Ο κύριος Τσίπρας διεξήγαγε το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες με τη χρήση μιας μεθόδου. Ας την ονομάσουμε μέθοδο “tsip”. Με τη χρήση της μεθόδου αυτής....
ο διαγωνισμός διεξήχθη σε 65 ώρες!!!
Ο κύριος Τσίπρας ισχυρίστηκε, ότι, επέλεξε αυτή τη μέθοδο, γιατί με τη μέθοδο αυτή μεγιστοποιείται το ποσό που θα εισέπραττε το δημόσιο από τους καναλάρχες.
Υπάρχει όμως μια άλλη μέθοδος, ας την ονομάσουμε μέθοδο “kots”, η οποία είναι ισοδύναμη με την μέθοδο “tsip”. Παράγουν δηλαδή και οι δυο το ίδιο αποτέλεσμα. Με τη χρήση της μεθόδου “kots”, ο διαγωνισμός θα διεξαγόταν σε λιγότερο από δυο ώρες.
Επομένως ο κύριος Τσίπρας επέλεξε την μέθοδο “tsip” όχι γι’ αυτό που λέει (για το υψηλό τίμημα), αλλά για το ότι είναι μια αργή μέθοδος, ή λόγω τεράστιου λάθους.
Ας δούμε τις δυο μεθόδους:
Μέθοδος “tsip” (περιληπτικά)
Η κάθε άδεια δημοπρατείται ξεχωριστά.
Η κάθε δημοπρασία γίνεται σε δυο στάδια.
Στο πρώτο στάδιο συμμετέχουν όλοι (πλην αυτών που πήραν άδεια σε προηγούμενη δημοπρασία) και στο δεύτερο οι δυο πρώτοι.
Πρώτο στάδιο:
Η δημοπρασία στο πρώτο στάδιο διεξάγεται σε γύρους.
Υπάρχει ένα ποσό εκκίνησης (3m) και σε κάθε γύρο προστίθεται ένα επιπλέον ποσό(0,5m) .
Ο κάθε διαγωνιζόμενος στον κάθε γύρο έχει δυο επιλογές:
1). Να αποδεχτεί και να συνεχίσει στον επόμενο γύρο.
2). Να μην αποδεχτεί, άρα να αποσυρθεί από την διεκδίκηση της συγκεκριμένης άδειας, μπορεί όμως να διεκδικήσει την επόμενη.
Σε κάθε γύρο ανεβαίνει το τίμημα και σταδιακά αποσύρονται οι διαγωνιζόμενοι.
Όταν αποσυρθεί και ο τρίτος και μείνουν μόνον δυο, αρχίζει ο τελικός (η δεύτερη φάση).
Δεύτερο στάδιο (τελικός):
Οι δυο παίκτες που έχουν αποδεχτεί όλα τα ποσά, που σε κάθε γύρο έλεγαν “ναι”, καλούνται να δώσουν μια επιπλέον προσφορά. Πόσα προσφέρουν επιπλέον αυτών που έχουν αποδεχτεί λέγοντας “ναι” στον τελευταίο γύρο.
Όποιος προσφέρει τα περισσότερα παίρνει την άδεια.
( Ποσό “βάσης” του τελικού, είναι το τελευταίο ποσό που αποδέχτηκε ο τρίτος πλειοδότης, προσαυξημένο κατά 0,5m).
Μέθοδος “kots” ( οι διαφορές από την μέθοδο “tsip”).
Η μέθοδος “kots” διαφέρει από την μέθοδο “tsip” μόνο στο πρώτο στάδιο.
Οι διαγωνιζόμενοι καταλήγουν στο ίδιο σημείο, αλλά από “άλλον δρόμο”.
Στην μέθοδο “tsip”, ο κάθε διαγωνιζόμενος, όταν ξεκινά η δημοπρασία ξέρει μέχρι ποιο σημείο θα πάει. Μπορεί να μην χρειαστεί να πάει, αλλά εάν χρειαστεί θα πάει. Το σημείο αυτό το ξέρει από την αρχή της συγκεκριμένης δημοπρασίας.
Η μέθοδος “kots”, όταν αρχίζει η δημοπρασία, ζητά από τους διαγωνιζόμενους την προσφορά τους για το πρώτο στάδιο. Οι δυο πρώτοι, αυτοί που θα προσφέρουν δηλαδή τα περισσότερα, θα πάνε στον τελικό (στο δεύτερο στάδιο). Δεσμευτικό ποσό γι’ αυτούς τους δυο και ποσό “βάσης” για τον τελικό, θα είναι το ποσό που προσέφερε ο τρίτος πλειοδότης προσαυξημένο κατά 0,5m(+1βήμα). Για τους δυο πρώτους δηλαδή, δεν ισχύει το ποσό που προσέφεραν, αλλά το ποσό του τρίτου προσαυξημένο κατά 0,5m.
Οι διαγωνιζόμενοι, στο τέλος του πρώτου σταδίου, θα ενημερωθούν εάν προκρίθηκαν για το δεύτερο στάδιο του διαγωνισμού, και αυτοί που προκρίθηκαν για το ποσό “βάσης” του τελικού.
