Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου
Θ. Κολοκοτρώνης: «Ό,τι κάμομε, θα το κάμομε μόνοι μας και δεν έχουμε καμιά ελπίδα από τους ξένους».
Μέρες που έρχονται θυμήθηκα τα Ορλωφικά (ή Ορλοφικά)
Τα Ορλοφικά ήταν μία από τις εξεγέρσεις των υποδουλωμένων Ελλήνων, στην Πελοπόννησο, πριν από τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821. Κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1768 – 1774 τα αδέλφια Αλέξιος (1737 – 1783) και Θεόδωρος (1741 – 1790) Ορλόφ, εξεγείρουν τον εύπιστο ελληνικό Λαό ο οποίος -μέσω διαφορών προφητών και προφητειών που φτάνουν στον λαό και τoν πυρώνουν-, βιώνει την φαντασίωση του ξανθού σωτηρίου γένους το οποίο θα κατεβεί από τον Βορά και θα μας σώσει από την σκλαβιά. Οι Έλληνες νόμισαν ότι πλησίαζε το τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η ανασύσταση της Βυζαντινής.
Περισσότερο ενθουσιώδεις ήταν οι Έλληνες κληρικοί, ανώτεροι και κατώτεροι, οι οποίοι βοήθησαν το έργο των Ρώσων πρακτόρων διαδίδοντας τις προφητείες και κάνοντας προμήθειες από όπλα και πολεμοφόδια.[2]
Στην πραγματικότητα η Ορθόδοξη Ρωσία της Αικατερίνης Β’ με τους Ορλόφ προσπάθησε αλλά απότυχε να δημιουργήσει ένα μέτωπο στην Νότια Βαλκανική κατά του Σουλτάνου. Τον Μάρτη του 1770 αποβιβάστηκαν στην σχεδόν ελεύθερη Μανή 4 πολεμικά πλοία και ελάχιστοι Ρώσοι, κι αφού με την βοήθεια των Μανιατών ελευθέρωσαν την Λακωνία, ο Ρώσος λοχαγός Μπάρκοφ πήρε διαταγή από τον Θεόδωρο Ορλόφ να καταλάβει την Τριπολιτσά (Τρίπολη), με ένα τμήμα άτακτων από 8000 έλληνες επαναστάτες και 50 Ρώσους. Κατά τη στιγμή της προσέγγισης στην Τριπολιτσά, περίπου χίλιοι εμπειροπόλεμοι Τουρκαλβανοί έσπασαν τον αποκλεισμό στον Ισθμό, έφτασαν στην Τριπολιτσά κι ενίσχυσαν τη φρουρά της πόλης. Η σύγκρουση, που αποτέλεσε και το τέλος της επανάστασης, έγινε -σύμφωνα με τους ιστορικούς- στα Τρίκορφα, στις 29 Μαρτίου. Έπειτα από μισάωρο αγώνα κι έναν επιτυχή ελιγμό των αντιπάλων τους, οι Έλληνες ηττήθηκαν. Η ήττα υπήρξε εξοντωτική…
Φεύγοντας οι Έλληνες και κατά πόδας διωκόμενοι εγκατέλειπαν τα όπλα τους και υποχωρούσαν με μεγάλες απώλειες. Τη νίκη των Τούρκων ακολούθησε μεγάλη σφαγή εντός της πόλεως της Τριπολης, με θύματα περίπου 3.000 Έλληνες, μεταξύ αυτών ο αρχιεπίσκοπος Άνθιμος.. Τρεις ημέρες αργότερα, οι εναπομείναντες Ρώσοι επιβιβάσθηκαν στα πλοία και εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο στο έλεος των Τούρκων.
Με πιο χαρακτηριστικό αυτό το σημείο μπορούμε να διακρίνουμε μια διαχρονική πολιτική και στρατηγική της Ρωσίας προς την Ελλάδα. Μια πολιτική αναλλοίωτη ανά τους αιώνες. Η Ρωσία συντηρεί μια ζώνη επιρροής στην βαλκανική και στην Ελλάδα -και μέσω κύκλων που διατηρεί και στην Ελλάδα- εξεγείρουν τον ελληνικό Λαό κατά των διαχρονικών εχθρών της Ρωσίας. Αυτή η πολιτική την βλέπουμε διαχρονικά είτε μιλάμε για την Ρωσία των Τσαρων, είτε αργότερα για την Σοβιετική Ένωση αλλά και σήμερα πάλι η ορθόδοξη Ρωσία του Πουτιν. Αυτή την πολιτική την πλήρωσαν οι ελληνες της Πελοποννήσου στα Ορλοφικά αλλά και νωρίτερα, ο Ποντιακός ελληνισμός της μαύρης θάλασσας τον 19ο -και 20ο αιώνα και η Κύπρος.
Προδομένος Λαός
Αυτοί οι κύκλοι στην Ελλάδα είναι ποικίλης πολιτικής απόχρωσης και ιδεολογίας και απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα, από την ακροδεξιά έως και την αριστερά. Και είναι σε αντιστοιχία με την απόχρωση της πολιτικής δύναμης που κυβερνά την Ρωσία. Σε αυτή την σχέση οι Έλληνες ή θα μάχονται και θα αντιπαλεύουν εχθρούς της Ρωσίας ή θα υπηρετούν εν αγνοία τους τα ρωσικά συμφέροντα, ή θα μάχονται κοινούς εχθρούς των Ελλήνων και της Ρωσίας όπως οι Οθωμανοί και οι Ναζί.
Ο Μόσκοβος δεν ήρθε ποτέ!
Αν όμως συμβεί κάποτε να ξεσηκωθούν οι Έλληνες εναντίον των εχθρών πεπεισμένοι πως το ξανθό γένος θα τους βοηθήσει αυτό δεν γινεται ποτέ. Το ξανθό γένος δεν βγήκε ποτέ εναντίον των εχθρών της Ελλάδας και δεν τα χάλασε ποτέ με κανέναν «μεγάλο παίκτη» ούτε έστησε πόλεμο για χάρη της Ελλάδας. Το 1821 η Ρωσία επίσημα ή ανεπίσημα δεν έστειλε ούτε μια σφαίρα στην επαναστατημένη Ελλάδα, ούτε δημιούργησε μέτωπο στα βόρεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντίθετα ο Τσάρος Αλέξανδρος αποκήρυξε το κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη και τον διέγραψε από τους ρωσικούς στρατιωτικούς καταλόγους. «Η ανθελληνική πολιτική του Τσάρου δεν ήταν ούτε συγκυριακή, ούτε ετεροκίνητη», γράφει ο Κ. Σιμόπουλος για το Ρώσο ηγέτη, ο οποίος «ευνοεί» μόνο όσα κινήματα […] «εξυπηρετούν» τα ρωσικά συμφέροντα!
Οι τουρκικές φρικαλεότητες εις βάρος των Ελλήνων στην Μολδοβλαχία και στην Πόλη, με αποκορύφωμα τον απαγχονισμό του Πατριάρχη το Πάσχα του 1821, δεν θα αλλάξουν την πολιτική της Ρωσίας που αφήνει την χώρα στην τύχη της παρά την συνθήκη του Κιουτσουκ Καιναρτζη η οποία την είχε μεταβάλει σε «προστάτη των ορθόδοξων» σύμφωνα με τα… θρυλούμενα. Αντίστοιχη στάση τηρούν όλα τα μέλη της Ιεράς Συμμαχίας: Αυστροουγγαρία Πρωσία και Ρωσία οι όποιοι καλλιεργούν γενικότερα στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη ένα ανθελληνικό κλίμα. Χαρακτηριστικά μπορούμε να δούμε ότι ούτε ένας Ρώσος φιλέλληνας δεν πέθανε για την ελληνική υπόθεση.
Το επαναστατημένο έθνος βρήκε στήριξη στο φιλελληνισμό των Ευρωπαίων. Όχι τόσο των ηγετών αλλά των μορφωμένων αστών των καλλιτεχνών και του απλού λαού. Το κίνημα αυτό εκδηλώθηκε εμπράκτως ως ιδεολογικό και πολιτικό στο πλαίσιο του Ρομαντισμού αλλά και ως λογοτεχνικό καλλιτεχνικό ρεύμα. Θα αφορά την αγάπη των ξένων αλλά και η δηλούμενη εύνοια και ενδιαφέρον υπέρ των ελληνικών θέσεων, ιδιαίτερα κατά την περίοδο πριν και κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 με ηθική και υλική συμπαράσταση. Το κίνημα αυτό και ανάγκασε τις ηγεσίες να ακολουθήσουν.
Η παρέμβαση της Ρωσίας έρχεται μόνο κατά το τέλος του πολέμου όταν ο κοινός στόλος της Ρωσίας της Αγγλίας και της Γαλλίας χτυπούν τούρκο-αιγύπτιους στο Ναβαρίνο και η εξέλιξη αυτή πυροδοτεί την αντεκδίκηση του Σουλτάνου με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829. Τα τελευταία χρόνια αρκετές αντιμνημονιακές δυνάμεις προστεθήκαν στους κύκλους που συντηρούν την ψευδαίσθηση της πιθανής Ρωσικής επέμβασης υπέρ των Ελληνικών θέσεων. Κάποιοι μιλούν ανοικτά για στροφή προς την Ρωσία. Εκεί συναντήθηκαν με τους παραδοσιακούς κύκλους που σχετίζονται με την ορθοδοξία, την ακροδεξιά αλλά και κύκλους αποτελούμενους από κατάλοιπα των «επεξεργασιών» της εποχής των ψυχρού πολέμου.
Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι η Ρωσία θα βοηθήσει αν τα σπάσουμε με την Ευρώπη και την Ευρωζώνη της Γερμανίας. Μπορεί να συμβει;
Η πολιτική του Πουτιν όπως παλαιοτέρα του Τσάρου Αλεξιου ή Νικόλαου της Αικατερίνης Β η ακομη και του Σταλιν είδαμε ότι «ευνοεί» μόνο όσες δράσεις «εξυπηρετούν» ανοιχτά τα ρωσικά συμφέροντα και εγκαταλείπουν στην τύχη τους όσες δεν τα εξυπηρετούν. Η πρόσφατη εμπειρία έδειξε ότι οι Ρώσοι εγκαταλείπουν στην τύχη τους σύμμαχους και χώρες για τις οποίες το όφελος από την ρήξη με τις Μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις είναι μικρότερο από τα κέρδη για την Ρωσία. Η Ρωσία δεν τα χαλάει με ισχυρούς για τους ανίσχυρους, και το είδαμε αυτό στο Βομβαρδισμό της αδελφής Σερβίας, αλλά και στα δικά μας στα όσα προηγήθηκαν λίγο πριν η «Ορθόδοξη» Κύπρος μπει στο Μνημόνιο.
Επειδή λοιπόν οι Ρώσοι -όπως και οι κάθε λογής ξένοι θα βοηθήσουν- μόνο αν τους συμφερει να το κάνουν ας έχουμε καταρχήν υπόψη αυτό που είπε ο Θ. Κολοκοτρώνης: «Ό,τι κάμομε, θα το κάμομε μόνοι μας και δεν έχουμε καμιά ελπίδα από τους ξένους».
Γιάννης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου