπιτιού» στην ...
Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, σε εταιρεία συμφερόντων του Ιβάν Σαββίδη (http://makpress.blogspot.com/2019/02/maison-crystal.html). Έτσι, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Παράλλαξης, που περιλαμβάνει κι ένα συνοπτικό χρονικό όλων των περιπετειών που πέρασε, προορίζεται για να γίνει ένας διαφορετικός χώρος εστίασης, που δεν θα λειτουργεί ανταγωνιστικά στους άλλους που ήδη λειτουργεί ο επιχειρηματίας στην παραλία, μέσα στο Μακεδονία Παλάς.

Εμείς ως Μένουμε Θεσσαλονίκη, δεν θα σταθούμε στην διαδικασία της δημοπράτησης, καθώς πιστεύουμε ότι πια δεν έχει σημασία για εμάς ο τρόπος αξιοποίησης –αφού ο Δήμος τόσα χρόνια δεν κατάφερε να το κάνει κάτι από μόνος του– αλλά ο χαρακτήρας της. Γιατί θεωρούμε ότι η νέα παραλία συνιστά «βιτρίνα» της πόλης, και σε αυτήν πρέπει να προβάλλεται σωστά ο χαρακτήρας της: Το να γεμίσουν όλα τα περίπτερά της, και το μεγαλύτερο «γυάλινο σπίτι» με καφέ και χώρους εστίασης, σημαίνει ότι ο σύγχρονος Θεσσαλονικιώτικος πολιτισμός δεν έχει τίποτα άλλο να προτείνει κεντρικά, πέραν αυτού. Εμείς από την πλευρά μας, καταθέσαμε και καταθέτουμε μια εναλλακτική πρόταση: Να αφιερωθεί το «γυάλινο σπίτι» στην νεότερη πνευματική και πολιτιστική παραγωγή της πόλης του 20ού αιώνα, και να γίνει ένα μουσείο οπτικοακουστικών μέσων που να ταξιδεύει τον επισκέπτη σε όλες τις στιγμές της, από τις «Μακεδονικές Ημέρες» του 1930 μέχρι την εναλλακτική μουσική σκηνή των δεκαετιών 1980-1990. Μια τέτοια πολιτιστική επένδυση θα είχε πολλαπλά οφέλη τόσο για τον χαρακτήρα της Νέας Παραλίας όσο και για την πόλη γενικότερα, ακόμα και για τους ίδιους τους ιδιώτες που θα πλειοδοτούσαν στην δημοπρασία, εφ’ όσον αυτή έβαζε μια τέτοια λογική στην αξιοποίηση του ακινήτου.

Δυστυχώς, μόνο στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι ο πολιτισμός δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο τέτοιων συνεργειών, γι’ αυτό και ακόμη και η τουριστική μας πολιτική φαίνεται να είναι εγκλωβισμένη στα πρότυπα της φραπεδοφαγητούπολης (με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται και από χαμηλή ποιότητα, μεγάλο περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος, που αποφέρει λίγα χρήματα ανά επισκέπτη σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, πράγμα που φάνηκε από την ανάλυση των στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδας).

Αν εξακολουθήσουμε σε αυτή τη λογική, ποιο άραγε θα είναι το αποτύπωμα που θα αφήσει η τωρινή πόλη πάνω στην Ιστορία;