πολύ μεγαλύτερος.
Ούτε θα μιλήσω για την 19η Μαϊου, την εθιμοτυπική ημέρα μνήμης… ημέρα μνήμης είναι κάθε φορά που βλέπω δάκρυα στα μάτια του παππού και της γιαγιάς αντικρίζοντας φωτογραφίες των γονιών τους.
Κάθε που ακούω τις ιστορίες τους για πολλοστή φορά, αδιαμαρτύρητα και έχοντας καταγράψει τα πάντα στο χαρτί γιατί όσο και να με τσούζει η ψυχή μου όταν το σκέφτομαι, δεν θα είναι πάντα εκεί για να τις λένε.
Η «δικαίωση των νεκρών» δεν έρχεται φίλε μου με στεφάνια, κεράκια, πορείες και συγνώμες. Ούτε
με κομπλεξικά αρχηγιλίκια σε συλλόγους και διχοτομήσεις Ποντιών του Βορρά και του Νότου καθαρά για το φαίνεσθαι και για το τι θα μπει στην τσέπη από τα κωλογλυψίματα στο κάθε κοπρόσκυλο του κάθε κόμματος.
Η «δικαίωση» έρχεται με το να διδάξεις στα μικρά παιδιά πώς να ρίχνουν κυβερνήσεις οι οποίες αρνούνται την ιστορία.
(από το facebook)
