Γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου
Πυκνώνουν και πάλι πάνω από την Ελλάδα τα εκ Εσπερίας νέφη. Πυκνώνουν και «φορτώνουν» νέες οικονομικές νεροποντές στα κεφάλια των στερημένων και αδικημένων. Που εχθρό τους, κατάντησαν να βλέπουν, τους αλλόφρονες ....
κατατρεγμένους που συρρέουν εκ Συρίας στην έρμη τούτη φλούδα γης. Άμοιροι όμηροι. Αριθμοί ων ουκ έστι αριθμός και αριθμημένοι-καταγεγραμμένοι ως λάθρα εισελθόντες.
Τους κονκισταδόρες, τους καλωσορίζουμε. Τους «ανάγκα και οι θεοί πείθονται», τους φυλακίζουμε. Για τους πρώτους, υποδοχές εν χορδαίς και τυμπάνοις κι ας έρχονται να μας εξανδραποδίσουν. Για τους δεύτερους, νεορατσιστικές αποφορές και χρυσαύγουλες αναφορές σε trislaloun&2xorevoun blogspots, που όλους, συλλήβδην, τους βγάζουν εγκληματίες. Γιατί, αν στοιβάξεις υπερτετραπλάσιους της χωρητικότητάς του ανθρώπους σε ένα υπαίθριο στρατόπεδο, χωρίς δομές διαβίωσης επαρκείς μα ούτε και μια ελπίδα εξόδου, θεωρείς πως το καθεστώς εγκλεισμού καθόλου δεν θα επηρεάσει τις αντιδράσεις τους…
Μάλλον έχουμε πάθει μια εθελούσια εθνικιστική τύφλωση. Εθνικιστική και όχι εθνική, καθώς θεωρούμε πως αυτή η πατρίδα χρειάζεται να «καθαρίσει» από κάθε αλλοφερμένο στοιχείο-αλλά μόνον αν αυτό δεν έχει Ευρωπαϊκό εσάνς. Μεγαλώσαμε, βλέπετε, με την γνωστή απειλητική φράση «φάε το φαί σου μη στο φάει ο… αράπης» κι έτσι θεωρούμε «μιαρό» ότι έχει σκουρότερο χρώμα, άλλο θρησκευτικό δόγμα, άλλη κουλτούρα κι άλλες πεποιθήσεις…
Παροδηγημένος ο μέσος «νοικοκύρης» που βλέπει το σπιτάκι του να του το παίρνει η τράπεζα, στο μαγαζάκι του να μην πατάει άνθρωπος, τις υποχρεώσεις του να αυξάνονται, τα έσοδα να συρρικνώνονται, τις ασφαλιστικές του εισφορές να μένουν απλήρωτες, τα παιδάκια του να ξεπατρίζονται για μια δουλειά στην αλλοδαπή, τα γερόντια τους γονείς του να στερούνται ως και το παξιμάδι και να γίνονται επαίτες για δυο κουτιά ντεπόν, τη χώρα του να καταρρέει, την αξιοπρέπειά του να γίνεται παλιόπανο και την ελπίδα του σκισμένο καραβόπανο-ανακαλύπτει ξάφνου τον «εχθρό»! Να τον. Του τον υποδεικνύουν οι «καθαρόαιμοι» κι οι ανελλήνιστοι «Ελληναράδες» για να τον φανατίσουν. Να του πάρουν τη σκέψη από τους αληθινούς αίτιους και υπαίτιους και να τον στρέψουν –για μια ακόμη φορά- σε μια αδερφοφάγα διαμάχη. Στην αρχή, λεκτική. Μετά, φραστικά επιθετική. Έπειτα…;;;
Πέρα από τους εξυπνάκηδες και την επικίνδυνη ρητορική τους, οι καιροί ου μενετοί. Κι ανατέλλοντας η ιστορική επέτειος του ΟΧΙ, η βελόνα στο γραμμόφωνο της έρμης πατρίδας, έχει κολλήσει στα «ναι».
Ναι, στους μισθούς της πείνας. Ναι, στην υποβάθμιση της καθημερινής διαβίωσης-που κατάντησε απέλπιδος αγώνας επιβίωσης. Ναι, στις «συνταγματικά κατοχυρωμένες» και οχυρωμένες εφαρμογές των μνημονίων. Ναι, στη ληστρική φοροεισπρακτική πολιτική. Ναι, στον ακατάργητο, καταργημένο ΕΝΦΙΑ. Ναι, στην κατασπαταλημένη νοσούσα υγεία. Ναι, στην καταστρατηγημένη παιδεία. Ναι, στους μη πεπαιδευμένους ηγήτορες. Ναι, στους εκφυλιζόμενους και εξευτελισμένους συναλλασσόμενους και συναλλαγμένους. Ναι, στη μονοκρατορία του «δήθεν» και της αρλούμπας. Ναι, στους κλειδοκράτορες και τους τηλεοκράτορες. Ναι, στην επιβαλλόμενη επιβουλή όσων αποτελούσαν αξίες. Ναι, στον εφησυχασμό. Ναι στους αγάδες, ναι και στο ραγιαδισμό. Ναι στους φελλούς, ναι και στα καλάμια. Ναι στους υπερφίαλους, ναι και στους πολιτικά φλύαρους. Ναι στους θορυβώδεις, ναι και στους σκαιούς. Ναι στους αποδομούντες, ναι και στους βυσσοδομούντες. Ναι στους υποκριτές, ναι και στους αγορητές. Ναι στους λαοπλάνους, ναι και στους εξουσιολάγνους.
Είναι, δραματικά απελπιστικό, να εκπίπτει διαρκώς η συζήτηση από τα τόσα ευδιάκριτα προβλήματα σε ένα διαρκές επίπεδο εκδοροσφαγείου και θύματα-θέματα, συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ, το ακούτε; Α Ν Θ Ρ Ω Π Ω Ν!
Μέσα στα τόσα μας σκιαγμένα «ναι», ας πούμε κι ένα «ΟΧΙ». Όχι στον εκφασισμό της κάθε μέρας….
Πυκνώνουν και πάλι πάνω από την Ελλάδα τα εκ Εσπερίας νέφη. Πυκνώνουν και «φορτώνουν» νέες οικονομικές νεροποντές στα κεφάλια των στερημένων και αδικημένων. Που εχθρό τους, κατάντησαν να βλέπουν, τους αλλόφρονες ....
κατατρεγμένους που συρρέουν εκ Συρίας στην έρμη τούτη φλούδα γης. Άμοιροι όμηροι. Αριθμοί ων ουκ έστι αριθμός και αριθμημένοι-καταγεγραμμένοι ως λάθρα εισελθόντες.
Τους κονκισταδόρες, τους καλωσορίζουμε. Τους «ανάγκα και οι θεοί πείθονται», τους φυλακίζουμε. Για τους πρώτους, υποδοχές εν χορδαίς και τυμπάνοις κι ας έρχονται να μας εξανδραποδίσουν. Για τους δεύτερους, νεορατσιστικές αποφορές και χρυσαύγουλες αναφορές σε trislaloun&2xorevoun blogspots, που όλους, συλλήβδην, τους βγάζουν εγκληματίες. Γιατί, αν στοιβάξεις υπερτετραπλάσιους της χωρητικότητάς του ανθρώπους σε ένα υπαίθριο στρατόπεδο, χωρίς δομές διαβίωσης επαρκείς μα ούτε και μια ελπίδα εξόδου, θεωρείς πως το καθεστώς εγκλεισμού καθόλου δεν θα επηρεάσει τις αντιδράσεις τους…
Μάλλον έχουμε πάθει μια εθελούσια εθνικιστική τύφλωση. Εθνικιστική και όχι εθνική, καθώς θεωρούμε πως αυτή η πατρίδα χρειάζεται να «καθαρίσει» από κάθε αλλοφερμένο στοιχείο-αλλά μόνον αν αυτό δεν έχει Ευρωπαϊκό εσάνς. Μεγαλώσαμε, βλέπετε, με την γνωστή απειλητική φράση «φάε το φαί σου μη στο φάει ο… αράπης» κι έτσι θεωρούμε «μιαρό» ότι έχει σκουρότερο χρώμα, άλλο θρησκευτικό δόγμα, άλλη κουλτούρα κι άλλες πεποιθήσεις…
