"Δεν ανησυχώ για τον Υπουργό Παιδείας. Για την Παιδεία του Υπουργού ανησυχώ"

Παραφράζοντας αυτό που είχε πει κάποτε ένας Βούλγαρος συγγραφέας ...

όταν του ζητήθηκε η γνώμη του για τον Υπουργό Πολιτισμού της χώρας του, "δεν ανησυχώ για τον Υπουργό Πολιτισμού. Ανησυχώ για τον πολιτισμό του Υπουργού", θα μπορούσαμε να πούμε πως το ανησυχητικό στην περίπτωση του δικού μας Υπουργού Παιδείας κ. Ν. Φίλη είναι η παιδεία του.

Αν διέθετε, έστω και στοιχειώδη, ίσως κατέφευγε στη γνωστή Σωκρατική ρήση "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" (σ. σ. ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω).

Όχι ως υπεκφυγή, ούτε ως απόρριψη ή επανόρθωση των όσων είχε υποστηρίξει παλιότερα με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, αλλά σαν αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη του πολιτικού προϊσταμένου του πιο ευαίσθητου και καθοριστικού τομέα κάθε κοινωνίας. Γιατί όταν είναι γνωστό πως ακόμα διαφωνούν μεταξύ τους οι ιστορικοί για τον όρο που πρέπει να αποδώσουν στον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών Ελλήνων του Πόντου, το να υιοθετείς τη μια άποψη ως απλός πολίτης είναι αναφαίρετο δικαίωμα σου, αλλά το να την υποστηρίζεις ως υπεύθυνος Υπουργός Παιδείας δημιουργεί σίγουρα θέμα.

Δυστυχώς όμως ο κ. Υπουργός της Παιδείας είναι και κοινωνικά απαίδευτος. Γιατί διαφορετικά πέρα απ΄ τη Σωκρατική ρήση θα ήξερε πως το θέμα της γενοκτονίας των Ποντίων παραμένει μια ανοιχτή πληγή για εκατομμύρια νεοέλληνες, απόγονους θυμάτων και ξεριζωμένων, απέναντι στους οποίους και εμείς που δεν έλκουμε την καταγωγή μας απ΄ τον Πόντο είμαστε αλληλέγγυοι. Όχι μόνο για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά σεβόμενοι την αλήθεια και επειδή έχουμε κατανοήσει πως όπου χάνει ο ελληνισμός, χάνουμε τελικά όλοι μας.

Φυσικά άλλο ευαισθησία και άλλο ιστορία. Ευαισθησία δικαιούνται να έχουν τα θύματα και οι απόγονοι τους, και την ιστορία θα τη γράψουν με την απαραίτητη ψυχραιμία όσοι διαθέτουν το τεκμήριο της επιστημονικής επάρκειας. Ο κάθε Υπουργός Παιδείας οφείλει να σταθεί στη μέση, σεβόμενος την ευαισθησία των μεν και στηρίζοντας και προστατεύοντας τη δουλειά των δε.

Κατά την άποψη μου, όμως, το μεγάλο και ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι μόνο πώς τοποθετήθηκε ο κ. Φίλης για την ποντιακή γενοκτονία. Αυτή είναι μόνο μια πτυχή ενός πιο σύνθετου προβλήματος που θέτουν στην ελληνική κοινωνία τόσο ο Υπουργός Παιδείας όσο και μια σειρά άλλων πολιτικών που μπήκαν στη δημόσια ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Πολιτικών που φαίνεται να στερούνται γενικότερης παιδείας και δε διστάζουν μπροστά στα περιβόητα 15 λεπτά δημοσιότητας να ισοπεδώσουν τους πάντες και τα πάντα. Πολιτικοί που με μεγάλη ευκολία περνούν απ΄ το ένα άκρο στο άλλο και αντί να αποτελούν μέρος της λύσης των πολλών και σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, τα επιδεινώνουν ή συνιστούν οι ίδιοι προβλήματα.

Όσοι διαβάζουν την ιστορία διαπιστώνουν πως λαοί και κοινωνίες εξελίχθηκαν ή υπέστησαν διάφορα δεινά ανάλογα με τις ηγεσίες που είχαν σε συγκεκριμένες περιόδους. Αν δούμε τα πράγματα μέσα απ΄ αυτή την οπτική δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.

Ο κ. Φίλης και ο κάθε κύριος Φίλης, ένα πράγμα δεν κατάλαβαν και δεν θα καταλάβουν ποτέ. Πώς κάθε τους πράξη ή λόγος πρέπει να οδηγεί κάπου. Να παράγει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Το να ανοίγεις απλώς μέτωπα και να διχάζεις στις μέρες μας δεν είναι αφελής πολιτική κίνηση. Είναι εγκληματική. Εκτός και αν επιλέγεις σκόπιμα να την κάνεις ως κίνηση αποπροσανατολισμού. Τότε όμως θα πρέπει να μιλήσουμε για άλλα πράγματα. Απείρως χειρότερα.

Μιχάλης Πιτένης