Ο τελικός θα διεξαχθεί όπως ο τελικός της μεθόδου “tsip”.
Στις ισοβαθμίες ισχύουν τα ίδια με την μέθοδο “tsip”.
Στο τέλος της δημοπρασίας, όλοι οι διαγωνιζόμενοι, θα έχουν αποκτήσει ακριβώς τις ίδιες πληροφορίες, με αυτές που θα αποκτούσαν εάν ο διαγωνισμός γινόταν με την μέθοδο “tsip”. Θα πάνε στην επομένη δημοπρασία με τις ίδιες ακριβώς πληροφορίες.
copyright Τάκης Κωτσιόπουλος.
Και οι δυο μέθοδοι είναι ηλίθιες και ακατάλληλες για σοβαρούς διαγωνισμούς, όταν τα προς δημοπράτηση αντικείμενα είναι δυο η περισσότερα.( Μπορούν να διεξαχθούν δημοπρασίες με χρήση των μεθόδων αυτών μόνον όταν το προς δημοπράτηση αντικείμενο είναι ένα).
Η μέθοδος “tsip” όμως, εκτός από ηλίθια είναι και ανήθικη. Μπορούν να παιχτούν πολλά ανήθικα συστήματα με βάση την εσωτερική πληροφόρηση. Πληροφόρηση που μπορεί να βλάψει και το δημόσιο συμφέρον και τους ανταγωνιστές. Στην σπάνια περίπτωση, που ο διοργανωτής του διαγωνισμού επέλεξε την μέθοδο “tsip” κατά λάθος, ένας ανήθικος διαγωνιζόμενος μπορούσε να χρηματίσει ένα μέλος της επιτροπής και να την αποκτήσει. Το ποια πληροφορία χρειαζόταν και πως θα την αποκτούσε θα το περιγράψω.
Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός ήταν διαγωνισμός “μεταβλητής αξίας”©*, επομένως η εσωτερική πληροφόρηση είχε τεράστια αξία.
[*Διαγωνισμός “μεταβλητής αξίας”© ονομάζεται ο διαγωνισμός στον οποίο η αξία των προς δημοπράτηση αδειών μεταβάλλεται κατά την διάρκεια του διαγωνισμού. Αυτό συμβαίνει σε διαγωνισμούς που έχουν αλλεπάλληλες δημοπρασίες. Όταν σε έναν τέτοιο διαγωνισμό μετέχουν “μεγάλοι” και “μικροί” παίχτες (με μεγάλο, μικρό, ή καθόλου μερίδιο αγοράς), εάν σε κάποια δημοπρασία πλειοδοτήσει "μικρός" παίχτης η αξία των άδειων αυξάνεται, ενώ αντιθέτως εάν πλειοδοτήσει "μεγάλος" παίχτης η αξία των αδειών μειώνεται.]
Ένδειξη (μικρή ή και μεγάλη), ότι, κάποιος (ή κάποιοι) διαγωνιζόμενοι είχαν εσωτερική πληροφόρηση, είναι η μεγάλη αύξηση του προσφερόμενου τιμήματος, όταν ταυτόχρονα η αξία της άδειας, σύμφωνα με τον ορισμό που έδωσα πριν, είχε “εκτοξευτεί”.
Αυτοί που ήξεραν ότι θα αποκτήσουν "χρήσιμη πληροφορία", στην πρώτη δημοπρασία θα έδιναν πολύ μικρή προσφορά.
Εάν έγραφα για τα στησίματα που θα μπορούσαν να γίνουν με την μέθοδο “tsip” και όχι με την μέθοδο “kots”, θα έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο. Θα περιγράψω περιληπτικά μόνο δυο. Ένα που απαιτεί και την συνεργασία του διοργανωτή (το σύστημα: “Ναι” εσύ, “όχι” εγώ, το “τρίτο κουτί” γεμάτο για μένα. “Όχι” εσύ, “ναι” εγώ, το τρίτο κουτί άδειο για σένα), και ένα που δεν απαιτεί συνεργασία του διοργανωτή, αλλά μόνο κάποιου μέλους της επιτροπής (το σύστημα “ένα”- “δυο”).
Και στις δυο περιπτώσεις το μόνο που απαιτείτο –και ήταν υπερβολικά εύκολο με την μέθοδο “tsip”– ήταν ένας αριθμός, το “ένα” η το “δυο”. Δηλαδή να μεταφερθεί μια σημαντική πληροφορία μέσω ενός αριθμού. Δεν πιστεύω να αμφισβητεί κάποιος ότι αυτό ήταν πανεύκολο (ο καφετζής πχ. θα κτυπούσε μια φορά την πόρτα εάν ο αριθμός ήταν το “ένα”, δυο φορές την πόρτα εάν ο αριθμός ήταν το “δυο”). Αυτός ο απλός αριθμός θα μπορούσε να βλάψει το δημόσιο κατά δεκάδες εκατομμύρια.
Το σύστημα “ένα”- “δυο”:
Όπως είπα και πριν, το σύστημα αυτό μπορούσε να το παίξει ένας ανήθικος διαγωνιζόμενος, με τη συνεργασία ενός μέλους της επιτροπής, εν αγνοία του διοργανωτή.
Εάν κάποιος έπαιζε το συγκεκριμένο σύστημα, θα έδινε πολύ μικρή προσφορά στην πρώτη δημοπρασία και θα περίμενε να του μεταφερθεί ο αριθμός “ένα”, ή ο αριθμός “δυο”.
Ο αριθμός “ένα” θα σήμαινε ότι την πρώτη άδεια την πήρε “μικρός” παίχτης, ενώ αντίθετα ο αριθμός “δυο” θα σήμαινε ότι την πρώτη άδεια την πήρε “μεγάλος” παίχτης.
Το ίδιο και στη δεύτερη δημοπρασία.
Στην τρίτη δημοπρασία, εάν είχε ακούσει δυο φορές το “δυο” θα παρέμενε χαμηλά για να αποφασίσει στην τέταρτη. Εάν και στην τρίτη είχε ακούσει τον αριθμό “δυο” στην τέταρτη θα ξαναέδινε μια μικρή προσφορά. Η ΑΔΕΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΞΙΖΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Εάν μετά τις δυο πρώτες δημοπρασίες άκουγε τον αριθμό “ένα”, στην τρίτη ή στον τέταρτη δημοπρασία (εάν δεν έπαιρνε στην τρίτη) θα πόνταρε πολύ μεγάλο ποσό Η ΑΔΕΙΑ ΘΑ ΑΞΙΖΕ ΠΟΛΛΑ.
Το σύστημα “ναι” εσύ, “όχι” εγώ, το “τρίτο κουτί” γεμάτο για μένα. “Όχι” εσύ, “ναι” εγώ, το τρίτο κουτί άδειο για σένα:
Το σύστημα αυτό είναι υπερβολικά βρώμικο και θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει παιχτεί.
Αυτό που περιγράφω είναι ένα υποθετικό σενάριο, που θα μπορούσε όμως να έχει παιχτεί, γιατί με τη μέθοδο “tsip” μπορούν να παιχτούν εντελώς ανήθικα παιχνίδια.
Χωρίζουμε τους διαγωνιζόμενους σε τρεις κατηγορίες: τους αφανείς αλλά πραγματικούς φίλους της κυβέρνησης που τους συμβολίζουμε με το “+”, τους “χρήσιμους ηλίθιους” που τους εμφανίζουμε ως φίλους και τους συμβολίζουμε το“*” και τα υποψήφια θύματα που τα συμβολίζουμε με το “–“
Το παιχνίδι αυτό παίζεται ως εξής:
Υπάρχουν δυο σχέδια, το σχέδιο “Α” που αντιστοιχεί στον αριθμό “ένα” και το σχέδιο “Β” που αντιστοιχεί στον αριθμό “δυο”. Tο ποιο σχέδιο θα εφαρμοστεί θα αποφασιστεί στο τέλος της δεύτερης δημοπρασίας και θα εξαρτηθεί από το τι έχουν κάνει οι“–“ στις δυο πρώτες δημοπρασίες.
Αρχικά βάζουμε έναν “*” να ανεβάζει το τίμημα στις δυο πρώτες δημοπρασίες. Οι “+” παίζουν άμυνα, αποφεύγουν να αγοράσουν.
Εάν οι “–“ πάρουν άδειες, ή δεσμευτούν με υψηλό τίμημα στις δυο πρώτες δημοπρασίες εφαρμόζουμε το σχέδιο “Α” , οι “+” ειδοποιούνται με τον αριθμό “ένα” και φροντίζουν να μην πάρουν άδεια. Θα πάρουν μπιτ παρά πολύ ωραίες θεματικές.
Εάν οι “–“ δεν πάρουν άδειες και δεν δεσμευτούν με υψηλό τίμημα στις δυο πρώτες δημοπρασίες εφαρμόζουμε το σχέδιο “Β” , οι “+” ειδοποιούνται με τον αριθμό “δυο” , αποκλείουν με τη δημιουργία φράγματος από τους επομένους δυο τελικούς τους “–“
Βοηθά, άθελά του, στο φράγμα της τέταρτης δημοπρασίας και αυτός που νομίζει ότι κάνει το χρέος του.
Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχουν θεματικές.
Κύριε Τσίπρα, ας υποθέσουμε ότι αυτό το άθλιο παιχνίδι δεν παίχτηκε.
Θα μπορούσε να είχε παιχτεί;;;
Εσείς κάνατε το τεράστιο λάθος, εσείς πρέπει να ακυρώσετε τον διαγωνισμό.
Το δημόσιο συμφέρον βλάφτηκε πολλαπλώς από τον συγκεκριμένο διαγωνισμό.
Το πώς πρέπει να γίνει ο διαγωνισμός θα το δημοσιεύσω σύντομα.
Από την πρόταση που θα κάνω, τα οφέλη θα είναι δεκαπλάσια από τα υποτιθέμενα οφέλη του διαγωνισμού του κυρίου Τσίπρα.
http://frenostonkatiforo.blogspot.gr/2016/10/blog-post.html