Παροδηγημένος ο μέσος «νοικοκύρης» που βλέπει το σπιτάκι του να του το παίρνει η τράπεζα, στο μαγαζάκι του να μην πατάει άνθρωπος, τις υποχρεώσεις του να αυξάνονται, τα έσοδα να συρρικνώνονται, τις ασφαλιστικές του εισφορές να μένουν απλήρωτες, τα παιδάκια του να ξεπατρίζονται για μια δουλειά στην αλλοδαπή, τα γερόντια τους γονείς του να στερούνται ως και το παξιμάδι και να γίνονται επαίτες για δυο κουτιά ντεπόν, τη χώρα του να καταρρέει, την αξιοπρέπειά του να γίνεται παλιόπανο και την ελπίδα του σκισμένο καραβόπανο-ανακαλύπτει ξάφνου τον «εχθρό»! Να τον. Του τον υποδεικνύουν οι «καθαρόαιμοι» κι οι ανελλήνιστοι «Ελληναράδες» για να τον φανατίσουν. Να του πάρουν τη σκέψη από τους αληθινούς αίτιους και υπαίτιους και να τον στρέψουν –για μια ακόμη φορά- σε μια αδερφοφάγα διαμάχη. Στην αρχή, λεκτική. Μετά, φραστικά επιθετική. Έπειτα…;;;
Πέρα από τους εξυπνάκηδες και την επικίνδυνη ρητορική τους, οι καιροί ου μενετοί. Κι ανατέλλοντας η ιστορική επέτειος του ΟΧΙ, η βελόνα στο γραμμόφωνο της έρμης πατρίδας, έχει κολλήσει στα «ναι».
Ναι, στους μισθούς της πείνας. Ναι, στην υποβάθμιση της καθημερινής διαβίωσης-που κατάντησε απέλπιδος αγώνας επιβίωσης. Ναι, στις «συνταγματικά κατοχυρωμένες» και οχυρωμένες εφαρμογές των μνημονίων. Ναι, στη ληστρική φοροεισπρακτική πολιτική. Ναι, στον ακατάργητο, καταργημένο ΕΝΦΙΑ. Ναι, στην κατασπαταλημένη νοσούσα υγεία. Ναι, στην καταστρατηγημένη παιδεία. Ναι, στους μη πεπαιδευμένους ηγήτορες. Ναι, στους εκφυλιζόμενους και εξευτελισμένους συναλλασσόμενους και συναλλαγμένους. Ναι, στη μονοκρατορία του «δήθεν» και της αρλούμπας. Ναι, στους κλειδοκράτορες και τους τηλεοκράτορες. Ναι, στην επιβαλλόμενη επιβουλή όσων αποτελούσαν αξίες. Ναι, στον εφησυχασμό. Ναι στους αγάδες, ναι και στο ραγιαδισμό. Ναι στους φελλούς, ναι και στα καλάμια. Ναι στους υπερφίαλους, ναι και στους πολιτικά φλύαρους. Ναι στους θορυβώδεις, ναι και στους σκαιούς. Ναι στους αποδομούντες, ναι και στους βυσσοδομούντες. Ναι στους υποκριτές, ναι και στους αγορητές. Ναι στους λαοπλάνους, ναι και στους εξουσιολάγνους.
Είναι, δραματικά απελπιστικό, να εκπίπτει διαρκώς η συζήτηση από τα τόσα ευδιάκριτα προβλήματα σε ένα διαρκές επίπεδο εκδοροσφαγείου και θύματα-θέματα, συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ, το ακούτε; Α Ν Θ Ρ Ω Π Ω Ν!
Μέσα στα τόσα μας σκιαγμένα «ναι», ας πούμε κι ένα «ΟΧΙ». Όχι στον εκφασισμό της κάθε μέρας….
