Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
«Αν μας καταλάβει ο τρόμος, θα χάσουμε τη Δημοκρατία» λέγουν εν χορώ Έλληνες, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και λοιποί ευρωπαίοι δημοκράτες μετά το αποτρόπαιο χτύπημα των τζιχαντιστών στο Παρίσι την 13.11.2015. Πλήθος κόσμου συνέρρευσε στις κατά τόπους γαλλικές πρεσβείες για να αποθέσει ένα λουλούδι εις μνήμην των θυμάτων, να πει ένα λόγο παρηγορίας για τους συγγενείς και να κάνει....
μια ευχή να μην επαναληφθούν τέτοιες φρικαλεότητες.
Ας μην τρομοκρατηθούμε, λοιπόν, διαφορετικά θα χάσουμε τη Δημοκρατία μας. Ποια δημοκρατία άραγε; Ας μη μιλήσω για τη Δημοκρατία της χώρας μας που σφύζει από ιδέες, ήθος, αξίες, ισονομία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ευτυχία του δημοκρατικώς κυβερνώμενου λαού της. Ας αντιγράψω εν περιλήψει από τη βικιπαίδεια:
«Η Γαλλία απέσπασε την Αλγερία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1830 και την ανακήρυξε γαλλικό έδαφος το 1848. Ακολούθησε πληθώρα εξεγέρσεων των Αλγερινών, τις οποίες κατέπνιξε με βαρβαρότητα ο γαλλικός στρατός, ενώ χιλιάδες Γάλλοι εγκαταστάθηκαν στη νέα κτήση. Η τελική εξέγερση ήταν ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας (1954-1962) που κατέληξε στη δημιουργία της ανεξάρτητης Αλγερίας. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως επιβράβευση για τη συμμετοχή των Αλγερινών Μουσουλμάνων στον πόλεμο υπέρ της Γαλλίας, ο πρωθυπουργός Κλεμανσώ έλαβε σειρά θετικών μέτρων γι’ αυτούς, αλλ’ οι επόμενες κυβερνήσεις επανέφεραν τις διακρίσεις εις βάρος των αυτοχθόνων. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ντε Γκώλ τάχθηκε υπέρ της παραχώρησης αυτονομίας στην Αλγερία ως κράτους- εταίρου της Γαλλίας, αλλά στην πρότασή του αυτή ήταν αντίθετοι τόσο οι γαλλικής καταγωγής κάτοικοι της Αλγερίας, που ήθελαν να διατηρήσουν τα δικαιώματα και τα προνόμιά τους, όσο και μεγάλη μερίδα των Αλγερινών Μουσουλμάνων που ως μόνη λύση πλέον έβλεπε την ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη Γαλλία.
Τελικά, και ενώ ο πόλεμος συνεχιζόταν με ιδιαίτερη βιαιότητα μεταξύ του Απελευθερωτικού Μετώπου για την Αλγερία [ΑΜΑ] και του γαλλικού στρατού, τον Μάιο του 1961 άρχισαν διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Αλγερίας. Αντίθετη στις διαπραγματεύσεις ήταν η γαλλική παραστρατιωτική οργάνωση OAS, η οποία από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο του 1962 προχώρησε σε εκατοντάδες τρομοκρατικές επιθέσεις με πολλούς νεκρούς στην Αλγερία προσπαθώντας να σαμποτάρει τις ειρηνευτικές διαδικασίες. Στο στόχαστρο της οργάνωσης βρέθηκαν και Γάλλοι στρατιώτες που θεωρούνταν πλέον ότι ανήκαν σε στρατό κατοχής.
Την 14η Μαρτίου του 1958 μετά από ξεσηκωμό αστυνομικών υποκινούμενων από τον βουλευτή Ζαν Μαρί Λεπέν για καθυστέρηση πληρωμής του επιδόματος επικινδυνότητος, τοποθετήθηκε διοικητής της Αστυνομίας ο Μορίς Παπόν, ο οποίος, υπό το καθεστώς του Βισύ, ήταν υπεύθυνος για την απέλαση 1.560 Εβραίων της Γαλλίας, η πλειοψηφία των οποίων πέθανε στη συνέχεια σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μετά την εγκαθίδρυση της 5ης Δημοκρατίας υπό τον Ντε Γκωλ, ο Παπόν παρέμεινε στη θέση του και ίδρυσε αστυνομικά σώματα ειδικευμένα στην καταστολή, στα οποία εκπαιδεύονταν οι νέοι αστυνομικοί. Στις 25 Αυγούστου του 1958 το ΑΜΑ σκότωσε τρεις αστυνομικούς στην boulevard de l'Hôpital στο 13ο διαμέρισμα του Παρισιού. Ο Παπόν διέταξε ως αντίποινα επιδρομές της αστυνομίας και μαζικές συλλήψεις Αλγερινών που ζούσαν στο Παρίσι και στα προάστεια. Περισσότεροι από 5.000 Αλγερινοί κρατήθηκαν στο πρώην νοσοκομείο Beaujon και σε άλλους χώρους που είχαν χρησιμοποιηθεί ως κέντρα κράτησης υπό το καθεστώς Βισύ.
Το 1959 δημιουργήθηκε η FPA - Force de police auxiliaire. Αυτή η ειδική αστυνομική δύναμη τέθηκε υπό τις διαταγές του Κέντρου Συντονισμού της Αστυνομικής Διοίκησης για τις Υποθέσεις της Αλγερίας (Algerian Affairs Coordination Centre of the Prefecture of Police) και ήταν υπό τον έλεγχο του Παπόν. Την άνοιξη του 1960 αριθμούσε 600 μέλη και απαρτιζόταν αποκλειστικά από Αλγερινούς μουσουλμάνους. Σύμφωνα με μαρτυρίες τα μέλη της διέπρατταν βασανιστήρια, ενώ υπάρχουν και αναφορές για εξαφανίσεις κρατουμένων.
Από τα τέλη του Αυγούστου του 1961 μέχρι τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς 11 αστυνομικοί σκοτώθηκαν και 17 τραυματίστηκαν στο Παρίσι και στα προάστεια σε επιθέσεις του ΑΜΑ. Αποτέλεσμα αυτών των επιθέσεων ήταν η εξάπλωση του φόβου και του μίσους στις τάξεις της παρισινής αστυνομίας και η αύξηση της επιθυμίας για εκδίκηση. Στη διάρκεια του Σεπτεμβρίου ελέγχονταν και συλλαμβάνονταν σε καθημερινή βάση Αλγερινοί. Στις 2 Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια της κηδείας ενός αστυνομικού που είχε σκοτωθεί από το ΑΜΑ, ο Παπόν διακήρυξε ότι «Για κάθε χτύπημα που θα δεχόμαστε εμείς θα χτυπάμε δέκα».
Τέλος Οκτωβρίου του 1961, η διοίκηση της αστυνομίας στο Παρίσι, αποφάσισε να επιβάλει απαγόρευση της κυκλοφορίας, από τις 8.30 μ.μ μέχρι της 5.30 π.μ στο Παρίσι και στα προάστεια, για τους Αλγερινούς και Γάλλους Μουσουλμάνους. Το ΑΜΑ κάλεσε τον αλγερινό πληθυσμό του Παρισιού να διαδηλώσει ενάντια σ’ αυτήν την απαγόρευση. Η γαλλική αστυνομία δεν έδωσε άδεια για τη διαδήλωση. Σύμφωνα με τον ιστορικό Jean-Luc Einaudi, ο Παπόν είχε στη διάθεσή του, για να εμποδίσει τη διαδήλωση, 7.000 αστυνομικούς και 1.400 CRS και gendarmes mobiles (αστυνομικούς για την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων). Η αστυνομία μπλόκαρε όλες τις εισόδους στην πρωτεύουσα, τους σταθμούς του μετρό και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς για να εμποδίσει την μετακίνηση του κόσμου. Παρόλα αυτά 30 με 40.000 Αλγερινοί μπόρεσαν να πάρουν μέρος στη διαδήλωση.
Ενώ η αστυνομία είχε ήδη αρχίσει τις συλλήψεις, 4.000 με 5.000 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά, κατάφεραν να φτάσουν και να διαδηλώσουν ειρηνικά στα Grands Boulevards μέχρι την Όπερα. Η αστυνομία, όμως, τους μπλόκαρε στην Όπερα και οι διαδηλωτές αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Φτάνοντας στον κινηματογράφο Ρεξ η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά του πλήθους σκοτώνοντας αρκετούς διαδηλωτές. Στη γέφυρα Neuilly, που χωρίζει το Παρίσι από τα προάστεια, αστυνομικά αποσπάσματα και μέλη της FPA άνοιξαν πυρ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πολλοί διαδηλωτές. Τραυματίες διαδηλωτές ρίχτηκαν από αστυνομικούς από τη γέφυρα Saint-Michel στο Σηκουάνα με αποτέλεσμα να πνιγούν. Δεκάδες συλληφθέντες δολοφονήθηκαν την νύχτα στο προαύλιο της Αστυνομικής διοίκησης, ενώ οι δολοφονίες συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Ο αριθμός των νεκρών υπολογίζεται ότι έφτασε τους 200, ενώ η αστυνομική διοίκηση έκανε λόγω μόνο για δύο νεκρούς από πυροβολισμούς.
Στις 8 Φεβρουαρίου 1962 ξέσπασαν ταραχές κατά τη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας εναντίον της τρομοκρατικής δράσης της OAS, πορείας οργανωμένης από τη γαλλική Αριστερά και απαγορευμένης από την κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία, 83 διαδηλωτές τραυματίστηκαν, ενώ οκτώ άτομα, μεταξύ των οποίων μία γυναίκα και ένα παιδί πέθαναν, όταν το πλήθος παγιδεύτηκε από τους αστυνομικούς σε κλειστή είσοδο σταθμού του μετρό. Στην κηδεία, εκατοντάδες χιλιάδες λαού σχημάτισαν μία τεράστια νεκρική πομπή αποχαιρετώντας τους νεκρούς.
Εν όψει του τερματισμού του πολέμου στην Αλγερία, οι βομβιστές της OAS κατατρομακρατούσαν το Παρίσι βάλλοντας εναντίον κυβερνητικών στόχων, μεταξύ άλλων και του Αντρέ Μαλρώ, υπουργού Πολιτισμού το 1962. Ο κυρίως στόχος τους, όμως, ο Ντε Γκωλ διέταξε απτόητος στις 23 Μαρτίου την ολοκληρωτική συντριβή της οργάνωσης και τρεις ημέρες αργότερα ύψωσε τη γροθιά του στο τηλεοπτικό μήνυμα, με το οποίο έθεσε στην κρίση του γαλλικού λαού το μέλλον της Αλγερίας. Με συντριπτική πλειοψηφία (90,7%) οι Γάλλοι τάχθηκαν υπέρ της ανεξαρτησίας της αποικίας.»
Ζήτω η Γαλλική Δημοκρατία που έριχνε τους τραυματίες διαδηλωτές από τις γέφυρες στον Σηκουάνα, για να πνιγούν, και δολοφονούσε κατά δεκάδες όσους είχε συλλάβει. Σιγά μην τρομοκρατηθεί από τα ταίρια της.
Liberté, Égalité, Fraternité sur mesure. Άλλωστε, το σύνθημα δεν αναφέρεται σε δημοκρατία.
Σώτος
Αυτά στη χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ στη χώρα των απανθρωπίνων δικαιωμάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου