Δεν είναι πολύς καιρός που, κάνοντας αλλαξοκαναλιές, έπεσα πάνω σε νυκτερινή εκπομπή τής κυβερνητικής τηλεόρασης σχετική με την τέχνη. Η εκπομπή άρχιζε με ένα καλλιτέχνη [;], ο οποίος ...
έλεγε «με ρωτάς για το αμφιλεγόμενο μουνί;» και ο φακός έπεσε πάνω σε κάτι κρεμασμένο στον τοίχο και απολύτως απροσδιόριστο. «Ώπα μεγάλε» ανεφώνησα, «πολύ υψηλή τέχνη και συ έχεις υψοφοβία», και άλλαξα κανάλι.
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω για τέτοια καλλιτεχνήματα, ως μη ψυχολόγος που είμαι, είναι ότι μερικοί άνθρωποι θέλουν απλώς να προκαλούν. Γιατί; Το άλλο ερώτημα που ανακύπτει αμέσως είναι τούτο: «Ποιοί άνθρωποι απολαμβάνουν αυτή την τέχνη που προκαλεί;» Ποιοί άνθρωποι θα επισκέπτονταν έκθεση για να θαυμάσουν αμφιλεγόμενα γεννητικά όργανα ή να παρακολουθήσουν έναν γυμνό τύπο να συνουσιάζεται με ένα καρπούζι;
Όλα αυτά ήλθαν στον νου μου καθώς άκουγα επιχειρήματα υπέρ και κατά της παράστασης που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο με σενάριο που περιελάβανε αποσπάσματα και από βιβλίο του Σάββα Ξηρού, κατάδικου μέλους της δολοφονικής οργάνωσης 17Ν. Δεν εγνώριζα ότι ο Ξηρός είναι δολοφόνος-συγγραφεύς. Φρόντισε να με ενημερώσει η Εθνική Σκηνή.
Δεν παρακολούθησα την παράσταση που κατέβηκε μετά από διαμαρτυρίες πρωτίστως της πρεσβείας των αφεντικών, αλλά και των συγγενών των θυμάτων της 17Ν. Άρα, δεν δικαιούμαι «δια να ομιλώ», όπως λένε πολλοί. Ενώ, όμως, οι ίδιοι μιλάνε για την ελευθερία της τέχνης, εμένα μου στερούν την ελευθερία του λόγου. Το Σύνταγμα δεν προβλέπει ότι ο λόγος είναι ελεύθερος μόνον για όσους γνωρίζουν κάτι. Ούτε ορίζει ποιοί είναι αυτοί που γνωρίζουν κάτι. Έτσι, λοιπόν, εγώ ισχυρίζομαι ότι δικαιούμαι να ομιλώ όντας ταυτοχρόνως έτοιμος να δεχθώ τα επίχειρα από τους επαΐοντες.
Είπε, λοιπόν, κάποιος θιασώτης του έργου Ξηρού, ότι το υπουργείο Πολιτισμού διοργανώνει κάθε χρόνο έκθεση έργων κρατουμένων. Εκεί εκτίθενται έργα και δολοφόνων. Γιατί, λοιπόν, ενόχλησε η συγκεκριμένη παράσταση; Άλλος είπε ότι και ο Άκης Πάνου καταδικάσθηκε για δολοφονία, αλλά τα τραγούδια του τα ακούμε και τα τραγουδάμε. Δεν λένε, όμως, ότι ο Πάνου έγινε δολοφόνος, αφού είχε γράψει τα τραγούδια, και ότι δεν δολοφόνησε για δήθεν ιδεολογικούς σκοπούς. Δεν εξηγούν ποιός είναι ο σκοπός της έκθεσης που διοργανώνει το υπουργείο για έργα κρατουμένων, η πλειονότητα των οποίων δεν είναι ούτε δολοφόνοι ούτε βιαστές.
Και ο Κοεμτζής είχε εκδώσει βιβλίο για τον βίο και την πολιτεία του, το οποίο πουλούσε στο περίβολο των δικαστηρίων που στεγάζονται στην πρώην Σχολή Ευελπίδων. Το βιβλίο δεν εκδόθηκε δαπάναις τού υπουργείου Πολιτισμού. Και ο Κουφοντίνας εξέδωσε βιβλίο, όχι δαπάναις του ελληνικού κράτους. Τώρα έγινε συγγραφέας και ο Ξηρός. Υπάρχουν εκδότες και για τέτοια βιβλία, αφού, ως γνωστόν, ο καπιταλιστής είναι ικανός να πουλήσει και το σκοινί, με το οποίο θα τον κρεμάσουν.
Αλλά με ποιο δικαίωμα η Εθνική Σκηνή ανεβάζει και με τα δικά μου λεφτά έργα ή μέρος των έργων δολοφόνων; Αυτό είναι το ζήτημα. Μπορεί ο καλλιτέχνης να καρφώνει στον τοίχο ένα παλιό στραπατσαρισμένο παπούτσι πάνω σε άσπρο φόντο και να το θεωρεί αριστούργημα της τέχνης, αλλά να το κάνει με δικά του λεφτά και να κερδίζει από όσους εκστασιάζονται στη θέα του. Κι’ αυτός που πηδάει το καρπούζι, να το κάνει με δικά του λεφτά. Κι’ αυτός που καλλιτεχνεί αμφιλεγόμενα γεννητικά όργανα ή ζωγραφίζει με αμπούλες χρωμάτων που πέφτουν από τα γεννητικά όργανα μιας γυμνής σε κοινή θέα. Όχι με τα δικά μου λεφτά γαμώ το.
Αλήθεια, γιατί το επίμαχο έργο δεν ανέβηκε σε ιδιωτική θεατρική σκηνή με χορηγία της ΕΤΕ ή της Πειραιώς ή της Eurobank ή της ALPHA ή της Coca cola ή της ΦΑΓΕ, της ΔΕΛΤΑ, της ΜΕΒΓΑΛ…;
Υπάρχει, βέβαια, και άλλη άποψη, οικονομική κατά κάποιον τρόπο, την οποία παραθέτω δια την αρτιότητα του κειμένου
http://pitsirikos.net/2016/01/%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CF%8C-%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/
αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει κάποτε να μάθουμε όλοι πως όταν διαχειριζόμαστε χρήματα άλλων, προ πάντων δε βγαλμένα από τον ιδρώτα τους και μετά από άγρια φορολογία, διαχειριζόμαστε κάτι ιερό, έστω και αν αυτό είναι το ένα εκατομμυριοστό ενός ευρώ.
Σώτος - άτεχνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου