Προς όλους τους έχοντες ελληνική ιθαγένεια και είναι ομογενείς εύχομαι Χρόνια Πολλά.
Χρόνια Πολλά ιδιαιτέρως στον Γιώργο Σαρρή για τα γενέθλιά του.
Χρόνια Πολλά ιδιαιτέρως στον Γιώργο Σαρρή για τα γενέθλιά του.
[Δεν ντρέπεστε ρε σεις οι ομογενείς που δεν φροντίσατε να έχετε φωσφορίζον προστατευτικό γιλέκο στα μέτρα του υπουργού; Σαν να έβαλε τα μωριουδιακά του είναι. Ξεφτίλες!]
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Διάβασα ουκ ολίγα άρθρα που καταχέριζαν τον υπουργό α-παιδείας για το μήνυμά του επί τη επετείω της απαρχής της εθνεγερσίας.
Εγώ θέλω να εστιάσω [όχι επικεντρώσω, ούτε επικεντρωθώ] ολίγον και στον τρόπο γραφής του κ. υπουργού ή του λογογράφου του.
«Η 25η Μαρτίου συμβολίζει τα γενέθλια της σύγχρονης Ελλάδας. Γι αυτό και τα γιορτάζουμε με δυναμισμό κάθε χρόνο, ανανεώνοντας τη ματιά μας στην Επανάσταση του 1821, καθώς τη στοχαζόμαστε μέσα σε νέες κάθε φορά συνθήκες.»
Η πρώτη φράση καλή. Αν και, για να ακριβολογούμε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η 25η Μαρτίου είναι η γενέθλιος ημέρα της σύγχρονης Ελλάδας. Τί θα πει «συμβολίζει»; Δηλαδή η ημέρα γέννησης του κ. Φίλη συμβολίζει τον ερχομό του στον κόσμο ή μαρτυρεί την έλευσή του στον κόσμο;
Γιορτάζουμε με «δυναμισμό» κάθε χρόνο. Δείγμα δυναμισμού: απαγορεύεται στα σχολεία να γιορτάζουν την επέτειο την 23.03. Πρέπει να τη γιορτάζουν την 24.03 και δη την πρώτη ώρα μαθήματος, μετά την ολοκλήρωση της οποίας οι μαθητές φεύγουν. Αποτέλεσμα: δεν πατάει σχεδόν κανείς στο σχολείο την 24.03. Για τόσο δυναμισμό μιλάμε.
«Ανανεώνοντας» τη ματιά μας. «Ανανέωση» σημαίνει παράταση ισχύος ή ενδυνάμωση/αναζωογόνηση, ενώ ο υπουργός θέλει να πει ότι κάθε φορά βλέπουμε με διαφορετική ματιά τα γενέθλια αυτά, επειδή μας περιβάλλουν διαφορετικές συνθήκες. Άλλο π.χ. να βλέπεις τα γενέθλια με σαφή προσανατολισμό προς την πατρίδα και άλλο να τα βλέπεις μέσα από την κατάρρευση που επέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και στην παιδεία. Άλλο να βλέπεις με ορίζοντα το «αιέν αριστεύειν» και την «ευγενή άμιλλα» και άλλο να βλέπεις μέσα από τα αποφθέγματα του πεπειραγμένου υπουργού Πολιτισμού Μπαλτά για την «κατάρα της αριστείας» και την ανάδειξη σε διευθυντικές καλλιτεχνικές θέσεις ατόμων που έχουν μπερδέψει το σόλο με τον πσόλο.
«Επίκεντρο της γιορτής, διαχρονικά, είναι το σχολείο, όχι μόνο γιατί τα παιδιά, ως οι νέοι πολίτες πρέπει να μάθουν να τιμούν και να σέβονται την πατρίδα τους, αλλά και γιατί η παιδεία έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση και στη δημιουργία της εθνικής μας συλλογικότητας»
«Επίκεντρο» είναι το σημείο της επιφάνειας [θάλασσας ή ξηράς] κάτω από το οποίο έγινε ένας σεισμός. Με οποιαδήποτε έννοια δεν μπορεί το σχολείο να είναι επίκεντρο. Θα μπορούσε να είναι το σχολείο π.χ. ο ενδεδειγμένος χώρος εορτασμού των γενεθλίων.
Και μετά έρχεται η παιδεία που «έπαιξε αποφασιστικό ρόλο». Έπαιξε ρόλο λοιπόν! Σαν καλός ηθοποιός. Όπως ο Φίλης παίζει σήμερα ένα ρόλο, αλλά και άλλα πολλά. Ρόλο αποφασιστικό στη γέννηση της «εθνικής συλλογικότητας». Συλλογικότητα λοιπόν. Το πασπαρτού κάθε αστείου δήθεν αριστερού. Η συλλογικότητα. Όπως λέμε «συντροφικότητα». Αλλά η λέξη συντροφικότητα υπάρχει στη γλώσσα μας. Η συλλογικότητα έχει εφευρεθεί για να χαρακτηρίζουν οι ανεγκέφαλοι ο,τιδήποτε δημιουργούν ως ομάδα. Μία μάζωξη είναι μία συλλογικότητα. Ένα τσιμπούσι σε ταβέρνα δημιουργεί μια συλλογικότητα. Μία ΜΚΟ το ίδιο. Δεν θα μπορούσε ο κ. Υπουργός να κάνει λόγο για την «εθνική ταυτότητά» μας; Το «μας» τα λέει όλα.
«Στα χρόνια πριν από την Επανάσταση υπήρξε μια έκρηξη ενδιαφέροντος για το σχολείο και για το βιβλίο. Ακόμη και μικρές, απομονωμένες, ορεινές ή νησιωτικές κοινότητες, με τους πενιχρούς οικονομικούς τους πόρους, αναζήτησαν δασκάλους, συντήρησαν σχολεία, δημιούργησαν βιβλιοθήκες.»
Άρα, σε κάποια χρόνια πριν από την Επανάσταση, ο λαός συντήρησε σχολεία και δημιούργησε βιβλιοθήκες. Ανεμπόδιστα. Δεν καταπιεζόταν από κανέναν. Ανθούσαν τα γράμματα και οι τέχνες. Και τότε διερωτάται αυτός που συνέρχεται από βαθύ κώμα πέντε ετών και δεν θυμάται τίποτε: «κατά ποίου έγινε αυτή η Επανάσταση;».
«Αλλά και αυτοί που έδωσαν το περιεχόμενο ιδεών του καινούργιου έθνους, από τον Κοραή έως τον Καποδίστρια – και παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές - στην ανάπτυξη της παιδείας συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον τους και αφιέρωσαν τις δραστηριότητές τους. Η εκπαίδευση υπήρξε ο μοχλός με τον οποίο η κοινωνία μας αναδύθηκε στη χορεία των εθνών της σύγχρονης Ευρώπης. Μοχλός και κινητήρια δύναμη, τόσο πριν, όσο και έπειτα από την Επανάσταση.»
Πάλι η Επανάσταση. Άντε να καταλάβει ο εξελθών μετά 5ετία εκ βαθέος κώματος. Και τσουπ μας έρχεται η υπόμνηση ότι είμαστε ένα «καινούργιο έθνος». Αυτά μαθαίνουν οι μαθητές που ως νέοι πολίτες πρέπει να τιμούν και να σέβονται την πατρίδα ρε Φιλάρα; Ότι είναι ένα καινούργιο έθνος; Ωραία πουστιά κ. Φίλη μου.
«Θα πρέπει κάποτε να τιμήσουμε τις χιλιάδες αφανείς δασκάλες και δασκάλους, που τον 19ο αιώνα και ως τα μέσα του 20ου αιώνα, πήγαν στα πιο απρόσιτα μέρη, όπου δεν υπήρχε ακόμη συγκοινωνία, για να χτίσουν με τα χέρια τους σχολεία, να διδάξουν γενιές γενεών, να οργανώσουν μαθητικές κοινότητες, να γίνουν τα στηρίγματα των τοπικών κοινωνιών.»
Καλό!
«Θα πρέπει επίσης να ξανασκύψουμε στο έργο των εκπαιδευτικών μεταρρυθμιστών, που συνέδεσαν την γλωσσική με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, παρά τους διωγμούς και τις λοιδορίες που υπέστησαν. Όλοι αυτοί αφιέρωσαν τις διανοητικές τους δυνάμεις, για να ξαναδώσουν σε μια εκπαίδευση αποστεωμένων γνώσεων το φιλί της σύγχρονης ζωής, για να συνδέσουν τη μάθηση με την απόλαυση του πολιτισμού.»
Φόρος τιμής στους αριστερούς μεταρρυθμιστές. Αν και ο λόγος περί της Επαναστάσεως και όχι του τί έγινε μετά την Επανάσταση, διότι τότε θα έπρεπε να πούμε πράμα και για τα Μνημόνια. Έτσι Φιλάρα;
«Οι δημοτικιστές εκπαιδευτικοί ήταν επίσης ανάμεσα στους πιο δραστήριους οργανωτές της Αντίστασης στο φασισμό, στα χρόνια της Κατοχής, και πολλοί πλήρωσαν με χρόνια φυλακής, εξορίας, διώξεων. Μέσα από αυτούς τους αγώνες το αίτημα της Παιδείας, έγινε κεντρικό στους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες στη δεκαετία του ’60, και το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία κυριαρχούσε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.»
Να ‘το ή ΝΑΤΟ. Αναμενόμενο. ΄Υμνος στους αντιστασιακούς, αλλά μόνον εκείνους που φυλακίσθηκαν και εξορίσθηκαν πολύ μετά τη λήξη του πολέμου και της Κατοχικής Αντίστασης.
«Και στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, με τις τεράστιες περικοπές στην εκπαίδευση, αλλά και τη δυσφήμιση που υπέστησαν, οι δασκάλες και οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες συμμετείχαν σε έναν άθλο που δεν τους έχει αναγνωριστεί: Ενώ είδαμε γύρω μας το κράτος να αποδιοργανώνεται και τους περισσότερους θεσμούς να καταρρέουν, αυτοί κράτησαν το σχολείο όρθιο. Μπόρεσαν επίσης, σε μεγάλο βαθμό, ακαθοδήγητοι και χωρίς θεσμική στήριξη, να απορροφήσουν και να ενσωματώσουν στο σχολείο τα παιδιά των μεταναστευτικών κυμάτων κατά τα τελευταία 25 χρόνια.»
Να μη θυμηθεί και τους μετανάστες; Να μην αποτίσει φόρο τιμής στην κερα-Τασία και τους ομοίους της που έκαναν τη χώρα ξέφραγο αμπέλι και τώρα μέμφονται την κακιά Ευρώπη που δεν δέχεται τα «αδέλφια μας τους μετανάστες»;
«Αν λοιπόν στους δύο αιώνες της ελληνικής ανεξαρτησίας, η εκπαίδευση υπήρξε ο κεντρικός άξονας της εθνικής χειραφέτησης και της κοινωνικής προόδου, μπορεί σήμερα η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να αποτελέσει τη δύναμη εκείνη που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από τη βαθειά κρίση, που θα τη βοηθήσει να ανταπεξέλθει με ανθρωπισμό και αξιοπρέπεια στις νέες κρίσιμες συνθήκες που ορίζει η προσφυγική κρίση;»
Επί της ουσίας δεν θέλω να επαναλάβω εαυτόν. Απλώς σημειώνω αγράμματε υπουργέ ότι δεν υπάρχει ρήμα «ανταπεξέρχομαι». Υπάρχει μόνον «αντεπεξέρχομαι».
«Πώς θέλουμε το σχολείο, τί πρέπει να κάνουμε για την εκπαίδευσή μας σήμερα;
Ποιο μέλλον θέλουμε για την κοινωνία μας και τι μπορεί να κάνει το σχολείο για να το προετοιμάσει;
Αυτά είναι τα ερωτήματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να αναστοχαστούμε την επέτειο της Επανάστασης του '21, και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην ιστορία μας, συνδέοντας κριτικά το παρόν με το παρελθόν, αλλά και με το μέλλον.
Γιατί αν μια κοινωνία χάσει την εμπιστοσύνη στο μέλλον της, χάνει επίσης την εκτίμησή της στο παρελθόν της.
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΗΣ»
Ο υπουργός παιδοίας μιλάει για «εκπαίδευση». Όχι για παιδεία, μόρφωση και καλλιέργεια. Αναμένω τη μετονομασία τού υπουργείου του σε «Υπουργείο Εκπαίδευσης».
Το ρήμα «αναστοχάζομαι» κάποια σχέση πρέπει να έχει με τους χαζούς. Δεν εξηγείται διαφορετικά η χρήση του από τέτοιους ανθρώπους σαν τον Φίλη. Είναι τυχαίο που στο ουσιαστικό «στοχασμός» το σίγμα προ του μι προφέρεται ζήτα; Ή κάνω λάθος υπουργάρα;
Φιλάρα! Το μέλλον που θέλω για τα παιδιά μας είναι να μην έχουν αγράμματους υπουργούς σαν και του λόγου σου, αλλά και τους προκατόχους σου. Για να μην ξεχάσουν το παρελθόν τους!
Σώτος – μη αναστοχαζόμενος
Υ.Γ. 1] και bonus αυτό
Επειδή μιλάει για το μέλλον της «εκπαίδευσης».
2] και δεύτερο bonus. Για όλη τη συλλογικότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
3] Και επειδή το σημερινό άρθρο είναι εορταστικό, και τρίτο bonus για τους πολύ διαβαστερούς. Θα το διαβάσει ο Φίλης και θα μετανοιώσει για εθνικές συλλογικότητες και μαλακίες που έγραψε στο μήνυμά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου