Διαβάζω από την μία ότι έχουμε «πόλεμο» και από την άλλη ότι οι Γάλλοι απαντάνε λέει, με κρασί, τραγούδια και…
κρουασάν. Χαζοχαρούμενες φάτσες και τραγουδάκια του στυλ “imagine” και “happy day” (!!!), ενώ μαίνεται ο πόλεμος. Είναι σίγουρο ότι η φρίκη έχει καταλάβει τους τζιχαντιστές. Σκιάχτηκαν οι δολοφόνοι...
Εγώ ξέρω ότι με τραγούδια (πατριωτικά) και με «το χαμόγελο στα χείλη» πήγαιναν οι φαντάροι μας στο μέτωπο. Με το όπλο αγκαλιά. Και μια εικονίτσα στην τσέπη. Δεν πήγαιναν να τραγουδήσουν ξενέρωτες καντάδες στους Ιταλούς, ούτε να τους κεράσουν χαλβά (τα κρουασάν δεν τα ξέραμε τότε).
Και όλοι τώρα φοβισμένα, αναγνωρίζουν ότι το «μέτωπο» δεν είναι κάπου ΕΚΕΙ, αλλά πλέον είναι ΕΔΩ, μέσα στις γειτονιές της Ευρώπης. Και από στιγμή σε στιγμή θα ακουστεί νέο μπαμ… Διαβάζω ότι η απάντηση σε αυτόν τον πόλεμο θα είναι λέει, η «δημοκρατία». Δηλαδή, οι αφιονισμένοι στρατιώτες του Αλλάχ που ανυπομονούν να σφάξουν «απίστους» και να πάνε στις 72 παρθένες τους, θα τρομάξουν από την «δημοκρατία»;
Ποιον τρομάζει η «δημοκρατία» τους; Για ποιους τα λένε; Για αυτούς που «ο νόμος του προφήτη» είναι ανώτερος από την «δημοκρατία» ;;;
Στην ουσία τα λένε για να τα ακούσουν οι «άλλοι». Οι «μέσα». Οι γηγενείς. Μήπως τους γυρίσει κάποια μέρα το μάτι ανάποδα με την «δημοκρατία» που τους έφερε εδώ που τους έφερε. Μήπως αρχίσουν να ξινίζουν με τις «αξίες αυτής της δημοκρατίας». Να μην τις γουστάρουν πια. Και αρχίσουν να το γυρνάνε στην «ακροδεξιά» ρητορεία, στην «μισαλλοδοξία» και στην «ξενοφοβία».
Το οποίο ερμηνεύεται να αηδιάσουν με το παραμύθι της πολυπολιτισμικότητας και να αρχίσουν να θέλγονται από τα μηνύματα και την ορμή του εθνισμού δηλαδή του αγνού και άδολου πατριωτισμού. Ο οποίος εθνισμός είναι το «απόλυτο κακό». Ο χειρότερος εφιάλτης του κάθε νεοταξίτη.
Για αυτό μιλάνε γενικώς, για «τρομοκράτες». Αφήνουν το ισλάμ ανέγγιχτο. Οι τρομοκράτες δεν έχουν πιστεύω, δεν έχουν ιδεολογία, δεν έχουν ταμπέλα. Μπορεί να φωνάζανε «αλλάχ ακμπάρ», αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Θα μπορούσανε να φωνάζουν «το πουλάκι τσίου».
Όπως είχε πει το αμίμητο ο Ομπάμα (και οι όμοιοί του χαρτογιακάδες της νεοταξικής ευρώπης) «το Ισλαμικό Κράτος δεν έχει σχέση με το... Ισλάμ»! Κανένας δεν θα εξετάσει το μυστήριο γεγονός ότι όλες οι τρομοκρατικές ενέργειες, όλως τυχαίως, προέρχονται από τον χώρο του ισλάμ. Κανένας δεν θα τολμήσει να ενοχοποιήσει έναν ολόκληρο χώρο. Τον χώρο του ισλάμ. Κι ας φωνάζουν άνθρωποι που ξέρουν καλά το ισλάμ, ότι το ISIS είναι απλά το σύμπτωμα. Η ρίζα του κακού είναι το ίδιο το ισλάμ. Αλλά τα κνώδαλα της Δύσης ‘ταράζονται’ με κάτι τέτοια και δεν θέλουν να ακούν.
Προτιμούν να λένε ότι πρόκειται σαφώς περί «μεμονωμένων περιπτώσεων», περί «φανατικών», περί «τρελών» και λοιπά.
Εδώ δεν υπάρχει «κακή» ιδεολογία. Δεν υπάρχει συλλογικό κακό. Εδώ κανένας δεν θα αναρωτηθεί πως επωάζεται το «αυγό του φιδιού». Ποιοι είναι οι αρχηγοί, ποιες είναι οι διασυνδέσεις. Ποιοι είναι οι εδώ ομοϊδεάτες των τρομοκρατών. Δεν θα υπάρχουν «φάκελοι» και «έρευνες». Δεν θα υπάρχουν αυτοκόλλητα «σιγά μην φοβηθώ» με το σύμβολο του ισλάμ (ή έστω του ISIS) να διαγράφεται. Καμία πορεία (τουλάχιστον ‘πολιτικά ορθή’ και προβαλλόμενη από την τιβί) δεν θα τολμήσει να αγγίξει το ισλάμ, κανένας δεν θα ζητήσει να «τσακιστούν οι ισλαμιστές σε κάθε γειτονιά»...
Κάτι μαύρες κορδελίτσες και σε λίγο παντού θα σημάνει σιωπητήριο. Παντού θα επικρατήσει άκρα του ΤΑΦΟΥ σιγή. Και μια τελευταία σκέψη. Είπανε ότι η 13 Νοεμβρίου είναι η 11η Σεπτεμβρίου της Γαλλίας. Το 2001 είχαμε του Δίδυμους Πύργους. Είχαμε σοκ, μετά θρήνο, μετά οργή, μετά κρούσματα «ισλαμοφοβίας» (έναν μουστακαλή πάστορα που ήθελε να κάψει το κοράνι, κάτι συνθήματα με σπρέι σε κάποια τζαμιά, και οργισμένα σχόλια στο facebook – αυτό ήταν όλο), μετά πατριωτικό οίστρο (χωρίς χίππικα τραγουδάκια), μετά «Πατριωτικό Νόμο» (με περιορισμούς των ελευθεριών που μετά χαράς δέχτηκαν οι αμερικάνοι χάριν «ασφαλείας»), μετά επέμβαση στο Αφγανιστάν, μετά επέμβαση στο Ιράκ και μετά τέλος.
Τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια; Όταν κατακάθισε ο κονιορτός; Οι μουσουλμάνοι δεν έφυγαν από την Αμερική, αλλά αντίθετα ήρθαν περισσότεροι (!), τα τζαμιά αυξήθηκαν, δήμαρχοι μουσουλμάνοι βγήκαν, και σήμερα το Ισλάμ είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη θρησκεία στην Αμερική! Όλα έγιναν καπνός και θρύψαλα σε μια περίπου δεκαετία. Ποιος αμφισβητεί ότι, εάν επιτρέψει ο Θεός και ζήσουμε, σε μερικά χρόνια στην Γαλλία και στην Ευρώπη δεν θα γίνουν τα ίδια και χειρότερα;
Προσθέστε το γεγονός ότι σύμφωνα με έρευνα, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη θεωρούνται «φονταμενταλιστές» και ένας στους επτά νεαρούς μουσουλμάνους στην Βρετανία έχει «θερμά αισθήματα» για το Ισλαμικό Κράτος. Δεν πειράζει, κι εμείς έχουμε για την «δημοκρατία», την «αγάπη» και προπαντός την «μη βία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου