Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
«Το επιχείρημα ότι κάποιοι συμβιβασμοί είναι
αναπόφευκτοι ή και απαραίτητοι - πρέπει, δηλαδή, ενεργητικά να τους επιλέξουμε – προκειμένου
να πετύχουμε το στόχο μας είναι καθαυτό απολύτως
σεβαστό. Αν, όμως, το παραδεχόμαστε, δεν γίνεται να αφήνουμε βολικά κατά μέρος ότι το κατά πόσον ο στόχος
παραμένει, το κατά πόσον πείθουμε ότι ο
στόχος παραμένει, το κατά πόσον πείθουμε
ότι ο στόχος που μας εμπνέει είναι ο ίδιος, είναι το βασικό κριτήριο αποτίμησης του συμβιβασμού.
Δεν γίνεται να πούμε πως ξεκινήσαμε να βάψουμε όλο το σπίτι σε μια μέρα, αλλά αναγκαστήκαμε να συμβιβαστούμε και πήγαμε για παϊδάκια και μπίρες αφήνοντας το σπίτι άβαφο.
Αυτό δεν λέγεται συμβιβασμός».
Αυγουστίνος Ζενάκος,
«Συμβιβασμοί κι εκβιασμοί: Η μεταδημοκρατική αριστερά»,
Unfollow, Οκτώβριος 2015 [σελ. 10]
Βλέπω, ακούω, γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, γκρινιάζω, επικρίνω, κατακρίνω, δεν εκπλήσσομαι με τίποτε και συνεχίζω απτόητος να εκφράζω προσωπικές απόψεις. Μία τέτοια εντελώς προσωπική είναι η άποψη πως ο Φίλης είναι τρόμπας. Κατέληξα σ’ αυτό το συμπέρασμα κατόπιν κοπιώδους ερεύνης και ωρίμου σκέψεως. Και τούτο, διότι μόλις άκουσα τη λεπτή διάκριση μεταξύ εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας των Ποντίων που εισέφερε στον επιστημονικό διάλογο ένας υπουργός Παιδείας του διαμετρήματος Φίλη, ένοιωσα τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος, τόσο αγράμματος που ξαμολήθηκα σ’ όλα τα λεξικά, στις εγκυκλοπαίδειες, στο διαδίκτυο και πληροφορήθηκα ότι η γενοκτονία είναι μία μορφή εθνοκάθαρσης. Δηλαδή, κατά τον Τέλη τον Σταγειρίτη, εθνοκάθαρση είναι το γένος και γενοκτονία είναι το είδος. Άρα, η γενοκτονία είναι εθνοκάθαρση. «Όχι ρε πούστη μου!» ανέκραξα ανακουφισμένος. Δεν είμαι εγώ ο αγράμματος. Είναι ο υπουργός και μάλιστα Παιδείας που απειλεί να κάνει και μεταρρυθμίσεις.
Εντάξει, αυτά συμβαίνουν θα μου πείτε. Ποιός υπουργός δεν έχει επιδοθεί σε παπαρολογία και μάλιστα ακατάσχετη; Από την άλλη κάπου κάπου σκέφτομαι μήπως αυτά που γράφω και περιγράφω δεν είναι έτσι όπως φαίνονται ή όπως τα βλέπω και τα ακούω. Μήπως παρεξηγώ τους ανθρώπους; Μήπως έχουν δίκηο οι εκάστοτε κυβερνώντες και δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, επειδή κάποια ανυπέρβλητη δύναμη, όπως π.χ. ο νόμος, τους δένει τα χέρια; Αλλά πάλι σκέφτομαι ότι τον νόμο μπορούν να τον αλλάξουν στο πι και φι με μια τροπολογία. Τί να συμβαίνει άραγε;
Άκουσα π.χ. για μία ακόμη φορά τον λαλίστατο κ. Τρύφωνα να διερωτάται συνεντευξιαζόμενος σε μία από τις καθημερινές παρουσίες του στα ΜΜΕ: «λέτε να μας αρέσει που επιβάλλουμε φόρους;». Το ίδιο είχε πει και ο Ντέπιουτης, αλλά τον σχολάσαμε. Κανένας δεν αρέσκεται στην επιβολή φόρων, αλλά τους επιβάλλουν. Μας ενημέρωσε, μάλιστα, ο κ. Τρύφων ότι σκέφτεται [γίνεται κάτι τέτοιο χωρίς εγκέφαλο;] να διδάσκεται στα σχολεία από του χρόνου το μάθημα της «φορολογικής συνείδησης», ώστε οι πολίτες να μαθαίνουν να μη φοροδιαφεύγουν. Μακάρι να το κάνει, διότι τρέφω μία κρυφή ελπίδα: ότι το πρώτο κεφάλαιο του σχετικού εγχειριδίου θα είναι αφιερωμένο στα κόλπα που χρησιμοποιούν οι εφοριακοί για να τα αρπάζουν, ώστε οι αυριανοί φορολογούμενοι να είναι έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουν και να δίνουν το χρήμα στο κράτος αντί να το δίνουν στους ελεγκτές, έστω και μισά-μισά.
Από την άλλη πυκνώνουν οι φωνές αυτών που κατηγορούν τους κυβερνώντες για αυταρχισμό. Γιατί άραγε; Τι το διαφορετικό κάνουν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Ό,τι κατεβάζει η γκλάβα κάθε υπουργού ή κομματικού στελέχους το πετάει κι’ όποιον πάρει ο χάρος. Την πέφτουν π.χ. στον κυρ-Αλέκο και αυτός απαντά «Δεν μ’ αγγίζει τίποτε» χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Ό,τι έκανε καλώς και νομίμως το έκανε. Βγαίνει ο κ. Σταθάκης και μας λέει πως δεν μπορούμε να κατηγορούμε τη σημερινή κυβέρνηση ότι άλλα υποσχόταν προεκλογικώς και άλλα έκανε μετεκλογικώς, αφού ψήφισε μια Μνημονιάρα τόόόόόση και μας κάλεσε την 20.09.2015 να την εγκρίνουμε. Κι’ εμείς την εγκρίναμε με ένα συντριπτικό ποσοστό 77,62% [ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΑΝΕΛ-ΔΗΣΥΜΠΑΡ-ΠΟΤΑΜΙ]. Τώρα γιατί ζητάμε τα ρέστα;
Την έπεσαν και στον Τσακαλώτο, επειδή επαναπροσέλαβε τις απολυμένες καθαρίστριες, των οποίων η φήμη είχε φτάσει μέχρι Μέρκελ μεριά, τις μετέταξε σε άλλα Υπουργεία, μεταξύ των οποίων και το υπουργείο Δικαιοσύνης, ώστε να υπηρετούν ως δικαστικοί γραμματείς, και στη συνέχεια προσέλαβε άλλες/ους 165. Δεν ίδρωσε το αυτί του. Εγώ, όμως, διάβασα στη σχετική απόφαση ότι οι νέοι 165 θα επανασυνάψουν σύμβαση. Δηλαδή είχαν συνάψει και θα συνάψουν νέα; Και μάλιστα σύμβαση έργου μέχρι 31.12.2015. Φαντάζομαι ότι θα του είπαν οι νομικοί σύμβουλοι πως αν συνάπτει και επανασυνάπτει συμβάσεις έργου, το βέβαιον είναι ότι κάποια στιγμή θα αποφανθούν τα δικαστήρια πως πρόκειται στην ουσία για σύμβαση εργασίας προς κάλυψη πάγιων αναγκών, οπότε θα αναγκασθεί το Δημόσιο να τις/τους μονιμοποιήσει. Σιγά μην ιδρώσει ο Τσακαλώτος. Εκείνο, όμως, που τράβηξε την προσοχή μου ήταν η φρασούλα στην υπουργική περί διορισμού απόφαση [ΦΕΚ-Β-2347/01.11.2015], με την οποία καταργείται προηγούμενη σχετική απόφασή του [ΦΕΚ-Β-1839/26.08.2015]. Ανέτρεξα, λοιπόν, στην καταργούμενη απόφαση και εντόπισα τις διαφορές. Ενώ με την προηγούμενη απόφαση τοποθετούνταν σε συγκεκριμένες Υπηρεσίες συγκεκριμένα ονομαστικά πρόσωπα, με τη νέα απόφαση απλώς καθορίζεται ο αριθμός των διοριστέων σε εκάστη Υπηρεσία. Και ενώ στην υπηρεσία π.χ. της οδού Πανεπιστημίου 57 διορίζονταν με την καταργημένη απόφαση 8 πρόσωπα κατονομαζόμενα, με τη νέα απόφαση διορίζονται 5 μη κατονομαζόμενα πρόσωπα, ήτοι προσδιοριζόμενα κατ’ αριθμόν μόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες Υπηρεσίες. Καλά ρε μπαγάσηδες μπλέξατε τα μπούτια σας ακόμη και σ’ αυτό;
Εγώ δεν βλέπω κάποια διαφορά μεταξύ της σημερινής Μνημονιακής κυβέρνησης και των προηγούμενων Μνημονιακών και μη κυβερνήσεων. Ό,τι μας έκαναν οι προηγούμενοι μας κάνουν και οι τωρινοί. Ο αυταρχισμός είναι ένας και μοναδικός, ούτε δεξιός ούτε αριστερός. Και τον έχουμε στο DNA μας. Οι μόνες διαφορές της σημερινής και των προηγούμενων εκλεγμένων κυβερνήσεων από τη μη εκλεγμένη κυβέρνηση Παπαδόπουλου είναι α] ότι οι μεν αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικές», ίσως δε και «προοδευτικές», η δε αποκαλείται «χούντα» από τους αυτοαποκαλούμενους «δημοκράτες», και β] τώρα μπορώ να βρίζω δημοσίως, ενώ επί χούντας δεν μπορούσα. Μεγάλη κατάκτηση το δικαίωμα στο βρίσιμο.
Συνελόντι ειπείν: μάθανε πως είμαστε μαλάκες, πλακώσανε και οι ντεμέκ αριστεροί.
Σώτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου