Ο αναγνώστης και σχολιαστής Φάνης Παπαδόπουλος, οικονομολόγος, απαντά στον Θάνο Τάκη και στο άρθρο του "Τώρα που ο Έλληνας έμαθε να μην τρώει, ψόφησε..."
Aγαπητέ μου Θάνο,
υπάρχει κάτι επικίνδυνο στο άρθρο σου: η αποδοχή επιθυμιών και υποσχέσεων, ως "θέσεις". Όλα τα παραπάνω που παραθέτεις, είναι απλά, φυσικολογικές υποσχέσεις ("τάξιμο") ενός κόμματος,που βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Τις ίδιες "θέσεις" (υποσχέσεις) έχουν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε όλη τη γη. Τίποτε το πρωτότυπο.
Τις ίδιες "θέσεις" είχε και ο Γ.Παπανδρέου όταν αντιπολιτευόταν τον Καραμανλη..
Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, οι ευχάριστες εξαγγελίες έγιναν εφιάλτης. Όπως ακριβώς θα γίνουν δηλαδή και αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο, εκμεταλλεύονται την κούραση του κόσμου από τα σκληρά, αλλά αναγκαία μέτρα. Ξέρω τον αντίλογο για το "αναγκαία". Ο αντίλογος είναι ο στρουθοκαμηλισμός. Η αυθυποβολή ότι δεν είναι αναγκαία τα σκληρά μέτρα κι ότι "υπάρχει μια άλλη πολιτική που οδηγεί στον παράδεισο". Το κατανοώ, αλλά επίτρεψέ μου να μην το ασπάζομαι. Η ιστορία εδίδαξε ότι όσες φορές, έβγαινα μπροστά ένας λαϊκιστής που υποσχόταν "μια άλλη πολιτική κόντρα στη λιτότητα", ΑΜΕΣΩΣ μόλις εκλεγόταν, έφερνε δεκαπλάσιας σκληρότητας μέτρα!
Εκτιμώ, ότι ως καλλιεργημένος πολιτικά άνθρωπος, δεν "ψήνεσαι" τόσο εύκολα, επειδή ένα κόμμα,παρουσιάζει ως "προγραμματική θέση" τη "διεύρυνση παροχής του επιδόματος ανεργίας". Ξέρεις κανένα κόμμα στον πλανήτη που να υπόσχεται "μείωση του επιδόματος ανεργίας";
Το θέμα δεν είναι "τι θέλει να κάνει ένα κόμμα" -αφού ΟΛΟΙ θέλουν να κάνουν τα ίδια- αλλά "πώς ακριβώς θα το κάνει" και κυρίως "γιατί οι κυβερνώντες δεν κάνουν αυτά που λέει η αντιπολίτευση ότι πρέπει να γίνουν, αφού είναι προφανώς ευχάριστα κι έτσι θα μείνει στην εξουσία";
Τέτοιες ευχάριστες "προγραμματικές θέσεις" είχε και η παράταξη Μπουτάρη, με την οποία ασχολείσαι ιδιαίτερα. Ακριβώς ίδιες με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως άριστα ξέρεις, δεν πραγματοποιήθηκε καμία -μα ΚΑΜΙΑ !- από τις "ευχές" του.
Η πολιτική δεν είναι διαγωνισμός καλύτερης ευχής,αλλά οδυνηρής διαχείρισης της πολύ οδυνηρής πραγματικότητας.
Τέτοια πολιτική ευχάριστων τίτλων (θα μειώσουμε τη φοροδιαφυγή, θα αυξήσουμε την απασχόληση, θα αυξήσουμε μισθούς και συντάξεις κλπ) κάνει εύκολα κι η γιαγιά μου.
Από υποσχέσεις χορτάσαμε. Θέσεις δεν βλέπουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θέση είναι π.χ."θα μείνουμε ή θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ"; Αυτό είναι πολιτική ιδεολογική θέση, δεν είναι διαχείριση.
Θέση είναι "θα ρυθμίζει η κυβέρνηση το ύψος των επιτοκίων καταθέσεων και δανεισμού των πολιτών ή θα συνεχίσουν να το κάνουν οι τράπεζες";
Θέση είναι "θα συνεχίσει το κράτος να επιδοτεί τις αστικές συγκοινωνίες, ωστε να ειναι χαμηλό το εισιτήριο ή θα κρατικοποιήσει τον ΟΑΣΘ, οπότε θα αναλάβει ο γενικός προϋπολογισμός, δηλαδή εγώ κι εσύ, το σύνολο του κόστους".
Η "Θέση" είναι αυτό που προσδιορίζει την πολιτική εκεί όπου υπάρχει δίλημμα. Εκεί που μπορούν να ασκηθούν διαφορετικές πολιτικές.
Μου κάνει εντύπωση λοιπόν, πώς εκλαμβάνεις τις φτηνές πολιτικάντικες υποσχέσεις, ως "θέσεις". Και γιατί μας καλείς να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ επειδή έχει αυτές τις θέσεις, κι όχι Ένωση Κεντρώων που έχει ακόμη καλύτερες, όπως τον διπλασιασμό του επιδόματος ανεργίας.
Με εξέπληξε αρνητικότατα το άρθρο σου. Δεν μας είχε συνηθίσεις σε εύπεπτους λαϊκισμούς.
Θεοφάνης Παπαδόπουλος
